Goed betaald, leuk en drukvrij, werken als hostess in een Japanse bar klonk te mooi om waar te zijn. Zo bleek …
Welkom in Aphrodite’s Hostess Club – de nachtclub in Tokio waar ik werd betaald om te flirten en te drinken met Japanse zakenlieden. Naast me schuift een grijsharige Japanse man zijn hand over mijn been. Ik glimlach en schuif hem weg, terwijl ik zijn sigaret aansteek en zijn glas whisky bijvul.
Aan mijn andere kant kruipt een arm om mijn schouder. ‘Wil je straks naar een hotel?’ fluistert een klant in mijn oor. Hostess zijn is een heel ongewone baan. We hebben niets wat er op lijkt in Groot-Brittannië. Net als geisha’s worden gastvrouwen in Tokio betaald om te lachen en te feesten met rijke mannen. Als hostess schonk ik drankjes in, zong karaoke en probeerde de klanten te negeren die me na het werk uitnodigden in hotelkamers. Hostesses worden niet verondersteld seks te hebben met klanten, maar velen doen dat wel.
Terug in Londen had ik voor het eerst over hostess zijn geleerd van mijn tweelingzus, die een paar weken als hostess in Tokio had gewerkt. Ze vertelde me dat het een geweldige baan was – vooral het loon, dat was ongeveer 30 pond per uur. Mijn gevoel van eigenwaarde werd aangetast in Londen, waar ik solliciteerde op honderden banen voor afgestudeerden en voor allemaal werd afgewezen.
Ik dacht dat werken in het buitenland, ongeacht de baan, een geweldige boost voor mijn zelfvertrouwen zou zijn, dus ik gebruikte mijn spaargeld om een vlucht te boeken. Mijn familie en vrienden waren bezorgd dat ik alleen naar Japan zou gaan, maar mijn zus verzekerde hen dat hostess zijn volkomen veilig was.
Een dag nadat ik in Tokio was aangekomen, vond ik werk in Aphrodite’s Hostess Club. Het was in de sekswijk, waar prostituees op straat liepen en bars namen hadden als Fetish Palace en Red Sex. Bij Aphrodite’s kreeg ik 30 pond per uur betaald en ik kreeg bonussen als me gevraagd werd aan een tafel te komen. Het klonk gemakkelijk, maar in feite kregen veel hostesses hun ‘verzoeken’ door na het werk seks te beloven aan klanten.
Hoe langer ik bleef, hoe meer ik onder druk werd gezet om verzoeken te krijgen. Elke avond zag ik mooie, twintiger meisjes naar hotelkamers gaan met oude, te zware zakenmannen, gewoon zodat de clubmanager hen met rust zou laten. Dit waren meisjes zoals jij en ik – normaal, goed opgeleid en schijnbaar met alles erop en eraan. Veel hostesses raakten verslaafd aan alcohol, cocaïne of crack, alleen maar om om te gaan met wat ze deden.
Hoe langer ik bleef, hoe meer ik dronk en hoe meer de hostesswereld normaal werd. Al snel begon ik mezelf af te vragen: Zou ik, zou ik, en wat is mijn prijs? Diep van binnen wist ik dat ik nooit seks zou kunnen hebben met klanten, maar ik dacht er zeker over na. Ik wist dat mijn baan veiliger zou zijn als ik het deed, en ik kreeg vaak enorme sommen geld aangeboden om het te doen.
De druk om verzoeken te krijgen werd al snel zo intens dat ik Aphrodite’s verliet. Maar toen ik naar Londen terugkeerde, stond ik weer onderaan de stapel – een slimme afgestudeerde onder velen, die moeite had werk te vinden. Het duurde niet lang voor ik weer in Japan was, waar ik £30 of £40 per uur kon verdienen voor niet veel meer dan wat drinken in een bar en het afweren van slonzige mannen. Ik verhuisde om de paar maanden van bar om de druk om te solliciteren op afstand te houden.
Na drie jaar als hostess trouwde een vriend van me met een klant en ik schrok genoeg om te besluiten dat het tijd was om Japan voorgoed te verlaten. Tegen die tijd was ik een ander mens. Ik kon mijn gezicht niet zonder make-up en ik dronk elke dag. Langzaam bouwde ik mijn zelfvertrouwen weer op en begon als journaliste te werken.
Wanneer ik mensen in Groot-Brittannië over het gastheerschap vertelde, beïnvloedde dat soms hun beeld van mij. Vrouwen hielden er niet van dat ik bij hun vriendjes was, en mannen wisten niet wat ze moesten zeggen. Het voelde vreemd om seksuele relaties te hebben nadat ik zoveel tijd had besteed aan het afweren van mannen, en niet al mijn vriendjes begrepen wat hostessing inhield. Sommigen konden er moeilijk mee omgaan dat ik in zo’n smerige omgeving had gezeten, maar mijn huidige partner vindt het prima.
Ik heb geluk dat ik eruit ben gestapt. Ik heb zoveel meisjes gezien die gevangen zaten in het geisha-leven en veel triester verhalen te vertellen hadden. Ik wou dat ik ze kon helpen, maar helaas is het voor velen al te laat.
Glass Geishas, door Susanna Quinn, is gepubliceerd door Hodder & Stoughton voor £7.99
