John Paul Jones

John Paul Jones
Geboorte	Januar 3 1946; Sidcup, Kent, England
Instrumenten	Basgitaar, elektrisch orgel, elektrische piano, harp, clavinet, contrabas, mellotron, keyboards, mandoline, gitaar, blokfluit, koto, lap steel gitaar, continuum, autoharp, ukelele, sitar, keytar, banjo, cello, viool, Warr Guitar
Years Active	1960 – present
Bands	Led Zeppelin, Donovan, Diamanda Galas, Foo Fighters, Butthole Surfers, Them Crooked Vultures, Seasick Steve
Albums	Scream For Help Soundtrack, The Sporting Life, Zooma, The Thunderthief, Them Crooked Vultures, en You Can’t Teach An Old Dog New Tricks
Familie	Maureen (echtgen, 1965) Jacinda (dochter) Tamara (dochter) Kierra (dochter)
Website	Home

John Paul Jones was de voormalige bassist, toetsenist en mandolinespeler van Led Zeppelin. Hij was de meest stille van de groep, maar beweerde dat hij evenveel plezier had als de rest van zijn bandmaten op de weg. Een werknemer van Atlantic Records in Frankrijk verklaarde: “De wijste man in Led Zeppelin was John Paul Jones. Waarom? Hij kwam nooit in een gênante situatie terecht.” Jones is ook wel de beste bassist van Europa genoemd en op de derde plaats geëindigd als “Bassist van het Millennium.”

Early Life

John Paul Jones, geboren als John Baldwin, werd op 3 januari 1946 in Sidcup, Kent, Engeland geboren als zoon van Joe Baldwin, een pianist en arrangeur voor bands uit de jaren ’40 en ’50. Jones werd op jonge leeftijd naar kostschool gestuurd en ging naar Christ’s College, waar hij medicijnen studeerde. Op zijn veertiende werd Jones koordirigent en organist in een kerk. In datzelfde jaar kocht hij zijn eerste basgitaar – een Dallas solid body electric. In 1962 kocht hij een Fender Jazz Bass die hij tot 1976 gebruikte.

Jones werd beïnvloed door de blues van Big Bill Broonzy, de jazz van Charles Mingus, en de klassieke piano van Sergei Rachmaninoff. Jones heeft gezegd dat zijn inspiratie om de bas ter hand te nemen afkomstig was van de muzikant Phil Upchurch uit Chicago op diens You Can’t Sit Down LP.

Op zijn vijftiende sloot Jones zich aan bij zijn eerste band, The Deltas, en daarna bij de Jett Blacks, met gitarist John McLaughlin. Zijn doorbraak kwam in 1962 toen hij voor twee jaar werd ingehuurd door The Shadows. Er was sprake van dat Jones bassist Brian Locking van The Shadows zou vervangen, die de band in oktober 1963 had verlaten, maar John Rostill werd gekozen voor de positie.

In 1964 begon Jones studiosessiewerk te doen bij Decca Records. Hij speelde mee op honderden opnamesessies tot 1968. Hij werkte onder artiesten als The Rollings Stones, Herman’s Hermits, Donovan, Jeff Beck, Francoise Hardy, Cat Stevens, Rod Stewart, Shirley Bassey, Lulu, en Dusty Springfield.

Tijdens dit sessiewerk nam Jones zijn artiestennaam aan, Jhn Paul Jones, voorgesteld door zijn vriend, Andrew Loog Oldham, die in Frankrijk een poster had gezien voor de ilm John Paul Jones. Zijn eerste opname onder de nieuwe naam was “Baja/ A Foggy Day In Vietnam,” uitgebracht in april 1964. Hij had twee tot drie sessies per dag gedaan, zes tot zeven per week. Hij zei dat hij een burn-out kreeg door de zware werkdruk.

Hij zei: “Ik was 50 of 60 dingen per maand aan het regelen en het begon me te doden.”

The Band To Be

Jones had Jimmy Page een paar keer ontmoet in zijn tijd als sessiespeler. Hij had zelfs bijgedragen aan The Yardbird’s Little Games album in 1967. Die winter vertelde Jones Page dat hij deel wilde uitmaken van een project. Dus, later dat jaar toen The Yardbirds uit elkaar gingen, ging Jones terug naar Page, op aanraden van zijn vrouw, die hem automatisch in de band uitnodigde.

