Een grote misvatting in de wereld van de winderigheid is dat je billen verantwoordelijk zijn voor het lawaai als je een scheet laat. Dat hoeft niet zo te zijn.
Beginsel heeft de factor lawaai met drie dingen te maken. Ten eerste-volume, de hoeveelheid gas die je doorlaat. Ten tweede de kracht, hoe sterk het gas naar buiten wordt geduwd. Ten derde, de grootte van het gat waar het gas doorheen stroomt, dat gat is, natuurlijk, het gat waar we afval uit stoten, het gat in onze stuit.
Het whoopee-kussen geluid komt van het einde van het spijsverteringskanaal – die opening van je achterwerk. Als er in korte tijd veel gas uit die kleine opening wordt geperst, gaat het weefsel trillen. Trillingen creëren geluidsgolven. In dit geval, als de opening van je achterste trilt, gaat het ‘pfft.’
Het laten van een scheet verschilt niet veel van het bespelen van een koperblaasinstrument. Met een tuba, bijvoorbeeld, om een geluid te maken, moet je je lippen stevig op elkaar drukken en lucht blazen door de opening van het instrument. Als je dezelfde hoeveelheid lucht door de opening blaast met superstrakke lippen, verandert het geluid.
Hetzelfde principe geldt voor winderigheid. Laat maar een beetje gas door, en het geluid verandert weer. Soms proberen we het gas er langzaam uit te laten, dat is een andere sonische ervaring.
Maar als we de wind breken, als we meer ontspannen zijn, is het net als het geluid dat een tubaspeler maakt als zijn lippen meer ontspannen zijn. Lager, dieper. En als je haar laat scheuren als je echt ontspannen bent? Vrijwel geluidloos.