Pentecost, ook Pinksterzondag genoemd, (Pinksteren van Grieks pentecostē, “50ste dag”), belangrijk feest in de Christelijke kerk, gevierd op de zondag die valt op de 50ste dag van Pasen. Het herdenkt de neerdaling van de Heilige Geest op de apostelen en andere leerlingen na de kruisiging, verrijzenis en hemelvaart van Jezus Christus (Handelingen der apostelen, hoofdstuk 2), en het markeert het begin van de zending van de christelijke kerk naar de wereld.
Gianni Dagli Orti-REX/.com
Het Joodse Pinksterfeest (Sjavoeot) was in de eerste plaats een dankzegging voor de eerstelingen van de tarweoogst, maar later werd het geassocieerd met een herdenking van de Wet die God aan Mozes op de berg Sinaï had gegeven. De omvorming door de kerk van het Joodse feest tot een christelijk feest hield dus verband met het geloof dat de gave van de Heilige Geest aan de volgelingen van Jezus de eerstelingen waren van een nieuwe bedeling die de oude bedeling van de Wet vervulde en opvolgde.
Wanneer het feest voor het eerst in de christelijke kerk werd gevierd is niet bekend, maar het werd vermeld in een werk uit de oosterse kerk, de Epistola Apostolorum, in de 2e eeuw. In de 3e eeuw werd het genoemd door Origenes, theoloog en hoofd van de catechetische school in Alexandrië, en door Tertullianus, christelijk priester en schrijver van Carthago.
In de vroege kerk verwezen christenen vaak naar de gehele periode van 50 dagen die begon met Pasen als Pinksteren. Het doopsel werd zowel aan het begin (Pasen) als aan het einde (de dag van Pinksteren) van de paastijd toegediend. Uiteindelijk werd Pinksteren in Noord-Europa een populairder tijdstip voor de doop dan Pasen, en in Engeland werd het feest gewoonlijk White Sunday (Pinksterzondag) genoemd vanwege de speciale witte gewaden die de pas gedoopten droegen. In The First Prayer Book van Edward VI (1549) werd het feest officieel Pinksterzondag genoemd, en deze naam is in de Anglicaanse kerken blijven bestaan. In katholieke en andere westerse kerken dragen priesters tijdens Pinksteren vaak rode gewaden om de “tongen van vuur” te symboliseren die van de Heilige Geest op de discipelen neerdaalden; leden van de gemeente dragen in sommige tradities ook rood, en het altaar is gewoonlijk in een rood frontaal kleed gehuld.