Groundhogs en woodchucks worden vaak aangezien voor twee verschillende dieren, maar wat mensen zich misschien niet realiseren is dat ze eigenlijk hetzelfde knaagdier zijn.
Groundhogs (ook wel woodchucks, whistle pigs, earth pigs, en grass rats genoemd) zijn een grotere knaagdiersoort die het nauwst verwant is aan eekhoorns. De vos wordt meestal 20 tot 27 centimeter lang en weegt tussen de 5 en 15 pond.
Hun bruine vacht en kleine, pluizige staart, evenals hun vrij dichte lichaam, helpen om hen te onderscheiden van hun verwanten – prairiehonden.
Groundhog Habitat
Groundhogs leven in heel Noord-Amerika in zowel de westelijke als de oostelijke regio’s. In tegenstelling tot hun verwanten – bevers, waarmee groundhogs soms worden verward – vormen groundhogs hun huizen in holen in de grond in plaats van hun huizen bij het water te maken.
Groundhogs zijn ook deskundige gravers. Hun holen hebben tunnels die tot 60 meter lang zijn, met meerdere niveaus binnen die tunnels. Vanwege hun grootte worden marmotten beschouwd als wild voor grotere dieren. Het hebben van holen en tunnels om zich snel in terug te trekken is een belangrijke manier om veilig en uit de kaken van andere dieren te blijven.
Grondmuizen houden, zoals veel zoogdieren, een winterslaap en worden pas in maart gezien. Anders dan sommige zoogdieren, brengen marmotten niet hun hele winterslaap door in een diepe slaap. In plaats daarvan verlagen zij hun lichaamstemperatuur tot een historisch dieptepunt gedurende een week of zo per keer. Daarna stijgt hij weer gedurende een paar dagen voordat hij weer daalt. Om zich voor te bereiden op de winterslaap, verhogen deze eenlingen hun voedselopname om zich vet te mesten voor de winter.
Groundhog Diet
Groundhogs consumeren ongeveer een derde van hun gewicht aan voedsel per dag, levend van een verscheidenheid aan fruit en groenten, met een aantal van hun favoriete voedingsmiddelen zijn kersen en bramen. Braamstaarten zijn vaak foeragerend te vinden in tuinen en op akkers voor een maaltijd. Deze hongerige beestjes eten ook planten zoals paardenbloemen, boterbloemen, alfa, bloemen, boomschors, en klaver. Noten, gebladerte en varens behoren ook tot hun dieet.
Hoewel ze voornamelijk als herbivoor worden gecategoriseerd, hebben veenmarters ook een omnivore kant. Als ze beschikbaar zijn, eten veenmarters soms kleine larven en insecten. Ook slakken, eieren en zelfs kleine vogeltjes kunnen worden gegeten.
Woodchucks Don’t Chuck Wood
Groundhogs – nou ja, woodchucks – zijn al lang bekend door de beroemde tongue-twister: “Hoeveel hout kan een bosmarmot sprokkelen als een bosmarmot hout kan sprokkelen?”
Het is waar: bosmarmotten sprokkelen geen hout. In tegenstelling tot bevers geven bosmarmotten de voorkeur aan droog land, waar ze hun water halen uit dauw of plantaardig vocht.
Waarom worden ze dan bosmarmotten genoemd? Het woord “bosmarmot” zou door de Engelse kolonisten zijn ontstaan uit wat een aanpassing zou zijn van de inheemse Amerikaanse naam voor de kleine jongens – “wuchak”.
Klinkt aardig in de buurt, maar helaas heeft de naamgeving van het dier niets bijgedragen aan zijn vermogen om hout te sprokkelen.
Groundhog Claim to Fame
Groundhogs zijn het meest bekend vanwege de jaarlijkse Amerikaanse traditie die dateert uit de 19e eeuw, Groundhog Day.
Op 2 februari van elk jaar ontwaakt de bosmarmot, en de traditie wil dat als de bosmarmot zijn schaduw ziet wanneer hij uit zijn hol komt, hij zich omdraait en weer naar binnen gaat, waarmee hij zes weken winter inluidt. Als de bosmarmot zijn schaduw echter niet ziet, wordt een vroege lente voorspeld.
De Bill Murray-komediefilm uit de jaren ’80, Groundhog Day, bracht de feestdag – en het dier – naar misschien wel het toppunt van bekendheid, en gelukkig was het voor iets positiefs en leuks, elk jaar opduikend voor nostalgische komische opluchting op kabelnetwerken en filmkanalen in het hele land.
Levensduur van een Groundhog
Groundhogs hebben een levensduur variërend tussen de drie en zes jaar in het wild. Echter, als een bosmarmot in gevangenschap wordt gehouden, is zijn levensduur meestal drie keer zo lang als in het wild.
In het wild loopt een bosmarmot het gevaar te worden opgegeten door grotere vleesetende dieren zoals wolven, beren, coyotes, adelaars en zelfs slangen. Om zichzelf en andere marmotten in de buurt te beschermen tegen gevaar, fluit de marmot een alarmsignaal wanneer hij gealarmeerd wordt. Dit gebruik heeft de bosmarmot de naam “fluitvarken” opgeleverd (bosmarmotten fluiten ook in de lente, wanneer het paarseizoen begint).
Waar bosmarmotten zich echter geen zorgen over hoeven te maken, zijn ziektekiemen. Bekend om hun reinheid en weerstand tegen plagen die andere wilde dieren infecteren en doden, leven grondeekhoorns gelukkig zonder de angst te worden uitgeschakeld door een besmettelijke ziekte.