Machel Montano treedt in februari op in Port of Spain, Trinidad. Sean Drakes/CON/LatinContent/Getty Images hide caption
toggle caption
Sean Drakes/CON/LatinContent/Getty Images
Het carnavalsseizoen op het Caribische eiland Trinidad komt neer op één ding: frisse soca-muziek. Beschouw het als Red Bull voor je oren, of muziek met een doel.
“De bedoeling van de energie van soca-muziek is om mensen echt op te beuren; ze echt te laten glimlachen; ze blij te houden; ze feest te laten vieren, zelfs in de moeilijkste tijden,” zegt Machel Montano, de grootste ster van soca. “De economie gaat achteruit – als je soca-muziek hoort, wil je uitgaan en feesten, zelfs als je het geld moet lenen.”
Soca staat voor “soul of calypso,” en het werd in de jaren 1970 zowat uitgevonden door de Trinidadiaanse artiest Lord Shorty, die beweerde dat de ziel van de calypso even multicultureel was als de Afrikaanse en Oost-Indiase afstammelingen van zijn eiland. Om deze postkoloniale hybride op muziek te zetten, versnelde Shorty de calypso en gaf er een Indiase draai aan.
In de ongeveer dertig jaar sinds de uitvinding is soca geëvolueerd tot de clubvriendelijke, door studio’s geproduceerde muziek van een jongere generatie. Soca-artiest Kees Dieffenthaler legt het zo uit: “Het is een beetje de jonge, tienerige slechte zoon van calypso,” zegt hij, “het is echt een jonger geluid, levendiger dan calypso.”
Soca-artiesten nemen muziek op, brengen muziek uit en voeren muziek uit in een razend tempo tijdens het carnavalsseizoen, wanneer het hele land feest viert op dezelfde soundtrack. Elk jaar voeren artiesten campagne in een soort muzikale verkiezing – strijdend om twee titels. Het “Road March lied” is een publieksprijs – het is het meest gespeelde lied tijdens de grote optocht die de dag voor Aswoensdag wordt gehouden. “De Soca-monarch daarentegen wordt gekroond tijdens een groot concert vlak voor carnaval. Een van de kanshebbers voor de kroon van dit jaar is Fay-Ann Lyons.
“Soca Monarch is zoiets als American Idol, maar dan op een andere schaal. Het is groots; het is extravagant; het is flamboyant; het is gedurfd – het is alsof iedereen een stukje Las Vegas doet, met al die kostuums. Stel je voor dat je dat ziet van 10 verschillende deelnemers, die allemaal hun liedjes uitdrukken en presenteren aan de jury, in een poging om de eerste prijs te winnen.”
Lyons noemt haar eigen geluid “agressief en jongensachtig.” Ze heeft een sterke staat van dienst, ze heeft meer titels gewonnen dan welke andere vrouwelijke soca-ster dan ook. In 2009 won ze zowel Soca Monarch als Road March, terwijl ze 8 maanden zwanger was.
Lyons is soca royalty: haar vader is calypsonian Superblue en haar man is soca ster Bunji Garlin – noem hen soca’s Beyonce en Jay-Z. Garlin zegt dat hij zijn muziek probeert te onderscheiden door terug te kijken naar de wortels van soca in de calypso. “Een van de andere namen van een oude calypsonian was een arme man krant,” zegt hij. “Zij zouden de persoon zijn om het nieuws te brengen van wat er vandaag gebeurt of wat er morgen gebeurt. De calypsonian is de persoon die de informatie heeft en het naar de mensen brengt.”
Hij heeft liedjes opgenomen over verkrachting en politiek, en won ooit Soca Monarch met het zeldzame soca-liedje dat niet over dansen of drinken gaat – “In the Ghetto,” een liedje over armoede en overheidsfalen.
Elk jaar echter is de favoriete kandidaat Machel Montano, een soca-icoon, bekend om zijn obsceen goede in wat Trinidadianen “winnen” noemen: dansen op de muziek.
“Eigenlijk denk ik dat het mijn talent is om mensen te bereiken en met ze te praten,” zegt Montano, “ze in een goede stemming te brengen; ze aan het lachen te maken; ze wijn te laten drinken; en ze nog steeds te laten springen.”
Montano is 36 jaar oud, en heeft 35 albums uitgebracht. Hij is een ster sinds hij negen was, toen hij een lokale competitie won met het liedje “Too Young to Soca.”
Het liedje bracht hem al snel op het podium van Madison Square Garden en bij Star Search. Sindsdien werkte hij samen met Janet Jackson en Doug E. Fresh, maar hij zegt dat hij nog steeds zijn ultieme doel niet heeft bereikt: de energie van soca buiten zijn eiland overbrengen.
“Ik hou van veel popdance, elektromuziek omdat ik zelfs de geest in de beat kan zien,” zegt hij. “Ik zie mensen in de club zingen over liefde, zingen over grenzen, zingen over wereldvrede, zingen over samenkomen, zingen over problemen loslaten. En ergens daarbinnen zie ik waar soca-muziek een plek zou kunnen vinden, haar plaats zou kunnen vinden.”
Op dit moment is die plek Trinidad, waar een lokale verkiezing aan de gang is. De kandidaten zijn aan het stoten; de kiezers staan te springen; en de nieuwe campagneslogans – hete nieuwe soca tunes – blijven maar komen.