Karate en Tae Kwon Do zijn twee populaire vormen van vechtsporten. In dit artikel worden zowel de verschillen als de overeenkomsten tussen Karate en TKD besproken.
Waar staat Karate om bekend?
Karate is in de eerste plaats een slagkunst. Het bestaat voornamelijk uit technieken met de open hand, maar ook uit stoten, trappen en andere slagen met de knieën en ellebogen.
Blokkades, dwanggrepen en worpen worden ook onderwezen in Karate.
De meest populaire Karate-beweging is waarschijnlijk de “Karate-hak” (shuto uchi). De techniek is vaak te zien in martial arts-films.
In Karate worden leerlingen de beginselen van karakter, inspanning, oprechtheid, zelfbeheersing en etiquette bijgebracht. Het doel is een sterk karakter te ontwikkelen en een gevoel van respect voor anderen bij te brengen.
Waar staat Tae Kwon Do om bekend?
TKD staat vooral bekend om het gebruik van traptechnieken. Het waarom is – schoppen kunnen van een afstand kracht leveren omdat benen de langste en sterkste ledematen zijn.
TKD-training is erop gericht kracht, evenwicht, snelheid, uithoudingsvermogen en flexibiliteit bij de leerlingen te ontwikkelen.
Tae Kwon Do legt grote nadruk op mentale en ethische discipline en leert de deugden van rechtvaardigheid, respect, zelfvertrouwen en etiquette. In de TKD-training hoor je vaak de uitdrukking: “Respecteer de Senior of oudere, heb de Junior of jongere lief.”
Gelijkenissen tussen Tae Kwon Do en Karate
1.Beiden worden onderwezen in een dojo (dojang in het Koreaans) en hebben vergelijkbare uniformen
Sommige dojo’s hebben gewoon een houten vloer, terwijl andere dojo’s tatami of moderne rubberen matten hebben. Meer traditionele Karate- of TKD-dojo’s hebben foto’s van de oprichter of religieuze voorwerpen zoals Boeddhabeelden.
In karate wordt het uniform “gi” genoemd. Het is meestal gemaakt van een licht katoenen materiaal om de snelle bewegingen te kunnen maken die bij karate nodig zijn. De pasvorm is ook ruim om mobiliteit en flexibiliteit te bevorderen. Karate gi is meestal wit van kleur.
(Elke kleur van gi kan echter worden gebruikt tijdens sparringsessies en informele gevechten. Sommige beoefenaars zetten patches op hun gi om de school waar ze trainen te representeren.)
In TKD wordt het uniform “dobok” genoemd. De term betekent letterlijk “kleding van de weg”. Het bestaat uit een bovenstuk en een broek en wordt gedragen met een riem die bekend staat als “ddi” en om het middel wordt gebonden. Sommige hogergeplaatste riemen hebben zwarte strepen langs de broekspijpen.
De basiskleur van een dobok is wit. Sommige instructeurs dragen echter doboks in andere kleuren. Studenten zetten meestal een patch met het logo van hun school op de achterkant van hun uniform.
Ook andere patches kunnen worden gebruikt om aan te geven dat een team lid is. In internationale wedstrijden hebben de deelnemers meestal hun nationale vlaggen op de schouder of borst van hun dobok genaaid.
2. Het gebruik van wapens wordt traditioneel niet onderwezen
Karate onderricht niet in het gebruik van wapens. De letterlijke betekenis van het woord Karate is immers “lege hand”. Er is echter een op wapens gebaseerde vechtsportstijl die verwant is aan Karate en bekend staat als Kobudo.
Karate en Kobudo worden vaak samen onderwezen in één dojo en door dezelfde meester. Niet alle karatedojo’s onderwijzen echter kobudo.
Wapens die bij kobudo worden gebruikt zijn onder andere bo-staf, tonfa, sai, kama, nunchaku, tekko en surujin.
De meeste TKD-federaties en -verenigingen onderwijzen het gebruik van wapens ook niet formeel. Er zijn echter individuele scholen die wapentraining in hun lesprogramma opnemen. De meeste wapens die in TKD worden gebruikt, worden ook in andere vechtsporten gebruikt.
3. Beiden gebruiken gechoreografeerde vormen
De technieken die zowel in Karate als Tae Kwon Do worden gebruikt, maken deel uit van een reeks gechoreografeerde vormen. Deze vormen worden “kata” genoemd bij Karate en “poomsae” bij TKD. Beginners in beide disciplines beginnen met het aanleren van basisbewegingen en fundamentele regels.
