Vincent Anthony “Vince” Guaraldi (17 juli 1928 – 6 februari 1976) was een Italiaans Amerikaans jazz musicus en pianist die bekend stond om zijn innovatieve composities en arrangementen en voor het componeren van muziek voor de tekenfilm bewerkingen van de Peanuts strip. Guaraldi werd geboren in San Francisco, Californië. Hij studeerde af aan de Lincoln High School, ging naar de San Francisco State University, en diende als kok in het leger tijdens de Koreaanse oorlog.
Vroege carrière en Grammy Award
Guaraldi’s eerste opname werd gemaakt in november 1953 met Cal Tjader en kwam uit in het begin van 1954. De vroege 10 inch LP heette The Cal Tjader Trio en bevatte “Chopsticks Mambo”, “Vibra-Tharpe”, en “Lullaby of the Leaves”. In 1955 had Guaraldi zijn eigen trio met Eddie Duran en Dean Reilly. In juni 1956 kwam hij weer samen met Cal Tjader en maakte hij deel uit van twee geweldige bands die de vibrafonist samenstelde. De eerste band speelde voornamelijk straight jazz en bestond uit Al Torre (drums), Eugene Wright (bas) en Luis Kant (conga’s en bongo’s). De tweede band werd gevormd in de lente van 1958 en bestond uit Al McKibbon (bas), Mongo Santamaría (conga’s en bongo’s) en Willie Bobo (drums en timbales). Reed-mannen Paul Horn en Jose “Chombo” Silva werden ook aan de groep toegevoegd voor bepaalde live-optredens en opnames. Hij maakte grote indruk met zijn optreden met Tjader op het Monterey Jazz Festival van 1958.
Guaraldi verliet de groep begin 1959 om zich full-time op zijn eigen projecten te richten. Hij zou waarschijnlijk een gerespecteerde maar minder belangrijke jazzfiguur zijn gebleven als hij niet een origineel nummer had geschreven om zijn covers van Antonio Carlos Jobim/Luis Bonfá tunes op te vullen op zijn album uit 1962, Jazz Impressions of Black Orpheus, geïnspireerd door de Frans/Braziliaanse film Black Orpheus, die een Academy Award won voor Beste Buitenlandse Film. Fantasy bracht “Samba de Orpheus” uit als single, in een poging om de bossa nova golf te vangen, maar het was voorbestemd om spoorloos te zinken toen radio DJ’s het begonnen om te draaien en de B-kant speelden, Guaraldi’s “Cast Your Fate to the Wind”. Het was een zacht, sympathiek deuntje, dat zich onderscheidde van al het andere in de ether, en een hit werd voor het grote publiek. Het won ook de Grammy voor Beste Originele Jazzcompositie. Terwijl “Cast Your Fate To The Wind” van Guaraldi een bescheiden succes werd als single in 1963, brak een cover versie twee jaar later door de Britse groep Sounds Orchestral de Billboard top 10 (in de lente van 1965). In tegenstelling tot veel songwriters die moe worden van hun grootste hits, vond Guaraldi het nooit erg om verzoeken aan te nemen om het te spelen als hij live optrad. “Het is als het tekenen van de achterkant van een cheque”, merkte hij eens op.
Compositions for Peanuts
Een compilatie-album van Guaraldi’s composities voor Peanuts
En nog een
Tijdens het zoeken naar precies de juiste muziek voor een geplande Peanuts televisiedocumentaire, hoorde Lee Mendelson (de producer van de special) een single-versie van “Cast Your Fate to the Wind” van Vince Guaraldi’s trio op de radio toen hij in een taxi reed over de Golden Gate Bridge in San Francisco, Californië. Mendelson nam contact op met Ralph J. Gleason, jazz columnist van de San Francisco Chronicle en werd in contact gebracht met Guaraldi. Hij stelde voor dat Guaraldi de komende kerstspecial van de Peanuts zou gaan componeren en Guaraldi nam de klus enthousiast aan. Twee weken later speelde hij per telefoon een versie van wat “Linus and Lucy” zou worden. De soundtrack werd opgenomen door het Vince Guaraldi Trio, waarvan de andere leden Puzzy Firth waren, die als bassist optrad voor Fred Marshall, die op dat moment ziek was, en drummer Jerry Granelli. Guaraldi componeerde muziek voor zestien Peanuts televisiespecials, plus de speelfilm A Boy Named Charlie Brown en het gelijknamige niet uitgezonden televisieprogramma.
Dood
Guaraldi stierf aan een hartaanval op 47-jarige leeftijd op 6 februari 1976. Hij werd dood aangetroffen in een kamer in de Red Cottage Inn, waar hij zich had ontspannen tussen sets in Butterfield’s Nightclub in Menlo Park, Californië. Guaraldi was net klaar met het opnemen van de soundtrack voor It’s Arbor Day, Charlie Brown eerder die middag.
Guaraldi’s vroegtijdige overlijden was een klap voor zijn collega’s. “Het was totaal onverwacht”, zei Peanuts uitvoerend producent Lee Mendelson. “De dag van zijn begrafenis speelden ze de Charlie Brown muziek over het geluidssysteem in de kerk. Het was geen gemakkelijke dag; hij was nog zo jong. Het was een van de droevigste dagen van mijn leven. Hij kwam de avond ervoor naar mijn huis en zei dat hij zich niet goed voelde, en niet wist wat het was. Peanuts animator Bill Melendez voegde er aan toe: “Hij was een hele goede jongen en we missen hem.” Het is Arbor Day, Charlie Brown toonde die genegenheid door het talent met de opname van een klein eerbetoon in de aftiteling van de special, “For Vince.”
Na Guaraldi’s dood werd de muziek voor de Peanuts-serie eerst gecomponeerd door de San Francisco film- en televisiecomponist Ed Bogas, die verschillende Peanuts tv-specials en speelfilms scoorde tot aan het begin van de jaren negentig, samen met Bogas’ toekomstige vrouw Desirée Goyette, en af en toe, Judy Munsen. Bogas maakte ook zijn eigen arrangementen van Guaraldi’s “Linus and Lucy” thema als een knipoog naar de muzikant (met name in It’s Your First Kiss, Charlie Brown en What a Nightmare, Charlie Brown!).
In feite bevatte de voorafgaande publiciteit voor The Peanuts Movie in 2015 officiële verzekeringen dat Guaraldi’s composities in de film zouden worden gebruikt. Ze worden inderdaad overal in de film gespeeld, zoals in de scène met de bevroren vijver en wanneer de kerstliedjes “Christmas Time is Here” zingen.”
- Vince Guaraldi op All Music Guide.
- Vince Guaraldi op de Internet Movie Database.