Rush wordt terecht gezien als een van de meest complete bands, instrumentaal, die de rock wereld ooit heeft gekend. Niet alleen zijn ze gezegend met de verschroeiende gitaarlicks van Alex Lifeson, maar ze hebben ook The Professor, Neil Peart, als hun man achter de drumkit. Het is een duo dat in elke andere band alle ruimte zou krijgen van een eenvoudige, maar methodische bassist om zich uit te leven. Geddy Lee is echter allesbehalve eenvoudig.
Geweldig beschouwd als de beste bassist uit de geschiedenis van de rockmuziek, is Lee synoniem geworden met zijn instrument op dezelfde manier als Jimi Hendrix dat was met zijn gitaar – dat is het niveau van iconografie waar we hier mee te maken hebben. Het is een status die hij grotendeels heeft bereikt door de consistentie van zijn spel in plaats van een overvloed aan wilde optredens zoals de eerder genoemde posterboy van de tegencultuur had gedaan. Een nummer waarin Lee echt alles op alles zet, is het vrij briljante ‘Limelight’ en door de geïsoleerde basopname krijgen we een herinnering van dichtbij aan zijn talent.
“Back in my day, nobody chose to be the bass player,” zei Lee eens, opmerkend over zijn eigen beslissing om de glamour van de gitaar of zang te laten voor iets dat hem op een fundamentelere muzikale basis aansprak. “Je was altijd een gitarist, en iemand zei: ‘Nou, we hebben een bassist nodig,’ dus werd er gestemd en werd jij de bassist. Dat is hoe ik bassist werd: Ik werd weggestemd. Ik denk dat dat vrij gebruikelijk was voor die periode, want iedereen wilde Jimi Hendrix zijn; iedereen wilde Eric Clapton zijn; iedereen wilde Jimmy Page zijn.”
Hoewel bassist worden in een band nog steeds vrij laag op de aspiratielijst staat van de eerste momenten van sterallures in de rock ‘n’ roll die je als kind ervaart, is er een goed argument om te suggereren dat Geddy Lee nu op zijn minst een icoon is voor fans om naar op te kijken. Net als Hendrix, Clapton en Page voor hem, is Geddy Lee nu de de facto basleider geworden en één die speciale aandacht verdient.
In tegenstelling tot de meeste bassisten, heeft Lee altijd geprobeerd om de band te leiden en niet in dezelfde val te trappen van een deel van het muzikale meubilair te worden – iets wat menig bassist in de loop der tijd is overkomen. In plaats daarvan laadt hij de melodie op via zijn instrument en probeert hij vaak de leadlijn van het nummer te verzorgen. Het is een ongebruikelijke opstelling, maar wel één die Rush heeft doen uitgroeien tot één van de grootste bands op deze planeet. Een nummer waar dit het duidelijkst te horen is, is op het briljante ‘Limelight’.
In een interview uit 1988 over het nummer, liet Lee zijn licht schijnen over het nummer en de oorsprong ervan als onderdeel van Peart’s onvermogen om met roem om te gaan: “‘Limelight’ was waarschijnlijk meer een nummer van Neil dan veel van de nummers op dat album in de zin dat zijn gevoelens over het in de schijnwerpers staan en zijn moeite om grip te krijgen op roem en handtekeningenzoekers en een plotseling gebrek aan privacy en plotselinge eisen aan zijn tijd…hij had het er erg moeilijk mee.”
Terwijl Lifeson en Lee beter om konden gaan met bekendheid, worstelde Peart met handtekeningenjagers en dergelijke. “Omdat ik heel erg een persoon ben die behoefte heeft aan die eenzaamheid,” vervolgde Lee, “om constant iemand naar je toe te hebben komen en om je handtekening te vragen is een grote onderbreking in je eigen kleine wereld.”
Geddy Lee kan altijd veilig zijn in één zekerheid, dat hij Neil Peart’s overpeinzingen met volmaakt gemak in muziek heeft omgezet. Het is een eigenschap die Rush snel deed uitgroeien tot een van de grootste bands in het land. Veel van die genialiteit komt van Lee’s bas en op deze geïsoleerde track kan men zijn genialiteit zeker waarderen.
Luister hieronder naar de geïsoleerde bas track van Geddy Lee op Rush song ‘Limelight’.