Deze bewegingen dienen als basis voor de meer geavanceerde technieken die ze zullen leren naarmate ze vorderen in hun beoefening.
Het is echter belangrijk op te merken dat houdingen slechts trainingshulpmiddelen zijn. In een echt gevecht moeten bewegingen snel van de ene actie overgaan in de volgende.
4. Beide kunnen je lichaam en geest ontwikkelen
Als je op zoek bent naar een full-body workout, zullen zowel Karate als TKD je flink laten zweten. Je uiteindelijke keuze hangt af van wat voor soort workout je zoekt.
Als je evenwichtige, volledige lichaamsbewegingen wilt leren, dan is Karate misschien beter geschikt voor je. Als je snelle trapbewegingen wilt leren, dan is TKD de betere optie.
Veel Karate- en TKD-scholen bieden introductielessen aan, zodat je elke stijl kunt uitproberen voordat je je vastlegt op één discipline.
Het belangrijkste is dat zowel Karate als Tae Kwon Do een individu kan helpen goede eigenschappen te ontwikkelen, zoals geduld, zelfdiscipline en zelfvertrouwen. Training in deze vechtsporten kan mensen ook helpen zich beter te concentreren en zich beter te concentreren.
5. Beide zijn goed voor kinderen
Door de fysieke training die nodig is om de bewegingen in deze vechtsporten onder de knie te krijgen, worden kinderen actief, verbeteren ze hun cardiovasculaire gezondheid en worden ze fitter.
Training kan helpen om problemen als obesitas bij kinderen te voorkomen.
Door vechtsporttraining krijgen kinderen meer zelfvertrouwen en zelfrespect. Ze leren ook hoe ze anderen moeten respecteren, zowel binnen als buiten de dojo.
Leren van Karate of TKD kan kinderen ook leren hoe ze problemen moeten oplossen en met mislukkingen moeten omgaan.
In de training zullen ze klappen krijgen en vallen en leren hoe ze weer overeind kunnen komen.
Een goede vechtsportschool leert kinderen vechten zoveel mogelijk te vermijden en conflicten op een verstandige manier op te lossen.
Zoals bij alle sporten is het in de dojo echter niet alleen maar zonneschijn en regenbogen. Ouders en nieuwe leerlingen moeten zich ervan bewust zijn dat er af en toe een ongelukje kan gebeuren.
Verschillen in Karate en Tae Kwon Do
1. Beweging
Karate is een slagkunst die de nadruk legt op technieken met de open hand. Er wordt ook gebruik gemaakt van stoten, schoppen met gebruik van de knieën en ellebogen.
Blokkeertechnieken zoals pareren en takedowns worden ook onderwezen in karate.
Hoewel stoten, blokkeren met pareren, en takedowns in TKD worden onderwezen, wordt er meer nadruk gelegd op traptechnieken. De bewegingen in TKD zijn sterk en sierlijk tegelijk.
2. Wedstrijden
In het karate worden de hoogste wedstrijden gehouden tijdens de wereldkampioenschappen karate. Het KWC wordt om de twee jaar gehouden en wordt beschouwd als het grootste evenement van het karate waaraan atleten uit meer dan honderd landen deelnemen.
De volgende (24e) wereldkampioenschappen karate worden in 2020 gehouden in Madrid, Spanje, in hetzelfde jaar dat karate zijn debuut maakt op de Olympische Spelen in Tokio.
De wereldkampioenschappen karate hebben drie belangrijke evenementen: kumite of één-op-één sparringwedstrijden, kata of demonstraties van de karatevorm, en parakarate (wedstrijden voor atleten met een handicap).
TKD is momenteel een van de slechts twee Aziatische vechtsporten die op het Olympisch programma staan – de andere is judo. De sport maakte zijn olympische debuut op de Spelen van Seoul in 1988 en werd een officiële medaillesport op de Olympische Spelen van 2000 in Sydney.
Tae Kwon Do is een olympisch onderdeel van een één-tegen-één sparringswedstrijd, vergelijkbaar met kumite in karate. Het omvat vier gewichtsklassen voor mannen en vrouwen en bestaat uit single-elimination toernooien voor de gouden en zilveren medailles.
3. Buigen en tonen van respect
Hoewel zowel bij karate als TKD de nadruk ligt op respect voor leraren en medeleerlingen, verschillen de twee enigszins van elkaar in de manier waarop respect wordt getoond.