Page legde later uit: “Ik was bezig met de sessies voor Donovan’s Hurdy Gurdy Man, en John Paul Jones verzorgde de muzikale arrangementen. Tijdens een pauze vroeg hij me of ik een bassist kon gebruiken in de nieuwe groep die ik aan het vormen was. Hij had een goede muziekopleiding, en hij had behoorlijk briljante ideeën. Ik sprong op de kans om hem te krijgen.

De vier muzikanten speelden voor het eerst samen in een platenzaak in Gerrard Street in Londen. Ze speelden “Train Kept A-Rollin,” voorgesteld door Page, waarbij Jones wist dat ze een hit zouden worden zodra hij John Bonham de drums hoorde bespelen. Het eerste studionummer dat Led Zeppelin deed was “Jim’s Blues,” een Three Week Hero album voor P.J. Proby.

De band had in september van 1968 een Scandinavische Tour gedaan. Page had elke cent die hij had gebruikt om de tour te laten slagen, had Robert Plant zich herinnerd, en ze hadden helemaal geen geld verdiend. Ze gingen verder met het maken van een eerste album, gebaseerd op hun live set. Page dekte zelf de kosten. Nadat het album klaar was, werd de band gedwongen hun naam te veranderen als gevolg van een “cease and desist”-brief van Chris Dreja.

Led Zeppelin.

Met het verkrijgen van 200.000 dollar van Atlantic Records in november, stond Led Zeppelin nu onder contract, zonder zelfs maar auditie te hebben gedaan bij de platenmaatschappij. In hun contract stond dat de band albums zou moeten uitbrengen, op tournee zou moeten gaan en het album en de inhoud ervan zou moeten ontwerpen. Ze zouden ook elke release moeten promoten en beslissen welke nummers ze als singles zouden uitbrengen. Dus richtte Led Zeppelin hun eigen bedrijf op, Superhype, om alle uitgeefrechten te regelen. Jimmy Page besloot alles te produceren.

Led Zeppelin

De band kondigde hun nieuwe naam aan op 14 oktober 1968 en speelde hun eerste show op de Universiteit van Surrey in Guildford op 25 oktober. Daarna speelden ze een korte Britse tournee. Daarna organiseerde Richard Cole hun eerste Noord-Amerikaanse tournee van december tot februari. Ze speelden eerst in Denver op de 26ste gevolgd door Oostkust data voordat ze naar Californië trokken om te spelen in Los Angeles en San Francisco. De band voltooide vier Amerikaanse en vier Britse tournees tijdens hun eerste jaar.

Led Zeppelin I, het gelijknamige debuut van de band, werd uitgebracht op 12 januari 1969 tijdens de Amerikaanse tournee en op 31 maart 1969 in het Verenigd Koninkrijk. Hoewel Plant de teksten samen met Page schreef, kreeg hij geen credits. Het album zelf werd nummer 10 in de Billboard chart en nummer 6 in de UK.

Led Zeppelin II, hun tweede album, werd uitgebracht op 22 oktober 1969 in de VS en de UK. In beide landen bereikte het album nummer 1. Op 15 november kreeg het album een 12x platina van de RIAA voor het verkopen van meer dan 12 miljoen exemplaren. Steve Waksman heeft gezegd dat Led Zeppelin II “het muzikale startpunt voor heavy metal was.”

Led Zeppelin III werd uitgebracht op 5 oktober 1970. Page en Plant waren oorspronkelijk naar een huisje in Wales gegaan, Bron-Yr-Aur genaamd, om de nummers op het album te schrijven. Het akoestische geluid was te danken aan de beïnvloede folk en Keltische muziek. Critici en fans waren verbaasd over de wending van elektrische arrangementen van de eerste twee albums naar het nu derde album. “Immigrant Song” werd in november 1970 tegen de wens van de band als single uitgebracht en bereikte de top twintig van de Billboard chart.

Op dit moment had Led Zeppelin de top bereikt en was kritisch een succes. De bandleden begonnen hun imago te veranderen in meer flamboyante kleding. Ze begonnen te reizen in een privéjet genaamd The Starship. Ze verhuurden hele delen van hotels. Ze werden het onderwerp van herhaalde verhalen over losbandigheid. Bonham reed zelfs op een motorfiets door een gehuurde verdieping van het Riot House, of het Continental Hyatt House. Ze werden zelfs verbannen uit het Tokyo Hilton voor het vernielen van een kamer waarin ze verbleven.

