stiefouderschap
Nov 13, 2013 3:10PM
Als er iets is wat ik heb geleerd van een lange tijd Kveller lezer en medewerker te zijn, is het dat het opvoeden van kinderen HARD is. Kinderen hebben altijd aandacht en liefde nodig, maar ze moeten ook eten, in bad en een verhaaltje voor het slapengaan, en dat allemaal voor 19.45 uur, anders betaal je daar ’s ochtends voor. Luiers verschonen en driftbuien, een school uitkiezen, speelgoed ophalen, schermtijd in de gaten houden, het is eindeloos.
Dat gezegd hebbende, ben ik jaloers op al jullie moeders en vaders, want ouder zijn lijkt (vanuit mijn ongetwijfeld verwrongen perspectief) een stuk eenvoudiger dan stiefouder zijn. Er zijn ongeveer 673.491 moeilijke dingen aan het zijn van een stiefouder, maar hier is mijn top zes lijst (en dan twee dingen die het allemaal de moeite waard maken).
1. You never did any of the awesome bonding.
Die eerste paar maanden na de komst van de baby heb je waarschijnlijk niet veel slaap gekregen. En je voelde je misschien een beetje een bedrieger (wie heeft je deze baby uit het ziekenhuis mee naar huis laten nemen? Weten ze niet dat je geen idee hebt wat je moet doen?), maar je hebt het uitgedokterd. Je hebt de slapeloze nachten en de huilbuien doorstaan omdat je baby prachtig en perfect was en je het gewoon heerlijk vond om naar haar te kijken terwijl ze borstvoeding gaf of kiekeboe met hem speelde. Je zag hem voor het eerst lachen, zijn eerste stapjes zetten en je huilde toen hij voor het eerst “Mama” zei.
Ik heb precies geen van die dingen gedaan. Stiefouders worden later een deel van het leven van hun stiefkinderen, en de band moet opzettelijk zijn zonder geforceerd te lijken. Stel dat je geluk hebt (zoals ik) en eindigt met een stiefkind dat je helemaal ziet zitten en relatief blij is om je in de buurt te hebben. Dat is nog steeds niet hetzelfde als er vanaf de geboorte bij te zijn, de persoon te zijn bij wie ze altijd al terecht konden voor knuffels, verhalen en snacks. Mijn ouderschap komt niet voort uit een plaats van gevestigde liefde en verzorging. Vergis je niet, ik hou van mijn stiefdochter en ik zou zo voor haar gaan liggen in het verkeer, maar mijn ouderschap komt eerst uit het hoofd en dan uit het hart. Dat is echt moeilijk.
2. Je begint met een angstaanjagend inhaalspelletje.
Denk aan alles wat je over je kind weet. Het kostte je het hele leven van het kind om die kennis te krijgen, toch? En als je de nieuwe leerkracht of oppas van je kind ontmoet en je moet je kind beschrijven, voelt dat raar en moeilijk, want hoe kun je je kleine jongen in vijf dagen uitleggen, laat staan in vijf minuten?
Stepparents moeten proberen de hele geschiedenis van een kind op te pikken – van favoriete voedingsmiddelen en activiteiten tot allergieën, angsten en aversies – op een later tijdstip, en op de vlucht. Je zult altijd het gevoel hebben dat er een belangrijk stukje van de puzzel is dat je niet hebt meegekregen. Hoe ouder je stiefkind was toen je in hun leven kwam, hoe moeilijker dit is, maar het is nog steeds heel moeilijk als je in hun leven komt als ze nog in de luiers zitten.
3. Wil je een routine opzetten? Je mag dat doen…de helft van de tijd.
Sommige stiefouders hebben de primaire of exclusieve voogdij over hun stiefkinderen, maar ervan uitgaande dat je co-ouderschap hebt met de ex van je partner, is je vermogen om echte routines op te zetten (waarvan iedereen lijkt te zeggen dat het de basis van goed ouderschap is) effectief nul. Je kunt in je eigen huis betrouwbare routines opstellen, maar je kunt gewoon niet weten wat er gebeurt als het kind niet bij je is. Zelfs als je een goede of geniale relatie met de andere ouder hebt, en een algemene opvoedingsfilosofie deelt, zul je de dingen uiteindelijk toch anders doen.
Dit is niet het ergste in de wereld. Kinderen zijn veerkrachtig, en iedereen past zich uiteindelijk aan een heen-en-weer routine, en de normen van elk huis aan. Maar je hebt nog steeds maar de helft van de tijd om grenzen te stellen en ze te versterken, en het is mogelijk dat diezelfde grenzen misschien niet bestaan in het andere huis van het kind…wat klote is.
En oh, stel dat je een hechtingsouder wilt zijn, of een tijgermoeder, of een Franse moeder, of een ander soort ouder? Veel plezier met het volgen van die lijn 50% van de tijd. Als de ex van je partner niet aan boord is (of als ze een andere of tegengestelde filosofie hebben) ga je proberen om een holistische benadering van het welzijn van je stiefkind toe te passen in de helft van de tijd. Erger nog: de ex van je partner heeft een opvoedingsfilosofie waar jij gek van wordt (zeg, zij is een tijgermoeder, of hij is een lotusvader). Tenzij je je zorgen maakt over de veiligheid van het kind, moet je het slikken en accepteren dat dit kind gekke dingen leert in zijn andere omgeving en dat ik er niets aan kan doen.
