Maj. Thomas Jackson, (Stonewall), die in 1859 hoogleraar natuurlijke filosofie was aan het Virginia Military Institute, schreef deze brief aan zijn vrouw Mary Anna. De originele brief bevindt zich in de Dabney-Jackson collectie in de Library of Virginia. Hij is op grote schaal herdrukt; er zijn kleine redactionele variaties tussen de verschillende gepubliceerde versies, maar geen wezenlijke verschillen. Voor een gepubliceerde bron, zie Life and Letters of Thomas J. Jackson door Mary Anna Jackson (NY. Harper. 1892). Meer over VMI cadetten bij de executie van John Brown
Brief Volledige Tekst
December 2 John Brown werd vandaag om ongeveer 11 1/2 A.M. opgehangen. De regelingen waren goed getroffen onder leiding van kolonel Smith. Browns vrouw bezocht hem gisteravond. Het lichaam zal aan haar worden overhandigd. De galg stond ten zuidoosten van de stad in een groot veld. Brown reed op het hoofd van zijn kist, van zijn gevangenis naar de plaats van executie. De kist was van zwart notenhout, gevat in een populierenhouten kist van dezelfde vorm als de kist.
Hij was gekleed in tapijtsloffen van overwegend rood, witte sokken, zwarte broek, zwarte jacquet, zwart vest & zwarte slungelhoed. Niets om zijn hals, behalve zijn hemdskraag. De open wagen waarin hij reed, werd aan alle kanten sterk bewaakt. Kapitein Williams, vroeger een van de assistenten van het Instituut, marcheerde onmiddellijk voor de wagen uit. De cipier en de hoge sheriff en verscheidene anderen reden in de wagen met de gevangene.
Brown had zijn armen achter zich gebonden, & beklom het schavot met schijnbare opgewektheid. Toen hij de top van het platform had bereikt, schudde hij de hand van een aantal mensen die om hem heen stonden. De sheriff legde het touw om zijn nek en gooide toen een witte pet over zijn hoofd. & Vroeg hem of hij een teken wilde wanneer alles klaar zou zijn–waarop hij antwoordde dat het geen verschil uitmaakte, mits hij niet te lang moest wachten.
In deze toestand stond hij ongeveer 10 minuten op het luik, dat aan de ene kant door scharnieren werd ondersteund, en aan de andere (zuidkant) door een touw, toen Col. S. tegen de Sheriff zei “alles is klaar”, wat de Sheriff blijkbaar niet begreep, en de Kol. het bevel moest herhalen, toen het touw door een enkele klap werd doorgesneden, en Brown ongeveer 25 duim naar beneden viel, zodat zijn knieën op gelijke hoogte kwamen met de positie die zijn voeten innamen voordat het touw werd doorgesneden. Met de val vlogen zijn armen onder de elleboog omhoog, handen gebald, &zijn armen vielen geleidelijk door spasmodische bewegingen–er was zeer weinig beweging van zijn persoon gedurende verscheidene minuten, waarna de wind zijn levenloze lichaam naar & voren blies.
Zijn gezicht, op het schavot, was een beetje naar het oosten van het zuiden gekeerd, en voor hem stonden de cadetten onder commando van Majoor Gilham. Mijn commando stond nog steeds voor de cadetten, allemaal naar het zuiden gericht. Eén houwitser wees ik toe aan Mr. Truheart aan de linkerkant van de cadetten, en met de andere bleef ik aan de rechterkant. Andere troepen namen verschillende posities in rond het schavot, en alles bij elkaar was het een imposant maar zeer plechtig tafereel.
Ik was erg onder de indruk van de gedachte dat voor mij een man stond, in volle gezondheid, die binnen enkele minuten in de eeuwigheid moest zijn. Ik richtte een smeekbede tot hem, opdat hij zou worden gered. Vreselijk was de gedachte dat hij over enkele minuten het vonnis zou ontvangen: “Gaat heen, gij goddelozen, naar het eeuwige vuur.” Ik hoop dat hij bereid was te sterven, maar ik betwijfel het ten zeerste – hij zou geen predikant bij zich hebben.
Zijn lichaam werd teruggebracht naar de gevangenis, en om 6 uur ’s avonds naar zijn vrouw in Harper’s Ferry gestuurd. Toen het Harper’s Ferry bereikte, werd de kist geopend en zijn vrouw zag het lichaam. De kist werd opnieuw geopend in het depot, voor het vertrek naar Baltimore, opdat er geen opdringerigheid zou zijn.