Led Zeppelin IV werd uitgebracht op 8 november 1971. Het was een blanco albumhoes omdat de band anoniem wenste te blijven. Het werd Untitled, IV, en Led Zeppelin IV genoemd door fans vanwege de Four Symbols op de zijkanten. Led Zeppelin IV is een van de best verkochte albums in de geschiedenis, met meer dan 23 miljoen verkochte exemplaren in 2006.

Houses of the Holy werd uitgebracht op 28 maart 1973. Het gebruikte meer geëxperimenteerde geluiden, zoals de mellotron orkestratie en synthesizers. Het nummer “Houses of the Holy” stond niet op het album, maar op Physical Graffiti, omdat het op hetzelfde moment was opgenomen. De hoes van het album was zeer controversieel omdat er naakte kinderen op stonden die de Giant’s Causeway in Noord-Ierland beklommen. Het was zelfs verboden in sommige delen van de wereld, zoals de Bible Belt. Het album haalde echter de top van de hitlijsten.

Na uitputtende tournees en lange periodes weg van zijn gezin, begon Jones tegen het einde van 1973 echter tekenen van ontgoocheling te vertonen. Hij overwoog Led Zeppelin te verlaten om meer tijd met zijn gezin door te brengen, maar werd overgehaald om terug te keren door de manager van de band, Peter Grant.

Jones zei: “Ik wilde de groep geen kwaad doen, maar ik wilde ook niet dat mijn gezin uit elkaar zou vallen. We toerden enorm veel in die begindagen. We waren allemaal erg moe en stonden onder druk en het kwam gewoon tot een hoogtepunt. Toen ik voor het eerst bij de band kwam, had ik niet gedacht dat het zo lang zou duren, twee of drie jaar misschien, en dan zou ik doorgaan met mijn carrière als muzikant en filmmuziek maken.”

In het Tampa Stadium, Florida, speelden ze voor 56.800 fans, met een opbrengst van 309.000 dollar. De film werd opgenomen in Madison Square Garden waar ze drie uitverkochte shows speelden. De film werd echter uitgesteld tot 1976. $180,000 van het geld van de band werd gestolen uit een kluisje in het Drake Hotel, wat een groot probleem veroorzaakte voor de band, en veel nieuws opleverde

In 1974 nam Led Zeppelin een kleine pauze en vormde hun eigen platenlabel, Swan Song. genoemd naar hun onuitgebrachte nummer. Hun logo was gebaseerd op een tekening genaamd Evening: Fall of Day door William Rimmer. De tekening kan gevonden worden op Led Zeppelin memorabilia, vooral op tee shirts. Naast het gebruik van Swan Song om hun eigen albums te promoten, promoten ze ook andere artiesten zoals Bad Company, The Pretty Things, en Maggie Bell. Het label hield het slechts drie jaar vol nadat de band uit elkaar ging.

Physical Graffiti werd uitgebracht op 24 februari 1975, als het zesde studio- en dubbelalbum van de band. De opnames van de nummers werden uitgesteld omdat Jones twijfelde of hij de band al dan niet zou verlaten. Maar uiteindelijk kwamen ze weer bij elkaar in Headley Grange om de opnames af te maken. Het tijdschrift Rolling Stone noemde het album Led Zeppelin’s “poging tot artistieke respectabiliteit”. Niet te vergeten dat ze moesten concurreren met The Rolling Stones en The Who voor “The World’s Best Rock Band.”

In mei 1975 speelde Led Zeppelin vijf uitverkochte avonden in de Earls Court Arena in Londen, op dat moment de grootste arena in Groot-Brittannië. Daarna namen ze de benen en planden een herfsttournee in Amerika. Helaas waren Plant en zijn vrouw, Maureen, in augustus betrokken bij een auto-ongeluk tijdens hun vakantie in Rhodos, Griekenland. Plant liep een gebroken enkel op. Maureen was zwaar gewond. Een bloedtransfusie redde haar leven. Plant verbleef die herfst op het Kanaaleiland Jersey om bij te komen. Later kwamen ze weer bij elkaar in Malibu, Californië, waar ze begonnen aan het schrijven van hun volgende album.

Presence werd uitgebracht op 31 maart 1976. Veel ideeën voor het album kwamen voort uit de hiatus betreffende het geannuleerde album als gevolg van Plant’s auto-ongeluk. Tijdens de opnamen van het album was Page begonnen met het gebruik van heroïne, wat mogelijk hun live shows en studio opnamen beïnvloed heeft, hoewel Page dit ontkent. Het album werd echter een platina plaat, maar critici suggereerden dat de excessen van de band hen misschien hadden ingehaald.

