Ondanks de tegenslag verzamelden vrouwen zich rond 17.00 uur op straat (zo gekozen dat werkende vrouwen aanwezig konden zijn) en begonnen te protesteren. De actie in New York ging gepaard met gezang en toespraken van prominenten (waaronder Friedan), maar ook met borden en posters. Volgens schattingen van de menigte verzamelden zich tussen de tien- en twintigduizend mensen, voornamelijk vrouwen, op Fifth Avenue. De politie probeerde de menigte beperkt te houden tot één rijbaan, maar de enorme hoeveelheid mensen was onmogelijk onder controle te houden en ze verspreidden zich over de straat van stoep tot stoep.
Duizenden politiek en satirisch geladen borden bezaaiden de menigte. “Niet strijken als de staking heet is” was de beroemde slogan van het protest. Andere waren: “Hardhoeden voor zachte broeders”, “Ik ben geen Barbiepop”, “Ooievaars vliegen – waarom kunnen moeders dat niet”, “Wij zijn de 51% minderheid”, en het sardonische “Wij hebben het recht om te stemmen op de man van onze keuze”. Er werden toespraken gehouden om de menigte aan te wakkeren en de omstanders te informeren. Friedan sprak over de kracht en het vermogen van vrouwen om boven hun onderdrukking uit te stijgen. De doelen van de staking waren het bekendmaken van de feministische beweging en ideeën en het blootleggen van de onrechtvaardigheden die vrouwen ervaren.
In samenhang met de actie in New York City organiseerden individuen en groepen in het hele land protesten, marsen en andere verschillende vormen van opstand om de beweging te eren. Een voorbeeld hiervan was Boston, waar zo’n 5.000 vrouwen bijeenkwamen in Boston Common en 1.000 verder marcheerden naar het centrum van Boston. Een middagbijeenkomst trok ook ongeveer 2.000 mensen op Union Square in San Francisco. Ongeveer 125 vrouwen marcheerden naar het stadhuis in Syracuse, N.Y., en in Manhasset, L.I., verzamelden vrouwen handtekeningen voor een petitie om er bij de Senaat op aan te dringen het Amendement voor Gelijke Rechten aan te nemen.
In Detroit hielden vrouwen een sit-in in een herentoilet uit protest tegen ongelijke faciliteiten voor mannelijke en vrouwelijke personeelsleden. In Pittsburgh gooiden vier vrouwen eieren naar een radiopresentator die hen uitdaagde hun bevrijding te tonen. Duizend vrouwen in Washington D.C. hielden een mars over Connecticut Avenue achter een spandoek met de tekst “We Demand Equality”; in dezelfde stad organiseerden overheidswerkneemsters een vreedzaam protest en organiseerden een “teach-in”, waarbij de mensen werden voorgelicht over het onrecht dat vrouwen wordt aangedaan, in de wetenschap dat het tegen de wet is dat overheidswerkneemsters staken. De “stille waken” in Los Angeles trokken slechts een magere menigte van 500 mensen. In Minneapolis verzamelden vrouwen zich en voerden guerrillatheater op met sleutelfiguren in het nationale abortusdebat en stereotiepe rollen van vrouwen in de Amerikaanse samenleving. Vrouwen werden geportretteerd als moeders en echtgenotes; ze deden de afwas, voedden de kinderen op en stelden zich onaangenaam op tegenover hun echtgenoten, dit alles terwijl ze hakken en schorten droegen. Ongeveer 100 vrouwen die deelnamen aan de staking marcheerden ook over Kiener 5 Memorial Plaza in Saint Louis.
Hoewel het minder media-aandacht kreeg dan de publieke demonstraties, was een ander onderdeel van het protest een eendaagse staking van het werk. Betty Friedan had gevraagd dat “de vrouwen die in de kantoren als secretaresses de deksels van hun typemachines doen, de serveersters stoppen met wachten, de schoonmaaksters stoppen met schoonmaken en iedereen die werk doet waarvoor een man meer betaald zou worden, stopt.” Het staken van het werk was bedoeld om de aandacht te vestigen op de ongelijke beloning en de beperkte kansen op werk voor vrouwen. Naast het weigeren van betaald werk op deze dag, werd vrouwen in het hele land ook gevraagd zich te onthouden van huishoudelijke taken. Door te weigeren te koken of schoon te maken, probeerden zij de ongelijke verdeling van huishoudelijk werk tussen de seksen te benadrukken. Vanwege de aard van het staken van onbetaalde arbeid is het echter onduidelijk hoeveel vrouwen deelnamen.
Ondanks de aanvankelijke obstakels en tegenslagen verklaarde Friedan het evenement tot een succes. Inclusief de protesten en demonstraties door het hele land, verkondigde ze: “Het overtrof mijn stoutste dromen. Het is nu een politieke beweging en de boodschap is duidelijk”.