Het vinden van een particuliere, exclusieve behandeling voor geestesziekten

Een van de meest voorkomende vragen die een familie zal stellen wanneer een geliefde lijdt aan drugs- en alcoholverslaving is “Waarom?” Waarom heeft hun geliefde ervoor gekozen om drugs te gebruiken? Waarom kunnen ze niet gewoon stoppen met drugs? Waarom worden ze gedwongen om zo vreselijk te lijden?

Helaas is er zelden een antwoord op deze pijnlijke vraag. Soms komt het antwoord echter van de ontdekking van een dubbele diagnose die zich al lang voor het drugsgebruik kan hebben ontwikkeld. Een dubbele diagnose doet zich voor wanneer een persoon lijdt aan drugs- of alcoholverslaving, evenals aan een andere gelijktijdige aandoening die behandeling vereist.

Er zijn twee verschillende soorten aandoeningen met een dubbele diagnose – die waarbij gedragsproblemen een rol spelen en die waarbij psychische aandoeningen een rol spelen. Geestesziekten zijn behandelbare aandoeningen die ofwel niet gediagnosticeerd of onvoldoende behandeld zijn in het verleden, en die aanzienlijk kunnen hebben bijgedragen aan het drugsmisbruik en de verslavingsproblematiek waar de persoon nu mee te maken heeft.

Hoe vaak komt een dubbele diagnose voor?

Dubbele diagnoses komen vaker voor dan men zou denken. Hoewel het niet mogelijk is precies te zeggen hoe vaak verslaving en psychische aandoeningen tegelijk voorkomen, omdat de psychische aandoeningen vaak over het hoofd worden gezien tijdens de behandeling van de verslaving, schatten sommige schattingen het percentage van dubbele diagnose op wel 50%. Mensen met een psychische aandoening zullen tweemaal zo vaak aan drugs of alcohol verslaafd raken als mensen zonder een psychische aandoening. Verhoudingsgewijs zullen mensen die lijden aan alcohol- of drugsverslaving ook lijden aan psychische aandoeningen met een percentage dat twee keer zo hoog is als dat van de algemene bevolking.

Waarom zijn psychische aandoeningen verbonden met drugsverslaving?

Er zijn een paar theorieën over het naast elkaar bestaan van psychische aandoeningen en verslaving. Het National Institute on Drug Abuse geeft vier mogelijkheden.

De eerste mogelijkheid betreft genetica. Studies hebben uitgewezen dat dezelfde genetica die kan leiden tot een erfelijke kans op verslaving, een individu ook kan predisponeren voor geestesziekten. Hierdoor kan iemand die drugs of alcohol misbruikt meer kans hebben om ook een geestesziekte te ontwikkelen, of omgekeerd.

Een andere mogelijke reden voor de correlatie komt voort uit hoe beide aandoeningen zich ontwikkelen. Drugsverslaving en psychische stoornissen zijn beide van ontwikkelingsgebonden aard. Ze beginnen vaak in de vroege adolescentie, wanneer de hersenen nog in ontwikkeling zijn. Een jongere die niet aan een geestesziekte lijdt, kan het nog steeds moeilijk hebben om weloverwogen beslissingen te nemen. Leren van je fouten is vaak een gezegde dat wordt toegepast op de zich ontwikkelende geest van een jonge volwassene; maar als er al sprake is van een geestelijke stoornis, wordt het besluitvormingsproces nog verder aangetast. Dit kan leiden tot een destructieve beslissing om drugs te misbruiken, wat vervolgens kan leiden tot verslaving. Als een verder geestelijk gezonde jongere besluit om drugs te gebruiken, kan dat drugsmisbruik later in het leven leiden tot de geestelijke ziekte.

De omgeving waarin een kind of adolescent leeft, kan bijdragen aan het gebruik van drugs of de ontwikkeling van een geestelijke ziekte, vooral als het individu genetisch kwetsbaar is. Als een kind bijvoorbeeld ongewone stress heeft of het slachtoffer is van seksueel, lichamelijk of emotioneel misbruik, kan hij of zij eerder geneigd zijn te vluchten in het misleidende comfort van drugsgebruik. Dezelfde factoren kunnen bijdragen tot depressie en angststoornissen. De mogelijkheid dat zowel verslaving als psychische stoornissen naast elkaar bestaan, wordt vergroot doordat de ene stoornis de andere uitspeelt.

Ten slotte worden dezelfde delen van de hersenen aangewezen bij zowel verslaving als sommige psychische stoornissen. Drugsmisbruik kan de neurotransmitters die beloning en genot controleren drastisch beïnvloeden; dit is de reden dat veel drugsgebruikers ervoor kiezen drugs te misbruiken omdat het een euforische “high” creëert die echte emotie en zintuiglijke waarneming verdringt. Sommige psychische stoornissen kunnen ook de plezier- en emotionele neurotransmitters aantasten, zoals depressie of angst. Omdat zowel drugsgebruik als psychische stoornissen elkaar overlappen in deze delen van de hersenen, is het waarschijnlijk dat de aandoeningen elkaar zullen uitspelen of voortplanten.