De band toerde niet vanwege de verwondingen van Plant, maar in plaats daarvan voltooiden ze de concertfilm, The Song Remains The Same, en het soundtrack album. Omdat ze sinds 1975 niet meer getourd hadden, was de film niet populair in de UK. Led Zeppelin moest een zware strijd leveren om de affectie van het publiek terug te winnen.

In 1977 toerde Led Zeppelin door Noord-Amerika. Ze vestigden een nieuw bezoekersrecord van 76.229 toeschouwers in Pontiac Silverdome op 30 april. Volgens het Guinness Book of Records was dit de grootste opkomst tot nu toe voor een single act show. Op 19 april werden meer dan 70 mensen gearresteerd toen ongeveer 1.000 fans probeerden het Cincinnati Riverfront Coliseum binnen te dringen voor twee uitverkochte concerten. Anderen probeerden binnen te komen door stenen en flessen door glazen deuren te gooien. Op 3 juni brak er een rel uit in het Tampa Stadium als gevolg van een hevige onweersbui waardoor het concert moest worden afgebroken. Er werden arrestaties verricht en mensen raakten ernstig gewond.

Op 23 juli gaf Led Zeppelin een show op het Days on the Green festival in het Oakland Coliseum in Oakland, Californië. Helaas werden Bonham en leden van het ondersteunend personeel van de band gearresteerd nadat een promotor van Bill Graham’s personeel tijdens het optreden van de band zwaar was mishandeld. Het tweede Oakland concert van de volgende dag was het laatste live optreden van de band in de Verenigde Staten.

Twee dagen later, op 26 juli, toen de band incheckte in een French Quarter hotel, ontving Plant het nieuws dat zijn vijfjarige zoon, Karac Pendragon, was overleden aan een maagvirus. De rest van de tournee werd onmiddellijk geannuleerd.

Plant trok zich terug in zijn huis in de Midlands, nadenkend over zijn toekomst, rouwend om de dood van zijn zoon.

In Through The Out Door werd uitgebracht op 15 augustus 1979, het achtste album van de band, en het laatste album voor de dood van Bonham. Het album bereikte nummer 1 op zowel de Amerikaanse en Britse verkoop hitlijsten. Het nummer “All My Love” werd geschreven door Plant, geïnspireerd door de dood van Karac.

Break UpEdit

Op 17 oktober 1980 stond de band gepland voor een Noord-Amerikaanse tournee. Op 24 september werd Bonham opgehaald door Led Zeppelin assistent Rex King om de repetities in Bray Studio bij te wonen. Ze stopten voor het ontbijt waar Bonham vier wodka’s (450ml/15 oz) dronk met een broodje ham, waarvan hij gewoon tegen King zei: “Breakfast.” Hij dronk zwaar in de studio en werd later naar Page’s huis gebracht – The Old Mill House in Clewer, Windsor. Bonham was na middernacht in slaap gevallen en werd naar zijn bed gebracht, waar hij op zijn zij werd gelegd.

Om 13.45 uur de volgende dag troffen Led Zeppelin’s nieuwe tourmanager Benji LeFevre en Jones Bonham dood aan. De doodsoorzaak was verstikking door braaksel, dood door ongeval. Het vonnis werd uitgesproken op 27 oktober. Een autopsie vond geen drugs in zijn systeem. Bonham werd gecremeerd op 10 oktober 1980, en zijn as werd begraven in de Officiële Rishock parochiekerk in Droitwich, Worcestershire. De tournee werd afgelast en ondanks geruchten dat anderen zich bij de groep zouden voegen om hem te vervangen, besloten de overgebleven leden – Plant, Page, en Jones – uit elkaar te gaan. In een persverklaring van 5 december 1980 stond: “We willen dat het bekend is dat het verlies van onze dierbare vriend en het diepe gevoel van onverdeelde harmonie gevoeld door onszelf en onze manager ons hebben doen besluiten dat we niet verder konden gaan zoals we bezig waren,” en werd ondertekend, “Led Zeppelin.”

Na Zeppelin

Jones werkte na het uiteenvallen van Led Zeppelin samen met een aantal artiesten – Diamanda Galas, R.E.M., Jars of Clay, Heart, Ben E. King, Peter Gabriel, Foo Fighters, Lenny Kravitz, Cinderella, The Mission, La Fura dels Baus, Brian Eno, The Butthole Surfers, en Uncle Earl. Hij zat in sessies en video’s met Paul McCartney en stond op de soundtrack van de film Give My Regards To Broad Street en Scream For Help, samen met Jimmy Page. Hij verzorgde zelfs de vocalen voor twee van de nummers. Jones nam op en toerde met zangeres Diamanda Galas op haar album The Sporting Life uit 1994.

