Auteur: Morrow Brady
“This, is a bad pistachio”
The deep southern drawl echode tegen de vieze betonnen muren. De stem metaalachtig, zoemend van een verouderde hurkrobot met Investigator MkII geschilderd in vervagend pisgeel over zijn torso. Er klonk geschraap terwijl het zijn hoofd over de plaats delict bewoog.
“Een slechte pistache?” Vroeg de glanzende nieuwe MkIX in een sarcastisch Brits accent.
Het gepatineerde koperen gezicht van de MkII jankte terwijl het omhoog kantelde en een verschroeiende focus vervormde.
“Moorden zijn als pistachenoten. Sommige hebben gebarsten schalen die gemakkelijk opengaan en die glorieuze noot binnenin vrijgeven. En sommige zijn nauwelijks gekraakt. Ze hebben een beetje werk nodig.”
Misvorm wielen rolden dichter bij de zwartgeblakerde onderdelen, verspreid over de olieachtige vloer en kreunende tandwielen klonken als het opgevouwen in een hurk en ging verder.
“Sommige pistachenoten zijn dicht verzegeld. Je zult een tand breken als je ze openmaakt. Met een beetje warmte en tijd zouden ze later kunnen barsten. Die noten zonder dop onderin de zak, dat zijn heerlijke weggevertjes.” Een glimlach accentueert de toon van de stem.
“Maar soms is er een slechte pistache. Ondeugend klein ongedierte. Gewoon een normaal uitziende pistache, die uit zijn perfect gebarsten schil tuimelt en daar ligt, delicaat geborsteld in groene en paarse tinten met een stofdun krakend vliesje. Het brutale ding wacht tot je het tot moes kauwt tot het zijn ware zelf onthult en een mondvol ranzige bitterheid uitstort die je smaakpapillen doet gruwelen.”
De versleten lipplaten trilden ritmisch, terwijl het de scène overzag en vervolgde.
“De bitterheid herinnert je eraan dat elke pistache slecht kan zijn. En je moet je altijd voorbereiden op teleurstelling. Maar na nog een dozijn van die heerlijke slechte jongens in je mond te hebben gesmeten als een zorgeloze ondeugd, vergeet je het snel.”
Hij schudde zijn hoofd en maakte een dood schrapend geluid, bestudeerde het tafereel en verhief zich langzaam tot een staande houding terwijl trekjes olieachtige rook uit zijn gewrichten stoomden.
“Dit hier. Dit is een slechte pistache”
De elegante, glanzende MkIX verwerkte de metafoor en knapte.
“Verlichtende heer. Dus wat maakt dit een slechte pistache?”
De MKII waggelde over de vloer van de werkplaats, stopte bij een open raam bedekt met stickers en leunde op de vensterbank. Hij hief luidruchtig een verwrongen arm op en wees.
“Dat”
Een ring van onmodieuze holografische glyphs belichtte een metaalpaars voorwerp dat onhandig tussen het puin lag. Een gloeiende 3D voorstelling rees op en roteerde langzaam, waardoor complexe geometrie zichtbaar werd.
“Nano-engineered. Oorsprong onbekend. Doel onbekend. Vergroting onthult bewijs van zijdelingse nood en textuur vergelijking identificeert een afgescheurde rand waar het was verbonden met iets anders” Zei de MkIX.
“Dat hoort hier niet te zijn”
“Inderdaad mijn glanzende vriend. Start je nieuwe vector projectie analyse.”
Een hologram verlichtte de kamer. Onderdelen begonnen te glijden, te stuiteren, dan te stijgen in een scherpe hoek, allemaal bewegend naar een centraal punt waar ze chaotisch in elkaar pasten en plotseling bevroren. Voor hen zweefde een spookachtige robot van diamanten die naar het raam keek. Het paarse object speelde geen rol in het spel.
MkII draaide zich onhandig om naar het raam dat uitkeek op een schimmige tuin van rommel en onkruid. Gebroken Engels en willekeurige piepjes kletterden terwijl de oude processor de gegevens kraakte.
“Als het daar geen deel van uitmaakt, wat is het dan wel?” zei de MkIX, terwijl hij het paarse object optilde.
“Nee! Raak het niet aan!”
De secundaire ontsteking van het explosief blies de MkII door het raam de tuin in in een stortvloed van MkIX-splinters.
MkII zette zichzelf recht, een vastgegespte schouderplaat terug op zijn plaats takelend.
“Ja Basis. Dit is INVE MKII 49. Stuur me een andere Mk-eenheid. Deze is net gek geworden.