What Comes First: Geestesziekte of drugsverslaving?

Vele geestesziekten ontwikkelen zich voorafgaand aan het drugsmisbruik dat tot verslaving leidt. In sommige gevallen lijdt iemand aan angst, waardoor hij een middel zoekt om zijn angsten te verlichten. Een arts kan Xanax of Valium voorschrijven om deze angst te bestrijden. Wanneer drugs zoals deze worden voorgeschreven, is er een aanpassingsperiode waarin de patiënt de euforische effecten van het geneesmiddel kan ervaren. Na een tijdje, meestal een paar dagen, verdwijnen de euforische gevoelens. Dit wordt “tolerantie” genoemd.

De medicatie blijft werken zoals het hoort; de patiënt kan er echter voor kiezen de dosering zonder overleg met de arts te verhogen, omdat hij denkt dat de drug niet langer het gewenste effect heeft – de angst onder controle houden. In werkelijkheid is dit het begin van drugsmisbruik en kan gemakkelijk leiden tot verslaving.

Aan de andere kant zijn er momenten waarop drugsmisbruik en verslaving leidt tot de dubbele diagnose psychische aandoening. Gebruik van veel drugs, zoals heroïne of cocaïne, kan angst of agressie opwekken bij de individuen die ze misbruiken. Deze psychische aandoeningen kunnen blijvend zijn. Bovendien kan het gebruik en misbruik van drugs er vaak toe leiden dat de verslaafde familiebanden verliest en grote financiële verliezen lijdt. Deze factoren kunnen leiden tot schuldgevoelens en depressie die ook blijvend kunnen zijn.

De meest voorkomende psychische aandoeningen zijn geassocieerd met verslaving

Een groot aantal psychische aandoeningen komt vaak voor bij mensen die lijden aan drugsverslaving en alcoholisme. Sommigen van hen zijn mild, terwijl anderen ernstig genoeg kunnen zijn om iemands perceptie en realiteit drastisch te veranderen. Hieronder volgt een lijst van enkele veel voorkomende psychische stoornissen die van invloed zijn op drugsmisbruik en -verslaving:

• Zware depressie. Depressie is een stoornis van de hersenen. Het wordt gekenmerkt door droefheid, veranderingen in eetlust, stemmingswisselingen, manie, te veel slapen of slapeloosheid, verlies van plezier in activiteiten die men vroeger leuk vond en zelfmoordgedachten. Het is niet “de blues” en het zal niet weggaan zonder behandeling die medicatie en counseling kan omvatten.
• Angststoornis. Angst is een goede zaak in de meeste omstandigheden. Angst vertelt ons wanneer er iets mis is of wanneer we voorzorgsmaatregelen moeten nemen. Wanneer angst echter omslaat in bezorgdheid, kunnen de symptomen maandenlang aanhouden. In sommige gevallen kan irrationele angst een individu zo overweldigen dat hij verlamd raakt in zijn dagelijks leven. Wanneer dit gebeurt, kan de angststoornis overgaan in een paniekstoornis. Er zijn medicijnen beschikbaar om angst te behandelen en wanneer deze op de juiste manier worden ingenomen, kan dit een diepgaand positief effect hebben. In de meeste gevallen wordt therapie ook gebruikt in combinatie met medicatie. Andere soorten angststoornissen kunnen posttraumatische stressstoornis (PTSS) en obsessieve-compulsieve stoornis (OCD) zijn.
• Schizofrenie. Deze stoornis is een van de ernstigste aandoeningen met een dubbele diagnose. Ze wordt gekenmerkt door visuele en auditieve hallucinaties, paniek of paranoia. Vanwege deze verwoestende symptomen raken veel mensen die geen toegang hebben tot een goede behandeling betrokken bij drugsmisbruik als een middel om “de stemmen te doen ophouden”. Ze gebruiken in feite zelfmedicatie om de ijzingwekkende effecten van hun geestelijke ziekte te vermijden. Sommige drugs kunnen leiden tot schizofrenie-achtige symptomen; hoewel onderzoekers er niet van overtuigd zijn dat drugsmisbruik de stoornis daadwerkelijk veroorzaakt. Vanwege de gelijksoortige symptomen zullen sommige verslaafden aan schizofrenie echter ongediagnosticeerd blijven omdat hun drugsverslaving de stoornis maskeert.
• Persoonlijkheidsstoornissen. Iemand die lijdt aan een persoonlijkheidsstoornis zal het vaak moeilijk hebben om vrienden te maken of te houden. Bijvoorbeeld, in het geval van borderline persoonlijkheidsstoornis, kan een individu sterk reageren op de kwestie van verlating door boos te worden op de persoon die hen verliet, zelfs als die persoon gewoon naar het werk of op vakantie ging. De reden waarom de persoon is weggegaan is niet belangrijk; de kwestie van het in de steek gelaten worden veroorzaakt de activering van soms gewelddadige emoties. Omdat het lijdende individu het verlies van vrienden als gevolg van zijn ziekte kan hebben ervaren, kan hij vatbaarder zijn voor groepsdruk wanneer de gelegenheid zich voordoet om drugs en alcohol te gebruiken. Andere factoren die een rol spelen bij persoonlijkheidsstoornissen zijn depressie en een slecht zelfbeeld, wat kan leiden tot drugsmisbruik en verslaving.