Jones richtte zijn eigen opnamestudio op, Sunday School genaamd, en was ook betrokken bij de zangcarrière van zijn dochter Jacinda. In 1985 stond Jones samen met Led Zeppelin op het podium tijdens het Live Aid-concert. Ze kwamen weer samen op het Atlantic Records 40th Anniversary concert op 14 mei 1988, waar ze het evenement afsloten. In 1992 arrangeerde Jones de orkestratie op het RE.M. album Automatic For The People. In 1995 bracht Heart een akoestisch live-album uit, The Road Home, dat Jones produceerde en waarop hij verschillende instrumenten bespeelde.

Jones bracht zijn eerste solo-album uit, Zooma, in september 1999, gevolgd door The Thunderthief in 2001. Beide albums werden vergezeld door tournees met Nick Beggs van Chapman Stick en Terl Bryant op de drums. Hij toerde in 2004 met Mutual Admiration Society. Hij speelde twee nummers mee op het album van de Foo Fighter, In Your Honor, waar hij mandlin speelde op “Another Round” en “Miracle.” Dave Grohl zei dat Jones’ gastoptreden het “op één na beste was dat me in mijn leven overkwam.”

Jones produceerde albums als The Mission’s Children, The Datsun’s Outta Sight, Outta Mind, en Uncle Earl’s Waterloo, Tenneessee. In mei 2007 begeleidde Jones Robyn Hitchcok en Ruby Wright bij de uitvoering van het nummer “Gigolo Aunt” tijdens een eerbetoon aan Pink Floyd-oprichter Syd Barrett in Londen, dat hij speelde op de mandoline.

In 2007 speelde Jones op Bonnaroo met Ben Harper en drummer Questlove als onderdeel van de all-star Super-Jam van het festival. Het festival brengt beroemde muzikanten van wereldklasse samen om een paar uur op het podium te jammen. Hij speelde met Gillian Welch tijdens het nummer “Look At Miss Ohio” en Johnny Cash’s “Jackson”. Hij verscheen op de set van Ben

Harper & the Innocent Criminals waar hij een cover speelde van “Dazed and Conused.” Jones sloot de eerste set van Gov’t Mile af en speelde een deel van “Moby Dick” en daarna “Livin Lovin Maid”, “Since I’ve Been Loving You” en “No Quarter”. Jones trad ook op op mandoline bij Uncle Earl, wiens album hij in 2007 had geproduceerd.

In april van 2007 speelde Jones “Whole Lotta Love” met Duhks op het MerleFest in North Carolina. Hij speelde mee in de Led Zeppelin Reunion show in de Londense O2 Arena op 10 december 2007 als onderdeel van een eerbetoon aan Ahmet Ertegun.

In 2008 produceerde hij het debuut soloalbum van Sara Watkins. Op 10 februari 2008 verscheen Jones met de Foo Fighters op de Grammy Awards, waar hij het orkestrale deel van “The Pretener” dirigeerde. Op 7 juni verscheen hij samen met Page als afsluiting van het concert van de Foo Fighter in het Wembley Stadium. Hij trad op met Sonic Yout en Takehisa Kosugi, en verzorgde de toneelmuziek voor Merce Cunninghams Nearly 90, dat van 16-19 april 2009 werd uitgevoerd in de Brooklyn Academy of Music.

In oktober van 2010 kreeg Jones een “Gold Badge Award” van The British Academy of Songwriters, Composers, and Authors voor zijn bijdrage aan de Britse muziek- en entertainmentindustrie. Op 10 november werd hij onderscheiden met de “Outstanding Contribution Award” op de Marshall Classic Rock Roll of Honour Awards.

In februari en maart 2011 trad hij op in de onstage band i Mark Anthony Turnage’s opera Anna Nicole in

the Royal Opera House in Londen. Diezelfde maand augustus stond hij op de festivals van Reading en Leeds om samen met Seasick Steve te spelen. Jones’ meest recente eigen project is een supergroep met Dave Grohl en Queens of the Stone Age-frontman Josh Homme, Them Crooked Vultures. Het trio speelde hun eerste gezamenlijke show op 9 augustus 2009 in het Metro in Chicago, en hun eerste album werd uitgebracht op 17 november 2009. De groep plant voorlopig een tweede album en wereldtournee voor 2011-2012.