In karate wordt respect getoond door te buigen.
Om te buigen, moet u eerst uw armen recht tegen uw torso houden met uw handen net onder uw middel. Vervolgens buigt u uw torso terwijl u uw ogen op de persoon voor u gericht houdt.
Bowen wordt ook in TKD gedaan, maar is minder gestructureerd. TKD-beoefenaars brengen eenvoudigweg hun hand of armen samen wanneer ze buigen.
4. Houding
In het algemeen wordt in Karate een lagere houding gebruikt. Aangezien de nadruk bij Karate op de handen ligt, zijn de benen van een Karateka vaak opgerold, als voorbereiding om het lichaam naar voren te stuwen.
In een Karate-houding wordt het lichaamsgewicht dichter bij de grond geplaatst. De knieën zijn laag maar ontspannen gebogen, wat de benen het gevoel geeft dat ze verend zijn. Dit is erg handig voor iemand die op het punt staat een stoot uit te delen.
Omdat Tae Kwon Do zich meer op trappen concentreert, hoeven de benen niet veerkrachtig te zijn. In TKD is de houding over het algemeen hoger, met de benen recht maar niet op slot. TKD-beoefenaars moeten hun benen los houden zodat ze gemakkelijk een trap met hun voorste been kunnen uitvoeren.
In TKD staan de voeten van de beoefenaar op één lijn met het achterste been dat het grootste deel van het lichaamsgewicht draagt. Door deze houding kan het voorste been gemakkelijk omhoog komen om een trap uit te voeren.
5. Training
Karate wordt op een meer gereglementeerde manier onderwezen. In een typische Karate-les ziet men de leerlingen op een uniforme manier bewegen, aangezien de nadruk wordt gelegd op gesynchroniseerde en consequente bewegingen. Zelfs het schreeuwen in een Karate-les is gesynchroniseerd.
Aan de andere kant wordt TKD op dezelfde manier getraind als bij contactsporten als boksen en worstelen. In deze sporten moeten de technieken zowel in theorie als in de praktijk bruikbaar zijn, zodat niet zozeer de nadruk wordt gelegd op gesynchroniseerde bewegingen.
In de TKD-training hebben leerlingen meer vrijheid als het gaat om het bedenken van hun eigen strategie, terwijl ze zich wel aan vastgelegde richtlijnen houden. TKD-studenten zijn ook vrij om te schreeuwen hoe ze willen.
Een korte geschiedenis van Karate
De wortels van Karate gaan duizenden jaren terug. Het is ontstaan in Okinawa, een Japans eiland gelegen in de Oost-Chinese Zee. De vroege vorm van Karate werd sterk beïnvloed door Kung Fu, het oude Chinese vechtsportsysteem.
Tijdens de 17e eeuw legden de samoerai heersers van Japan een verbod op het gebruik van wapens op. Ook werd het onderdanen verboden om enige vorm van vechtkunst te onderwijzen, te leren of te beoefenen.
Omwille van de strenge regels moesten vroege krijgskunstenmeesters zoals Sokon ‘Bushi’ Matsumura en Kanga Tode Sakugawa hun leerlingen in het geheim trainen. Het verbod op het gebruik van wapens resulteerde in vechtsporten die draaiden om technieken met lege handen.
Het is moeilijk om een geschreven verslag te vinden van de ontwikkeling van Karate, voornamelijk vanwege het verbod dat de samoerai leiders van Japan instelden op het beoefenen van vechtsporten.
In het oudste bewaard gebleven document dat de Okinawanese oorsprong van Karate ondersteunt, wordt het woord Tode genoemd, dat Chinese hand betekent en waarvan wordt aangenomen dat het de oude Okinawanse naam voor Karate is. Een andere manier om de karakters waaruit het woord Tode bestaat te lezen is Kara.
De naam verwijst ook naar Kushanku, een Chinese martial arts meester die het eiland bezocht en een vorm van Kung Fu meebracht. Mogelijk introduceerde hij een vroege versie van Shotokan, een van de vier kenmerkende Japanse stijlen van Karate.
Voordat Kushanku op Okinawa aankwam, beoefenden de plaatselijke bewoners echter al hun eigen stijl van krijgskunst die bekend staat als Te, wat “hand” betekent. Te was populair in drie Okinawa-steden, namelijk Shuri, Naha, en Tamarai.
