Hoe de Amerikaanse politie werd opgericht als een organisatie voor slavenjacht

Historische feiten | 7 juni 2020

(Getty Images)

Het lijkt misschien alsof de politie er al is sinds de eerste holbewoner een steen van een ander stal, maar eigenlijk patrouilleren ze pas sinds vlak voor de Burgeroorlog. In die tijd was de politie niet “de politie”, maar een losse configuratie van blanke mannen die als slavenjagers werkten voor rijke landeigenaren. Er waren grote hervormingen in de 19e eeuw voor nodig om deze haveloze groepen semi-wrekers om te vormen tot de politiemacht die we vandaag de dag kennen.

Criminal Cops

Gemeenschappen in de koloniale tijd hadden een verscheidenheid aan methoden om zichzelf te controleren. In veel gevallen werden particuliere groepen betaald om als een soort beschermingsmacht op te treden, maar in andere steden hielden onbetaalde vrijwilligers ’s avonds de wacht. Deze vrijwilligers waren zeker geen crime-stoppers: Ze stonden erom bekend dat ze tijdens hun dienst in slaap vielen, dronken tijdens het werk, of gewoon hun taken helemaal negeerden. Veel “vrijwilligers” werden in dienst genomen omdat ze in de problemen zaten met de wet en gevangenisstraf ontliepen.

(National Law Enforcement Museum)

Mall Cops And Slave Hunters

Toen steden in de 19e eeuw uitgroeiden tot stedelijke gebieden, werd het duidelijk dat vrijwillige nachtwakers het niet gingen redden. In Boston werd een groep privé-beschermers samengesteld om het commerciële scheepvaartcentrum te bewaken voordat de kooplieden het publiek ervan overtuigden om de kosten van de politie te betalen in naam van het “collectieve goed.”

In het Zuiden ontstond rond dezelfde tijd een soortgelijke beschermingsmacht om in feite hetzelfde te doen. In dit geval was de “koopwaar” die ze in de gaten hielden echter mensen. De eerste geregistreerde versie van dit soort politiemacht werd in 1704 in de kolonies van Carolina gedocumenteerd. Deze slavenpatrouilles hielden zich niet zozeer bezig met het handhaven van de openbare orde in de koloniën, maar veeleer met het verzekeren dat rijke landeigenaren de controle behielden over de mensen die zij als hun eigendom beschouwden. In de koloniën van het Noorden en het Zuiden werden beleidsregels uitgevaardigd die slavenpatrouilles ondersteunden, waardoor slaven in heel Amerika als voortvluchtigen werden beschouwd en slavenpatrouilles konden doen wat zij wilden, zolang zij maar de belangen van rijke slaveneigenaren beschermden. Als een weggelopen slaaf door een patrouille werd betrapt, werd hij gevangen genomen en gestraft zoals de mannen dat wilden.

Eerdere politiesystemen verschilden van gebied tot gebied

(Thomas Dekker/Wikimedia Commons)

Eerdere moderne politie

Na de Burgeroorlog veranderden de slavenpatrouilles in iets dat dichter ligt bij wat we kennen als het huidige politiekorps. Grote steden probeerden terug te keren naar het tijdperk van de nachtwakers, maar ze waren te groot geworden om door een paar vrijwilligers te worden bewaakt en hadden een echte politiemacht nodig. Gecentraliseerde gemeentelijke politie-afdelingen doken op in de grote steden aan en langs de kust.

Voornamelijk bestaande uit blanke mannen, stonden deze groepen bekend om het politiewerk van wat zij zagen als uit de hand gelopen mensen in plaats van het onderzoeken van criminele activiteiten. De CMP’s richtten hun aandacht op ex-slaven en vrije mensen, immigranten en armen, die zij zagen als een “gevaarlijke onderklasse”. In de 18e eeuw waren er niet veel normen voor het inhuren van leden van deze vroege versie van het politiekorps, zolang nieuwelingen het spel maar meespeelden.

(US Slavery Blogspot)

Over die badges

Heden ten dage gebruikt de politie badges als identificatiemiddel, maar deze eenvoudige vorm van ID dateert eigenlijk al uit de jaren 1800, toen slaven het bewijs moesten leveren dat ze zich vrij door de stad mochten bewegen. Badges die hen identificeerden als “dienaren” werden in hun kleding genaaid om het proces te versnellen.

Ook leden van de slavenpatrouille droegen badges die hun plaats in de lokale politieke structuur aanduidden. Slavenpatrouille-insignes gaven de drager ervan de vrijheid en bevoegdheid om te gaan en staan waar hij wilde, zolang hij maar op het spoor was van een ontsnapte slaaf. Op dezelfde manier als de politie vandaag de dag vermoedelijke gronden gebruikt, konden zij elk huis binnengaan dat zij wilden als zij vermoedden dat de bewoner een ontsnapte slaaf verborg. Door deze door de staat gesanctioneerde slavenjagende groepen werd geweld tegen de zwarte gemeenschap onder het mom van recht en orde gelegitimeerd.

Het moderne politiewerk kwam tot stand aan het eind van de 19e eeuw

(New York Times)

Prohibition To Today

Na een paar honderd jaar politiewerk zonder een gecentraliseerd commando werd het korps gevormd zoals we dat nu kennen, compleet met districten en een hiërarchie die agenten voor het leven instelde. Aanvankelijk werden politiechefs gekozen door plaatselijke politieke leiders, en hun politiedistricten werden gebruikt om vijandige politieke groeperingen of kandidaten te intimideren. Als een politicus tijdens de drooglegging besloot dat het in zijn belang was dat de drank bleef stromen, keken de agenten in hun district de andere kant op of accepteerden steekpenningen.

Toen de politiedistricten door president Hoover werden hervormd om dit soort corruptie te verminderen, werd de politie meer een professionele groep, hoewel ze als organisatie ook minder transparant werd. In slechts een paar generaties muteerde de politiemacht van slavenjagers tot een groep die niet zo gemoderniseerd is als wij graag denken.

Van het Web

Groovy Foto’s Die Onthullen Een Different Side To The 90s

Groovy History

68 Vintage Photos So Beautiful We Can’t Look Away

Groovy History

Tags: politie | slavernij | Verenigde Staten

Vindt u het leuk? Deel het met je vrienden!

Jacob Shelton

Schrijver

Jacob Shelton is een schrijver uit Los Angeles. Om een of andere reden was dit het moeilijkste wat hij de hele dag heeft geschreven, en hier is de kicker – zijn vriendin schreef het grappige deel van die laatste zin. En de rest van de biografie? Dat is pure Jacob, baby. Hij is geobsedeerd door de manier waarop eenmalige, transgressieve daden de grote lijnen van de geschiedenis hebben bepaald, en hij gelooft in alternatieve dimensies, wat betekent dat hij geweldig is op een etentje. Als hij niet schrijft over cultuur, pop of anderszins, is hij bezig met het aanvullen van zijn gevonden foto collectie en het afluisteren van vreemden in het openbaar.