AP
De instrumentalisten van The Doors – toetsenist Manzarek, gitarist Krieger, en drummer Densmore – combineerden achtergronden in klassieke muziek en blues met de improvisatiedrang van een jazzband. Het was echter de donkere erotiek van Morrison’s bariton en pseudo-poëtische teksten die het kwartet uit Los Angeles onderscheidde van het heersende hippie utopisme dat de West Coast rock aan het eind van de jaren zestig overheerste. Morrison’s vroege dood versterkte alleen maar zijn reputatie als de typische rock showman en getroebleerde artiest voor de volgende generaties.
Morrison en Manzarek, bekenden van de filmschool van de Universiteit van Californië in Los Angeles, bedachten de groep nadat de zanger een van zijn gedichten had voorgedragen aan de toetsenist op een strand in Zuid-Californië. Morrison ontleende de naam van de band aan Aldous Huxley’s boek over mescaline, The Doors of Perception, dat op zijn beurt verwees naar een regel in een gedicht van William Blake. The Doors kregen een reputatie voor het verleggen van de grenzen van rockcompositie, zowel muzikaal als tekstueel, tijdens optredens op de Sunset Strip in Los Angeles. Hun doorbraakhit, “Light My Fire”, was een anthem in 1967, maar het waren nummers als “The End” – een 11 minuten durend oedipaal drama met seksueel expliciete teksten en een wervelend eb-en vloed arrangement – die de reputatie van de Doors vestigden als een van de meest krachtige, controversiële en theatrale acts van de rock. De groep werd zelfs verbannen uit de Whisky-a-Go-Go in Los Angeles na een vroege uitvoering van het nummer.
Hoewel de ambitieuze muziek van de groep alles omvatte van Chicago blues tot Duits cabaret, zorgde hun reeks pophits ervoor dat ze door sommige critici werden afgedaan als een teenybopper act; dit verontrustte Morrison, die hunkerde naar acceptatie als een serieuze artiest. Tegen de tijd dat het derde album van de Doors uitkwam, Waiting for the Sun (1968), had Morrison een sjamanistisch alter ego voor zichzelf gecreëerd, de Lizard King; het gedicht van de zanger “The Celebration of the Lizard King” was afgedrukt in de hoes van de plaat. Zijn concertoptredens werden gekenmerkt door steeds meer buitensporige stunts, en Morrison werd in 1969 gearresteerd omdat hij zich op het podium in Miami bloot gaf. De aanklacht werd uiteindelijk ingetrokken, maar het incident maakte duidelijk dat Morrison fysiek achteruitging, deels vanwege zijn alcoholverslaving.
De zanger vond steeds meer troost in zijn poëzie, waarvan sommige werden gepubliceerd, en de groep ging steeds minder vaak op tournee. The Doors vestigden hun artistieke geloofwaardigheid met het blues-steil Morrison Hotel (1970), maar na de zesde studioproductie van het kwartet, L.A. Woman (1971), trok Morrison zich terug in Parijs, waar hij hoopte een literaire carrière op te bouwen. In plaats daarvan stierf hij daar in 1971 op 27-jarige leeftijd aan een hartstilstand. Zonder Morrison produceerden de Doors twee onopvallende albums voordat ze uit elkaar gingen. In 1978 kwamen ze kortstondig bij elkaar om An American Prayer op te nemen, als achtergrondmuziek voor poëzie die Morrison voor zijn dood opnam. Manzarek produceerde ook albums voor de punkband X.
In de dood werd Morrison door generaties fans gelauwerd, zowel als jeugdicoon en als invloed op zangers als Iggy Pop, Ian McCulloch van Echo and the Bunnymen, en Eddie Vedder van Pearl Jam. De releases van The Doors bleven miljoenen exemplaren verkopen, en The Doors, een film uit 1991 geregisseerd door Oliver Stone, was een kritisch en populair succes. The Doors werden in 1993 opgenomen in de Rock and Roll Hall of Fame en ontvingen in 2007 een Grammy Award voor hun levenswerk.