Vanuit deze steden ontstonden drie afzonderlijke stijlen, namelijk Shuri-te, Naha-te, en Tomari-te. Deze stijlen werden uiteindelijk gezamenlijk bekend als Okinawa-te of Tode. Door de Japanse invloed werd de naam later veranderd in Karate-jutsu, wat Chinese handkunst betekent.
Een Okinawaanse meester genaamd Gichin Funakoshi veranderde later de betekenis van het woord kara in leeg in plaats van Chinese hand. Vervolgens werd de naam Karate-jutsu veranderd in Karate-do, wat vertaald kan worden als “de weg van de lege hand.”
Het was Funakoshi die Japan in 1922 kennis liet maken met Karate-do. Hij veranderde de kunst om deze toegankelijker te maken voor de Japanners. Funakoshi speelde ook een belangrijke rol bij de oprichting van de Japanse Karate Associatie (JKA).
De organisatie zond de beste Karate-instructeurs uit naar verschillende delen van de wereld met als doel Karate wereldwijd bekend te maken.
De organisatie is in haar missie geslaagd. Karate is nu een van de populairste vechtsportstijlen ter wereld en wordt momenteel door miljoenen beoefend.
Een korte geschiedenis van Tae Kwon Do
Tae Kwon Do, zoals we dat vandaag de dag kennen, is een relatief jonge vorm van vechtsport die in de jaren ’40 en ’50 van de vorige eeuw werd ontwikkeld. De wortels van TKD kunnen echter tot in de oudheid worden teruggevoerd.
In 1937 werd een muurschildering ontdekt op de muur van een graftombe die tussen 37 v.Chr. en 66 n.Chr. zou zijn gebouwd.
De muurschildering toont twee ongewapende figuren in een gevechtshouding die lijkt op moderne TKD. Andere tekeningen tonen figuren met uniformen die lijken op de huidige TKD-uniformen.
De moderne TKD combineert drie oude Koreaanse vechtsportstijlen, namelijk Taekkyeon, Subak en Gwonbeop met Karate en Chinese vechtsporten. Het dynamische voetenwerk en de slagtechnieken waar TKD bekend om staat, zijn een directe invloed van Taekkyeon.
Tijdens de Japanse bezetting van Korea van 1909 tot 1945 werd het beoefenen van traditionele Koreaanse vechtsporten verboden. Na de bevrijding van Korea in 1945 werden er in Seoul scholen voor krijgskunsten geopend, de zogenaamde kwans. Elk van de kwans onderwees zijn eigen unieke vechtsportstijl.
In 1952 riep de toenmalige Zuid-Koreaanse president Syngman Rhee op tot de creatie van een verenigde stijl van Koreaanse vechtsporten. De leiders van de verschillende kwans begonnen samen te werken en kwamen aanvankelijk met een stijl die bekend stond als Tae Soo Do.
In het Koreaans betekent Tae “stampen”, Soo betekent “hand”, en Do betekent “weg”. Generaal Hong Hi van het Koreaanse leger stelde voor om het woord Su te vervangen door Kwon, wat “vuist” betekent, en zo ontstond Tae Kwon Do.
In de jaren die volgden, werden twee TKD-federaties opgericht, de Korea Tae Kwon Do Association in 1959 en de International Tae Kwon Do Federation in 1966. De twee groepen hadden hun meningsverschillen en trachtten een gemeenschappelijke Tae Kwon Do stijl te ontwikkelen.
Nadat de oprichter van de ITF, generaal Choi, werd bestempeld als Noord-Koreaans sympathisant, verbrak de Zuid-Koreaanse regering de banden met de organisatie. De ITF verplaatste zijn hoofdkwartier later naar Toronto.
In 1973 richtte de Zuid-Koreaanse regering een nieuwe nationale academie voor TKD op, de Kukkiwon. In datzelfde jaar werd ook de World Tae Kwon Do Federation (WTF) opgericht.
Het doel van de WTF is TKD als internationale sport te promoten. De WTF gebruikt de Kukkiwon-stijl van TKD, die ook wel wordt aangeduid als de sportstijl of de olympische stijl.
Conclusie
Zowel Karate als TKD hebben een rijke geschiedenis die van invloed is geweest op de manier waarop ze vandaag de dag worden beoefend. De twee gevechtskunsten hebben veel overeenkomsten, het meest opmerkelijk is hun nadruk op het ontwikkelen van een goed karakter naast het beoefenen van de verschillende vechttechnieken.
De twee verschillen vooral in beweging. Karate gebruikt voornamelijk de handen. TKD gebruikt voornamelijk de voeten.