American Experience

Biografia: Ulysses S. Grant

Przez większą część swojego życia Ulysses S. Grant ponosił porażki w każdym zawodzie, którego próbował. Ale w Armii Stanów Zjednoczonych, jego niezwykłe talenty jako żołnierza i przywódcy uratowały jego kraj przed rozpadem.

Urodzony 27 kwietnia 1822 roku, Hiram Ulysses Grant, jak go nazwano, dorastał w Georgetown, Ohio. Jego dzieciństwo było, jak sam wspominał, „bezproblemowe”. Chodził do szkoły, wykonywał prace domowe, jeździł na łyżwach, łowił ryby i jeździł konno, jak inne dzieci na amerykańskiej granicy. Ojciec Granta, Jesse Root Grant, był właścicielem garbarni, ale jego syn nienawidził okropnego smrodu i brudu rodzinnego biznesu. Od najmłodszych lat Hiram wykazywał niezwykły talent do pracy z końmi. Jego ojciec pozwalał mu zarabiać na swoje utrzymanie orząc, prowadząc zaprzęgi do wożenia drewna i wykonując inne prace.

Jesse Grant wcześnie zdał sobie sprawę, że Hiram nigdy nie osiągnie sukcesu jako biznesmen. W 1839 roku Jesse wysłał chłopca do Akademii Wojskowej Stanów Zjednoczonych w West Point, ignorując fakt, że mały, chudy 17-latek nie chciał tam iść. Po przybyciu do West Point, Grant odkrył, że na liście nowych kadetów nie ma nikogo o jego imieniu. Ale na liście był U.S. Grant. Zamiast ryzykować odmowę, młody Grant zmienił swoje nazwisko na miejscu. Urodził się Ulysses S. Grant.

U. S. Grant nie okazał się zbyt obiecujący w West Point. Chociaż był stosunkowo dobrze wykształcony, niewiele studiował. Wyróżniał się w matematyce i jeździectwie, które zawsze były jego najlepszymi przedmiotami, a także w sztuce. Najsłabsze oceny uzyskał z francuskiego. Ulysses ukończył szkołę na 21 miejscu z 39 kadetów w swojej klasie. Jak wielu absolwentów, planował zrezygnować z wojska po odbyciu służby.

Po ukończeniu szkoły, Grant stacjonował w St. Louis, Missouri. Tam odwiedził współlokatora z West Point, Fredericka Denta. Wkrótce Grant zaczął zalecać się do Julii Dent, siostry Freda. Oboje szybko się w sobie zakochali. W 1844 roku Julia przyjęła propozycję małżeństwa Ulyssesa. Zanim jednak zdążyli się pobrać, Ulysses po raz pierwszy wyruszył na wojnę.

W późniejszych latach Grant napisał, że wojna meksykańska była „jedną z najbardziej niesprawiedliwych, jakie kiedykolwiek prowadził silniejszy przeciwko słabszemu narodowi”. Oficjalnie służył jako kwatermistrz, sprawnie kontrolując ruch zaopatrzenia. Ale był też świadkiem akcji i wykazał się odwagą pod ostrzałem. Grant skorzystał też z okazji, by dokładnie przestudiować generałów Winfielda Scotta i Zachary’ego Taylora, ucząc się na ich sukcesach i porażkach.

Przez pewien czas po wojnie Grant, jego żona i ich pierworodny syn Fred cieszyli się szczęściem. Ale w 1852 roku, kiedy Ulysses został przeniesiony do Fortu Vancouver w dzisiejszym stanie Waszyngton, zaczęły się kłopoty. Brakowało mu Julii i ich dwóch małych synów, z których jednego nigdy nie widział. Grant tracił pieniądze na przedsięwzięciach biznesowych. Stał się przygnębiony i zaczął pić. Przeniesienie na posterunek w Kalifornii niewiele podniosło go na duchu. 11 kwietnia 1854 roku Grant zrezygnował z wojska.

Ulysses przeniósł się z rodziną do Missouri i zaczął uprawiać ziemię podarowaną mu przez ojca Julii. Grant nazwał farmę Hardscrabble, nazwa ta pasowała. Zbudował tam skromny dom, zasadził ziemniaki, kukurydzę i owies, i walczył o przetrwanie. W 1857 roku, po kilku złych latach, farma upadła. Grant przeniósł się do St. Louis, gdzie nie powiodło mu się w kilku dziedzinach. Ulysses przeniósł rodzinę do Galeny w stanie Illinois, gdzie podjął pracę jako urzędnik w sklepie ojca z wyrobami skórzanymi.

