Op een zaterdagochtend tijdens mijn Tiny Signs klas in Boston, hoorde ik een vader het volgende tegen een andere ouder zeggen…
“Nou, nu ik een beetje gebarentaal leer, kan ik overal waar ik heen ga met mensen praten!”
Wel… eigenlijk… nee.
Een veel voorkomende misvatting
Denken dat er één “gebarentaal” is die overal ter wereld wordt gebruikt, is een verrassend veel voorkomende misvatting. De meeste mensen (als ze er eens goed over nadenken) begrijpen echter al snel waarom dat gewoon niet mogelijk is.
Talen evolueren geografisch
Zoals gesproken talen, evolueren gebarentalen op basis van de geografische gemeenschappen die ze gebruiken, en worden ze binnen die geografische regio’s van generatie op generatie doorgegeven. Als je erover nadenkt, hoe zou een dove op het Thaise platteland dezelfde gebarentaal leren gebruiken als de dovengemeenschap in Australië? Dat is gewoon niet logisch. En omdat gebarentalen voortdurend veranderen (er was 10 jaar geleden nog geen ASL-teken voor “sms”!), zou het onmogelijk zijn voor gemeenschappen over de hele wereld om bij te blijven met elkaars steeds veranderende woordenschat.
Er is niet één “gebarentaal”
Er is dus niet één “gebarentaal”, maar vele mooie en diverse gebarentalen over de hele wereld. In de VS en het grootste deel van Canada gebruiken we American Sign Language (ASL), terwijl ze in Engeland British Sign Language (BSL) gebruiken.
Dus terwijl zowel de VS als het VK een gesproken taal delen met het Engels, zijn onze gebarentalen heel verschillend. En terwijl de VS en Frankrijk verschillende gesproken talen hebben, zijn onze gebarentalen – ASL en LSF (Langue des Signes Française) – vrij gelijkaardig aangezien het hoofd van de eerste school voor doven in de VS Frans was. Fascinerend, toch?
Dus nu weet je het
Dus de volgende keer dat je iemand hoort praten over hoe “gebarentaal universeel is”, kun je hem voorzichtig corrigeren. Er zijn meer dan honderd verschillende gebarentalen in de wereld, en de Amerikaanse gebarentaal is er slechts één van.