Het hebben van een depressie is vaak alsof je een zwarte wolk over je heen hebt – en alleen jij. Het kan je overal volgen, erop aandringen dat je jezelf isoleert in plaats van iedereen om je heen te doordrenken.
Na vier jaar in een intieme relatie te hebben gezeten, heeft mijn partner de slechtste kanten van mij gezien, inclusief de tijd dat ik een zelfmoordpoging deed en in het ziekenhuis werd opgenomen. Mijn partner heeft me tijdens mijn herstel alleen maar gesteund, maar door mijn depressie geloof ik dat ik alleen maar tot last ben.
Er zijn momenten waarop ik me tot op het bot slecht voel – een verspilling van ruimte – en ik die vonk van interesse in het leven verlies. Ik kan niet aan de toekomst denken omdat het voelt alsof ik die niet heb. Ik kan niet lachen of gelukkig zijn en er is die lege zwarte leegte die ik niet lijk te kunnen vullen. Ik verberg me achter mijn voorwendselen en vertel iedereen dat het goed met me gaat, terwijl ik ook denk aan hoe de wereld beter af zou zijn zonder mij. Ik krijg flitsen van zelfmoord plegen. Het kan moeilijk zijn om echt te weten wat er in het hoofd van iemand omgaat die met een depressie worstelt, omdat sommige van die mensen “goed functionerend” zijn en aan de buitenkant lijken alsof er niets aan de hand is. Ik lever mijn opdrachten op tijd in, ga naar de meeste van mijn colleges en lessen, ga om met vrienden en krijg allemaal tienen.
Mijn partner en ik zijn van plan om te gaan trouwen en samen te gaan wonen, maar dat betekent niet dat ik niet worstel met complexe PTSS, depressie en zelfmoordgedachten. Dat heb ik nog steeds, ondanks dat ik verliefd op hem ben. Het vreet aan me als ik niets voor hem voel – als de zwarte wolk over me hangt. Het kan weken of maanden aanhouden, tot het punt waarop ik soms niet eens meer weet hoe lang ik eronder lig. Het veroorzaakt prikkelbaarheid, stemmingswisselingen, lusteloosheid, slapeloosheid, verlies van eetlust en gebrekkig denken zoals catastroferen en zwart/wit denken. Ik ben bang dat hij me zal verlaten, want anderen kunnen maar zoveel verdragen. Ondanks zijn verzekeringen, hebben mijn demonen een manier om me weer naar beneden te trekken.
De wolk duurt echter niet eeuwig. Zo voelt het wel, maar dat zijn gewoon de leugens die depressie me vertelt. Het is niet makkelijk en ik vecht er nog elke dag tegen om in leven te blijven. Maar ik heb hulp. Ik heb geleerd om hulp te zoeken als ik die nodig heb, in plaats van me te laten opslokken door de depressie. Het is een deel van me, maar het hoeft me niet te definiëren. Het zou niet in staat moeten zijn om mijn toekomst van me weg te stelen.
Er zijn dagen dat ik nog steeds last heb van flashbacks uit mijn verleden, slapeloosheid die me midden in de nacht wakker houdt en angst die me rampzalige gedachten laat hebben over van alles en nog wat. Er zijn dagen dat ik ondraaglijke pijn voel, dat ik van een overlevende terugval naar een hulpeloos slachtoffer, dagen dat ik de wereld alleen in somberheid zie.
Maar er zijn ook dagen dat mijn partner en ik de beste tijd van ons leven hebben, en dat we elkaar allebei tot betere mensen maken. Dat zijn de dagen waarvoor ik wil leven. Ik mag dan complexe PTSS en depressie hebben, maar dat betekent niet dat het aangaan van intieme relaties buiten mijn bereik ligt. Er zijn dagen dat ik niet tegen hem kan zeggen: “Ik hou van je”, en dagen dat ik me er nauwelijks toe kan zetten om met iemand sociaal contact te maken. Tijden dat ik uit het niets tegen hem uitviel en me daarna schaamde.
Het is niet makkelijk om een relatie te hebben als je er niet eens toe komt om uit bed te komen of te douchen. Deze ups en downs hebben onze relatie alleen maar sterker gemaakt. Het heeft me alleen maar meer kracht gegeven om te vechten tegen de depressie die me soms overvalt. Hulp zoeken als je met een depressie worstelt is nooit gemakkelijk, maar als ik in de loop der jaren één ding heb geleerd, dan is het wel dat isolement de pijn verergert en dat iedereen het verdient om iemand in zijn leven te hebben.