Wkrótce po rozpoczęciu wojny secesyjnej w 1861 roku, Grant ponownie został żołnierzem. Jako dowódca na polu bitwy odniósł pierwsze poważne zwycięstwo dla Unii, zdobywając Fort Donelson w Tennessee i żądając od rebeliantów bezwarunkowej kapitulacji. Udało mu się odeprzeć niespodziewany atak Konfederatów w bitwie pod Shiloh w Tennessee. Zdobycie przez niego miasta Vicksburg w Mississippi 4 lipca 1863 roku, po przeciągającym się oblężeniu, przełamało konfederacką dominację nad Mississippi. Grant wreszcie znalazł arenę, na której mógł błyszczeć: pole bitwy.

W marcu 1864 roku wdzięczny Abraham Lincoln mianował Granta dowódcą wszystkich armii amerykańskich, w stopniu generała porucznika. Żaden żołnierz od czasów Jerzego Waszyngtona nie posiadał tego stopnia. Jako dowódca, Grant pracował nad ciągłym zajmowaniem rebelianckiej armii Roberta E. Lee na wschodzie, podczas gdy wojska Unii uderzały w serce Południa, niszcząc domy, farmy i fabryki – i gotowość Południowców do walki. Plan Granta zadziałał i 9 kwietnia 1865 roku przyjął on kapitulację Lee. Cztery krwawe i tragiczne lata wojny secesyjnej dobiegły końca, a Grant był bohaterem, który odniósł zwycięstwo.

W 1868 roku, kiedy naród wciąż zmagał się z leczeniem ran wojennych, Grant przyjął republikańską nominację prezydencką. Kandydując pod hasłem „Let Us Have Peace”, Grant pokonał demokratę Horatio Seymoura. Podczas dwóch kadencji Grant ciężko pracował nad ponownym zbliżeniem Północy i Południa, zmagając się z rodzącą się grupą białych supremacjonistów zwaną Ku Klux Klanem i gwałtownymi powstaniami przeciwko czarnym i republikanom. Spotkał się z przywódcami rdzennych Amerykanów, w tym z Czerwoną Chmurą, próbując opracować politykę pokojową na Zachodzie. Podjął również kroki w celu naprawy zniszczonej gospodarki. Ale jego dwie kadencje jako prezydenta są najlepiej pamiętane z powodu skandali finansowych wśród członków jego partii i jego administracji.

W 1877 roku, po odejściu z urzędu, Grant podróżował z Julią na wycieczkę dookoła świata. Był najsłynniejszym Amerykaninem swoich czasów. W każdym mieście Grant był witany przez wiwatujące tłumy, a także przez światowych przywódców, w tym królową Wiktorię oraz cesarza i cesarzową Japonii. Po powrocie do Stanów Zjednoczonych Grantowie zamieszkali w Nowym Jorku. Tam Ulysses zaczął lokować swoje pieniądze w Grant and Ward, firmie inwestycyjnej z Wall Street, której współwłaścicielem był jego syn Buck. Ulysses nie wiedział, że Ferdinand Ward, drugi wspólnik firmy, kradł pieniądze inwestorów. W 1884 roku firma zbankrutowała. Tak samo jak Ulysses S. Grant.

Zrozpaczony pieniędzmi, Grant zwrócił się do pisania swoich wojennych wspomnień jako sposobu na utrzymanie rodziny. Zaczął od sprzedaży krótkich artykułów do czasopism, a następnie wynegocjował kontrakt na książkę z firmą wydawniczą, której właścicielem był jego przyjaciel, powieściopisarz Mark Twain. Wydane jako dwutomowy zbiór, wspomnienia Granta sprzedały się w około 300 000 egzemplarzy i stały się klasycznym dziełem literatury amerykańskiej, ale Grant nigdy nie zobaczył żadnego z zysków. Wkrótce po rozpoczęciu pisania, u Granta zdiagnozowano raka gardła. Zmarł 23 lipca 1885 roku, zaledwie dwa miesiące po tym, jak książka trafiła do druku, i został uhonorowany ogromnym konduktem pogrzebowym w Nowym Jorku.