Hoe wordt de diagnose gesteld?

Wanneer een individu behandeling zoekt voor drugs- en alcoholmisbruik, worden ze vaak onderworpen aan een reeks tests om eventuele onderliggende factoren die bijdragen aan de verslaving vast te stellen. Er wordt informatie verzameld over de kindertijd van het individu, met inbegrip van eventuele misbruikpatronen zoals seksueel misbruik, fysiek misbruik, of emotioneel misbruik of verwaarlozing. Familiegeschiedenissen zijn ook erg belangrijk tijdens de diagnosefase, omdat veel geestesziekten de neiging hebben in families voor te komen.

Als de geschiedenis is vastgelegd, zal de herstellende verslaafde beginnen met zijn verslavingsbehandeling. Omdat het belangrijk is om tijd door te brengen met de herstellende verslaafde, is het mogelijk dat er niet onmiddellijk een officiële dubbele diagnose wordt gesteld. Het is ook mogelijk dat de herstellende verslaafde, om redenen die variëren van schuld tot schaamte, niet volledig eerlijke antwoorden geeft tijdens het intakeproces. Naarmate de neigingen en waarheden zich tijdens de counselingsessies openbaren, kan een volledige diagnose worden gesteld.

Een individu dat herstel zoekt, kan het proces versnellen en veel sneller beginnen te leven in herstel als hij of zij volledig eerlijk is tijdens het eerste gesprek en alle counselingsessies.

Welke is belangrijker om te behandelen: Verslaving of psychische aandoening?

Drugs- en alcoholverslaving en de gelijktijdig voorkomende psychische aandoening vormen samen een dubbele diagnose. Geen van beide is belangrijker of acuter dan de andere, behalve in gevallen van overdosis. Zodra aan de onmiddellijke behoeften van een verslaafde is voldaan door middel van de ontgiftingsfase van herstel, moet de aandacht verschuiven naar de dubbele diagnose.

Als de verslavingsbehandeling succesvol wil zijn, moet de behandeling samengaan met therapie voor de andere helft van de diagnose, en vice versa. Het zoeken van behandeling voor paranoia zal bijvoorbeeld niet het feit teniet doen dat de persoon die aan de aandoening lijdt, een verslaving aan heroïne heeft ontwikkeld. Het drugsmisbruik zal doorgaan, zelfs als de paranoia onder controle wordt gehouden met andere medicatie. Als een individu met succes cocaïne of methamfetamine uit zijn systeem verwijdert en zweert nooit meer te gebruiken, maar er niet in slaagt zijn bipolaire stoornis te behandelen die vlagen van manie omvat, is de kans groter dat hij in de nabije toekomst weer stimulerende middelen gaat gebruiken.

Hoe wordt het behandeld?

Het belangrijkste aspect van de behandeling van een dubbele diagnose is de behandeling op het individu af te stemmen. De Amerikaanse National Library of Medicine heeft in samenwerking met de National Institutes of Health bevindingen gepubliceerd waaruit blijkt dat “creatieve” combinaties van therapieën, waaronder medicatie, counseling en cognitieve gedragstherapie (CGT) de grootste kans op succes bieden.

Deze soorten therapieën zijn beschikbaar in twee settings – intramurale en poliklinische faciliteiten. Beide bieden voor- en nadelen, dus de bepaling van welk type zorg nodig is, moet grondig worden besproken door alle betrokken partijen, waaronder de verslaafde, hun primaire zorgverlener, familieleden en medewerkers van het behandelingscentrum.

Een paar factoren om te overwegen kunnen zijn:

• Hoe lang het individu aan verslaving heeft geleden
• De ernst van de verslaving
• Of de herstellende verslaafde een baan heeft die hij niet kan verlaten
• Of verzekeringsuitkeringen afhankelijk zijn van van voortzetting van het werk
• Toereikende opvang voor de kinderen van de verslaafde als hun ouder enkele maanden weg zou zijn
• De waarschijnlijkheid van voortgezet drugsmisbruik in een ambulante setting
• De ernst van de dubbelediagnose psychische aandoening en de mogelijkheid van zelfverwonding of zelfmoord

Elk individu is anders. Geen twee verslaafden zullen dezelfde reacties op de behandeling hebben en geen twee behandelingen zullen dezelfde voordelen bieden aan individuele verslaafden. Hoe en wanneer iemand besluit zich te laten behandelen is persoonlijk; maar als iemand eenmaal besloten heeft, kan een goede behandeling een wereld van verschil maken.