Znany jako Skogkatt w swojej ojczystej Norwegii, kot norweski leśny jest dużym, półdługowłosym kotem, którego surowy wygląd pasuje do jego nazwy. Pomimo odpornej fasady, rasa ta jest domatorem, który lubi towarzystwo innych zwierząt, a w szczególności swoich ludzkich towarzyszy. Ich relacje z Tobą można najlepiej opisać jako „na własnych warunkach”. Tak, Koty Leśne mogą być kotami na kolanach, ale to ONE będą decydować, kiedy na nie wsiąść lub z nich zejść. Koty Leśne nalegają na przebywanie w pobliżu swoich ludzi w wybranym przez siebie miejscu: na krześle, łóżku lub biurku. Drapak i drzewko dla kota, najlepiej wysokie, to obowiązkowe elementy wyposażenia domu kota norweskiego leśnego. Są to koty o umiarkowanej aktywności; zdarzają się wybuchy energii, po których następują długie drzemki. Wrażliwe, ale towarzyskie, są kotami inteligentnymi, które łatwo przystosowują się do zmian. Hodowcy są często pytani, czy koty te muszą przebywać na zewnątrz. Jak w przypadku wszystkich kotów, wnętrze domu jest całkiem odpowiednie i z pewnością jest najbezpieczniejszym środowiskiem. Zapewnienie interesujących zabawek, grzędy z widokiem na zewnątrz, a przede wszystkim regularne spędzanie czasu jeden na jeden, zaowocuje dobrze przystosowanym kotem.
Dla niedoświadczonego oka kot norweski leśny może przypominać inne rasy półdługowłose, takie jak Maine Coon lub nawet niektóre przypadkowo wyhodowane koty długowłose. W rzeczywistości różnice są znaczne. Bez wątpienia wyraz oczu kota norweskiego leśnego jest uderzający i wyróżniający się wśród kotów rasowych. Duże, skośnie osadzone oczy w kształcie migdałów oraz głowa w kształcie trójkąta równobocznego składają się na niepowtarzalny wygląd tej rasy. Patrząc z boku, kot leśny ma profil prosty, tzn. prosty od grzbietu brwiowego do czubka nosa. Mocno umeblowane uszy, które wpisują się w trójkąt, dopełniają wyglądu.
Kot norweski leśny ma izolowaną, wodoodporną, podwójną sierść, która została zaprojektowana, aby wytrzymać skandynawskie zimy, z których pochodzi. Faktura tej sierści również odpowiada temu środowisku – dłuższe, szorstkie włosy stróżujące pokryte są gęstym podszerstkiem. Pełna przednia szata, krzaczasty ogon, tylne łopatki i łapy z pęczkiem pomagają przygotować tego kota do życia w regionie graniczącym z Arktyką. Co zaskakujące, sierść ta nie wymaga takiej pielęgnacji jak u niektórych ras długowłosych: cotygodniowe czesanie i nieco więcej uwagi na wiosnę powinny ją pokryć. Koty norweskie leśne są często identyfikowane na podstawie brązowego pręgowanego i białego umaszczenia, ale w rzeczywistości występują w większości kolorów, od czystej bieli do najgłębszej czerni węglowej, z każdym możliwym wzorem umaszczenia i kombinacją kolorów pomiędzy, z wyjątkiem kolorów colourpoint, które można zobaczyć u syjamów lub persów himalajskich, takich jak seal point lub chocolate point.
W pełni dojrzały (około piątego roku życia) kot norweski leśny jest dużym, silnym kotem, dobrze umięśnionym o znacznym układzie kostnym. Spodziewaj się, że samiec będzie ważył od 12 do 16 funtów; w pełni dojrzałe samice będą ważyć od 9 do 12 funtów.
Although the Norwegian Forest Cat is a relatively new breed in the United States, it is a very old breed in Norway, featured in folk tales and mythology for centuries. Termin skogkatt oznacza dosłownie „kot leśny”. Z dużym prawdopodobieństwem był to kot, którego zabrali ze sobą odkrywcy Wikingów, aby ich statki były wolne od gryzoni, tak samo jak oni mieli w stodołach na norweskiej wsi. Ich pierwsze przybycie na wschodnie wybrzeże Ameryki Północnej mogło nastąpić wraz z Leifem Ericksonem lub jego współczesnymi w późnych latach 900.
Koty Norweskie Leśne zostały prawie utracone jako odrębna rasa poprzez hybrydyzację z wolno żyjącymi domowymi krótkowłosymi w Norwegii. Zainteresowanie wzbudziło się wśród miłośników kotów norweskich, którzy byli zdeterminowani, aby uratować rasę, ale II wojna światowa wstrzymała ich wysiłki. Po wojnie starania te zakończyły się sukcesem i kot norweski leśny został nie tylko przyjęty na ringach wystawowych w Europie, ale także uznany przez króla Olafa za oficjalnego kota Norwegii. Nie były one eksportowane z Norwegii aż do późnych lat 70-tych, a pierwsza para przybyła do Stanów Zjednoczonych w listopadzie 1979 roku. Norweski kot leśny został przedstawiony Radzie CFA do akceptacji rejestracji w lutym 1987 roku, a w 1993 roku został przyjęty do pełnego statusu mistrzowskiego.
Hodowcy zazwyczaj udostępniają kocięta między dwunastym a szesnastym tygodniem życia. Po dwunastu tygodniach mioty mają swoje podstawowe szczepienia i rozwinęły fizyczną i społeczną stabilność potrzebną do nowego środowiska, pokazywania i bycia transportowanym. Przy omawianiu ceny kociaka należy wziąć pod uwagę, że hodowca często odbywa jedną lub więcej podróży do Europy w celu zbadania i pozyskania kotów do swojego programu hodowlanego. Inne względy mogą obejmować tytuły uzyskane przez te koty w zawodach lub rodzicielstwo, jak również preferowane oznaczenia i typ. Rozmowy z hodowcą powinny obejmować zalecenia dotyczące zabiegu kastracji, żywienia oraz informacje na temat rejestracji kociaka. Aby uzyskać więcej informacji, prosimy o kontakt z Sekretarzem Rady Rasy dla tej rasy.