Wat is een Yield Spread?
Een yield spread is het verschil tussen de rendementen op verschillende schuldinstrumenten met verschillende looptijden, kredietbeoordelingen, emittent of risiconiveau, berekend door de opbrengst van het ene instrument af te trekken van het andere. Dit verschil wordt meestal uitgedrukt in basispunten (bps) of procentpunten.
Yield spreads worden gewoonlijk genoteerd in termen van een rendement ten opzichte van dat van Amerikaanse Treasuries, waar het de credit spread wordt genoemd. Bijvoorbeeld, als de vijfjarige schatkistobligatie op 5% staat en de 30-jarige op 6%, is het rendementsverschil tussen de twee schuldinstrumenten 1%. Als de obligatie op 30 jaar tegen 6% wordt verhandeld, dan zou de obligatie op vijf jaar op basis van het historische rendementsverschil tegen ongeveer 1% moeten worden verhandeld, waardoor deze bij het huidige rendement van 5% zeer aantrekkelijk zou zijn.
Key Takeaways
- Een rendementsverschil is een verschil tussen het genoteerde rendement op verschillende schuldinstrumenten die vaak verschillende looptijden, kredietratings en risico’s hebben.
- De spread is eenvoudig te berekenen, aangezien u het rendement van de een aftrekt van dat van de ander in termen van percentage of basispunten.
- Yield spreads worden vaak vermeld in termen van een rendement ten opzichte van Amerikaanse Treasuries, of een rendement ten opzichte van bedrijfsobligaties met AAA-rating.
- Wanneer de yield spreads groter of kleiner worden, kan dit veranderingen in de onderliggende economie of financiële markten signaleren.
Yield Spread
Begrip Yield Spread
De yield spread is een belangrijke metriek die obligatiebeleggers gebruiken bij het inschatten van het kostenniveau van een obligatie of een groep obligaties. Bijvoorbeeld, als een obligatie 7% oplevert en een andere 4%, is de spread 3 procentpunten of 300 basispunten. Obligaties die niet uit schatkistpapier afkomstig zijn, worden doorgaans beoordeeld op basis van het verschil tussen hun rendement en het rendement op een schatkistobligatie met een vergelijkbare looptijd.
Een “bond credit spread” weerspiegelt het verschil in rendement tussen een schatkistobligatie en een bedrijfsobligatie met dezelfde looptijd. Schuld uitgegeven door het Amerikaanse ministerie van Financiën wordt gebruikt als benchmark in de financiële sector vanwege de risicovrije status ervan, die wordt gedekt door het volledige vertrouwen en krediet van de Amerikaanse overheid. Amerikaanse schatkistobligaties (door de overheid uitgegeven) worden beschouwd als de meest risicoloze belegging, omdat de kans op wanbetaling bijna onbestaande is. Beleggers hebben er het volste vertrouwen in te worden terugbetaald.
Typisch is dat hoe hoger het risico van een obligatie of activaklasse is, hoe hoger het rendementsverschil. Wanneer een belegging als een belegging met een laag risico wordt beschouwd, hebben beleggers geen grote opbrengst nodig om hun geld vast te zetten. Als een belegging echter als een hoger risico wordt beschouwd, eisen beleggers een adequate compensatie in de vorm van een hogere spreiding van het rendement in ruil voor het nemen van het risico dat hun hoofdsom daalt.
Een obligatie uitgegeven door een grote, financieel gezonde onderneming wordt bijvoorbeeld doorgaans verhandeld tegen een relatief lage spread in verhouding tot Amerikaanse Treasuries. Daarentegen wordt een obligatie die is uitgegeven door een kleinere, financieel zwakkere onderneming, doorgaans verhandeld met een hogere spread ten opzichte van schatkistpapier. Om deze reden worden obligaties in opkomende markten en in ontwikkelde markten, evenals vergelijkbare effecten met verschillende looptijden, doorgaans verhandeld tegen aanzienlijk verschillende rendementen.
Omdat de rendementen op obligaties vaak veranderen, veranderen de rendementsspreads ook. De richting van de spread kan toenemen of verbreden, wat betekent dat het rendementsverschil tussen de twee obligaties toeneemt, en dat de ene sector beter presteert dan de andere. Als de spreads smaller worden, neemt het rendementsverschil af en presteert de ene sector slechter dan de andere. Bijvoorbeeld, het rendement op een high-yield obligatie-index gaat van 7% naar 7,5%. Tegelijkertijd blijft het rendement op de 10-jarige schatkist op 2%. De spread verschuift van 500 basispunten naar 550 basispunten, wat aangeeft dat high-yield obligaties het in die periode minder goed hebben gedaan dan Treasuries.
In vergelijking met de historische trend kunnen de rendementsspreads tussen Treasuries van verschillende looptijden aangeven hoe beleggers de economische omstandigheden zien. Toenemende spreads leiden doorgaans tot een positieve yieldcurve, wat duidt op stabiele economische omstandigheden in de toekomst. Omgekeerd, wanneer dalende spreads inkrimpen, kunnen verslechterende economische omstandigheden op komst zijn, wat resulteert in een afvlakking van de yieldcurve.
Soorten Yield Spreads
Een zero-volatility spread (Z-spread) meet de spread die door de belegger wordt gerealiseerd over de gehele spot-rentecurve van Treasuries, ervan uitgaande dat de obligatie tot het einde van de looptijd zou worden aangehouden. Deze methode kan een tijdrovend proces zijn, omdat het veel berekeningen vereist op basis van trial and error. In principe begint u met het uitproberen van één spreidingscijfer en voert u de berekeningen uit om te zien of de contante waarde van de kasstromen gelijk is aan de prijs van de obligatie. Zo niet, dan moet u opnieuw beginnen en blijven proberen totdat de twee waarden gelijk zijn.
De high-yield bond spread is het procentuele verschil in de huidige opbrengst van verschillende klassen van high-yield obligaties vergeleken met investment-grade (bijv. AAA-rated) bedrijfsobligaties, Treasury obligaties, of een andere benchmark obligatie maatstaf. Spreads op high-yieldobligaties die groter zijn dan het historische gemiddelde wijzen op een groter krediet- en wanbetalingsrisico voor junk bonds.
Een voor opties gecorrigeerde spread (OAS) zet het verschil tussen de reële prijs en de marktprijs, uitgedrukt in een dollarwaarde, om in een rendementsmaatstaf. De volatiliteit van de rentevoet speelt een essentiële rol in de OAS-formule. De in het effect besloten optie kan van invloed zijn op de kasstromen, iets waarmee rekening moet worden gehouden bij de berekening van de waarde van het effect.