THE LIFE OF PETER.
De eerste glimp die we van hem kregen was toen Andreas hem riep. Hij werd eerst geroepen als een discipel, niet als een apostel. De tweede roeping was toen hij geroepen werd tot het werk van de bediening. De volgende glimp die wij van hem kregen, staat in het vijfde hoofdstuk van het evangelie van Lucas, toen de Heer tot het volk de woorden van God sprak vanuit de boot aan de kust, en daarna de wonderbare vangst van vissen volgde. Toen was het dat Petrus zei: “Ga van mij weg, want ik ben een zondig mens, o God.” Toen zei Jezus dat Petrus daarna mensen zou vangen. De gedachte waarop Hij de aandacht wilde vestigen was, dat toen Petrus geroepen was, hij zijn werk niet verliet voordat hij twee keer geroepen was. Er waren te veel onvoorbereide mannen in het werk van de Heer; er waren te veel mannen tot predikant gemaakt in de wereld van vandaag. Hij zei dit omdat er veel jonge mannen waren, jonge bekeerlingen, die keken naar het werk van het ambt en dachten dat zij daartoe geroepen waren. John Wesley placht te zeggen tegen jonge mannen, kandidaten voor het ambt, als ze preekten: “Heb je iemand gek gemaakt?” “Nee.” “Heb je iemand bekeerd?’ en dan zeiden ze ‘Nee’. “Dan,” zei Wesley, “is dat een heel goed bewijs dat je niet geroepen bent.” Mannen moeten zielen hebben voordat ze met dit werk beginnen. De Heer liet deze mannen eerst naar het meer gaan en een grote vangst aan vis meenemen, en toen ze dan geroepen werden, hadden ze iets om achter te laten. Ze hadden niet veel achter te laten, maar ze lieten achter wat ze hadden. Wat hadden ze achter te laten? Een paar gebroken netten en een grote vangst aan vis. En zo is het met veel christenen van deze tijd; zij willen hun kleine vangst van vissen en hun gebroken netten niet achterlaten. De volgende keer dat we een glimp van Petrus te zien krijgen is in het 14e hoofdstuk van Mattheüs, waar de Heer Petrus zegt over het water te lopen. Hier vinden we Petrus in “Twijfelburcht.” En dat was waar Petrus zijn ogen van de Heer afwendde, en hij zag de golven en hoorde de wind; toen dwaalden zijn ogen af van Christus. Maar Petrus’ gebed was to the point; het begon niet met een lange aanhef, die hem veertig voet onder water zou hebben gebracht voordat de Heer het hoorde, maar het was to the point: “Heer, red mij; ik verga.” Weer in het 16e hoofdstuk vinden we dat Christus zegt: “Wie zeggen de mensen dat ik ben?” en toen vroeg Hij het aan Petrus, en Petrus zei: “Gij zijt de Christus, de Zoon van de levende God.” Dit toont de kracht aan die er was in het belijden van Christus. Petrus was een echte Trinitariër; hij stond recht op de rots. Opnieuw zien we hem zich overgeven aan mens-verering, het eerste begin van Rome. Dit was op de berg van Transfiguratie. Petrus zei: “Laat ons drie tabernakels maken”, en zodra hij dit zei, waarom, God rukte Mozes en Elias weg en liet hen alleen Jezus over. Er was te veel van deze dominee-aanbidding, van deze kerk-aanbidding in de tegenwoordige tijd. Dit werd geïllustreerd in het tweeëntwintigste hoofdstuk van Openbaringen, negende vers; waar de engel zei: “Aanbidt God.” Als Christus niet de Zoon van God was, dan waren de Christenen de grootste afgodendienaars die ooit geleefd hebben. Nogmaals, wij vonden Petrus in het 26e hoofdstuk van Mattheüs, bij het 23e vers, waar Petrus’ val werd voorgedragen. Hij werd zelfverzekerd en geestelijk trots. De Heer kon hem niet gebruiken voordat hij vernederd was, en hier stond hij op tussen de discipelen van de Heer, net alsof hij almachtig was. Deze les van nederigheid moet geleerd worden door iedere man die God gebruikt. “Laat hij die staat zich hoeden, opdat hij niet valt.” De grootste Bijbelse figuren vielen omdat zij faalden in hun sterkste punten. Mozes, de zachtmoedigste man, mocht het beloofde land niet zien, en daar waren Saul, en David, en Jakob, en Petrus, juist op het moment dat hij zich op zijn eigen kracht liet voorstaan. Hij was er altijd zeker van dat jonge bekeerlingen die zeggen dat ze veilig zijn, daar waren waar de duivel hen zal doen struikelen. Nogmaals, Petrus sliep in de hof toen de Heer hen zei te waken. Dat was de tijd dat Satan deze christenen in de kerken in slaap had, en toen kwamen er moeilijkheden in de kerken. Toen kwam de volgende stap – “hij volgde hem van verre” en dit was de geleidelijke neerwaartse koers. Niemand zou een christen vinden in het theater; de christenen die zich in zulke plaatsen bevinden, zijn allen in slaap. De mensen van de wereld zeiden dat zij van “vrijzinnige christenen” hielden, maar deze mannen werden nooit door stervende mensen gevraagd. Zij zouden nooit een kaartspelende, een rokende en kauwende, een paardenrennende en een dansende christen vinden die ooit iets voorstelde. De volgende stap was toen Petrus zijn zwaard trok en het oor afsneed van de dienaar van de hogepriester; en toen, opnieuw, verloochende Petrus de Heer – eerst aan de jonge dienstmaagd, en daarna aan een andere dienaar. Maar hier waren dus twee verloocheningen door dezelfde man die slechts enkele uren tevoren had gezegd dat hij de Heer nooit zou verraden of verlaten. En toen, de derde keer, zei de dienaar: “Uw redevoering verraadt u,” maar Petrus antwoordde met eden dat hij hem nooit gekend had. Het is moeilijk voor een christen om de spraak van het volk van de Heer te vergeten, zelfs nadat hij eenzaam is afgeweken van de weg van God en Christus. Maar één blik bracht Petrus terug, één woord maakte alles ongedaan waar Satan urenlang mee bezig was geweest, en hij ging naar buiten en weende bitter. Een van de eerste woorden die Christus sprak na de kruisiging en opstanding was: “Zeg het tegen de discipelen en Petrus”, en Petrus had een persoonlijk onderhoud met de Heer. En toen Christus van hem wegging, vroeg Hij hem: “Hebt Gij Mij meer lief dan dezen? “1 Bat Petrus antwoordde niet; hij had nederigheid geleerd, en nadat de Heer hem opnieuw had gevraagd, zei Petrus, nu nederig, reeds geschikt voor het gebruik van de Meester,: “Heer, Gij weet het.”