4. Het is niet netjes om over je stiefkind te klagen.
Vorig jaar noemde een vriendin van mij met twee kinderen onder de drie haar eigen kinderen “een heilige hel”. Ik ben een grote fan van Dooce, die veel woorden heeft voor haar kinderen als ze brutaal zijn – ze noemt ze zelfs klootzakken. Hoewel sommige mensen kritiek hebben op ouders die klagen over hun kinderen, denk ik dat het volkomen legitiem is om te klagen. Het ouderschap is echt hard werken, en het wordt vaak totaal niet gewaardeerd. Het is niet meer dan normaal om te zeuren als er over je heen geplast is, als je hebt gezien hoe het eten dat je gemaakt hebt onaangeroerd blijft, als je ruzie maakt over schermtijd en als je een woedeaanval van 20 minuten hebt doorstaan van een kind dat boos is omdat haar lievelingsschoenen met glitters niet meer passen. Klagen over familie is normaal, en een belangrijke manier om stoom af te blazen zodat je morgenvroeg weer met ze om kunt gaan.
Maar met een stiefkind is het anders. Sprekend uit ervaring, ik voel me echt terughoudend om te klagen over mijn stiefdochter, omdat ik niet wil dat iemand het op te vatten als gemeen-geestig of boze-stiefmoederij (meer daarover later). Ze is mijn kind niet, en ik voel me er gewoon niet prettig bij om tegen mijn vrienden (behalve de allerbeste) over haar te zeuren zoals ik dat zou doen als ik haar moeder was. Gemene dingen zeggen over je familie lijkt normaal. Gemene dingen zeggen over de familie van iemand anders lijkt… smerig. Maar ze is een kind, en van tijd tot tijd, frustreert ze me. Dus meestal klaag ik tegen mijn partner, wat balen voor hem is, want ik weet zeker dat hij niet de ontvanger wil zijn van veel gezeur over zijn kind.
5. Waar zijn je leeftijdsgenoten?
Het zou echt geweldig zijn om een groep stiefmoeders te hebben om mee om te gaan, mensen die weten wat ik doormaak en kunnen meeleven, meeleven, of gewoon met me mee kunnen zeuren over hoe moeilijk het is. Maar ik ken twee andere stiefmoeders, en die hebben allebei zelf ook kinderen, wat de vergelijking ook aanzienlijk verandert. Er zijn natuurlijk heel veel stiefmoeders, maar ik ben 29 en veel van mijn vrienden die op een dag stiefmoeder kunnen worden, zijn nog niet in die positie. Aantal stiefmoeder bijeenkomsten in Philadelphia: 0. Er is er een in de buitenwijken, en die heeft drie leden.
Bonus gejammer: mijn moeder is er niet om me ouderschapsadvies te geven, en mijn oma, die de stiefmoeder van mijn vader was en in zijn leven kwam toen hij 4 was – dezelfde leeftijd als mijn stiefdochter had toen ik bij haar vader introk – overleed twee weken nadat ik bij mijn partner introk.
6. De boze stiefmoeder stereotypen steken.
Er is niet te veel over te zeggen, behalve dat stiefmoeder zijn van een kind dat van sprookjes houdt, een beetje voelt als een herstellende alcoholist getrouwd met een sommelier.
Het maakt niemands leven gemakkelijker dat “boze” het eerste woord is dat mensen associëren met stiefmoeder zijn. En nee, ik kan nooit meer naar de Julia Roberts film Stepmom kijken nu mijn eigen moeder aan borstkanker is overleden.
OK, dat zijn dus een paar redenen waarom ik als stiefmoeder soms wil schreeuwen en huilen en dingen wil slaan. Maar er zijn ook geweldige dingen aan stiefmoeder zijn.
7. Halftijds ouderschap
Het delen van de voogdij kan een logistieke nachtmerrie zijn, maar op de avonden dat we kindvrij zijn, kunnen we laat opblijven, uitslapen tot wanneer dan ook, superpikant eten maken voor het avondeten en naar een late film gaan zonder een oppas te vinden of te betalen. En op de avonden dat we wel een kind thuis hebben, kunnen we samen verhaaltjes lezen, knus op de bank liggen voor een Reading Rainbow, fietstochtjes maken en puppy’s aaien, allemaal als gezin. Het is een geloofsartikel dat ouders zich niet realiseren hoeveel vrijheid en slaap ze hadden vóór de kinderen, en als ze het eenmaal realiseren is het te laat, maar er is eerlijk gezegd iets heel liefs aan het kunnen genieten van het beste van beide werelden. (De sleutel hier is “in staat zijn om te genieten.” Sommige weken zijn niet het beste van elke wereld.)
8. Plotseling verwant zijn met een geweldig kind
Niet iedereen kan dit zeggen, maar ik heb het ongelooflijke geluk dat mijn stiefdochter verbijsterend geweldig is. Op 5-jarige leeftijd is ze een mensenrechtenactiviste (vertel haar dat een politicus probeert middelen weg te nemen van een gemeenschap en ze wordt vreselijk strijdlustig en eist te weten wat je eraan gaat doen), heeft een griezelig nauwkeurige herinnering aan vrijwel alles wat ze ooit heeft gezien of gehoord, is een briljante kunstenaar, en is alarmerend schattig. Ze is ook de beste en meest harde lerares die ik ooit heb gehad. En ze heeft een vader die altijd lief en attent is, maar ook wijs, aardig en hilarisch.
Ik ben geen heilige – als Ronia niet zo geweldig en lief was als ze is, weet ik niet of ik de moed had gehad om dit leven van stiefouderschap aan te gaan. Maar ze is geweldig, en ik ben verliefd op haar vader, en ook al is het moeilijk (jongens, het is echt moeilijk) om een stiefmoeder te zijn, ik voel me echt gelukkig dat ik met zo’n geweldig paar ben beland.