De eerste detectie van een langverwacht type seismische golf heeft inzicht verschaft in de aard van de binnenkern van de aarde. Hoewel de ontdekking de soliditeit van het binnenste van de aarde bevestigt, suggereert de snelheid van de golven dat de dingen daar niet zo star zijn als eerder werd vermoed, waardoor het betrokken team zegt dat ze het “zachte hart” van de aarde hebben gevonden.
Het binnenste van de aarde is moeilijk te bestuderen. Wat we weten is geleerd door de nawerkingen van aardbevingen in de buurt van hun bron te vergelijken met echo’s aan de andere kant van de planeet. De veranderingen die deze golven tijdens hun passage ondergaan, onthullen de aard van het medium waardoor zij zijn gegaan. Reeds in 1936 stelde Inge Lehmann vast dat seismische golven die door aardbevingen in Nieuw-Zeeland werden veroorzaakt, op hun weg naar haar geboorteland Denemarken een grens binnen de aarde afketsten. Dit bracht Lehmann ertoe een binnenkern te postuleren, en de straal daarvan te berekenen op 70 procent van die van de Maan.
Hoewel geologen speculeerden dat de binnenkern vast was, was het moeilijk dit te bevestigen, en Professor Hrvoje Tkalčić van de Australische Nationale Universiteit vertelde IFLScience dat de schattingen van hoe stijf de kern is, nogal uiteenliepen. Om deze stijfheid te meten, was het nodig afschuifgolven te bestuderen, ook bekend als J-golven, die door vaste objecten gaan.
Helaas zijn de afschuifgolven uit de binnenkern uitzonderlijk zwak, tot het punt van bijna niet te detecteren. Voor geologen die de aardkern bestuderen, werd het vinden ervan beschouwd als de heilige graal van het vakgebied.
Tkalčić heeft de vondst van deze graal in Science bekendgemaakt. Hij wachtte drie uur nadat de aardbevingen hadden plaatsgevonden, zodat de grootste signalen waren weggeëbd en subtielere patronen tevoorschijn kwamen.
“Met behulp van een wereldwijd netwerk van stations nemen we elk ontvangerspaar en elke grote aardbeving – dat zijn veel combinaties – en we meten de gelijkenis tussen de seismogrammen,” zei Tkalčić in een verklaring. “Dat noemen we kruiscorrelatie, of de maat van overeenkomst. Uit die overeenkomsten construeren we een globaal correlogram – een soort vingerafdruk van de aarde.”
