Spośród trzech apostołów, którzy tworzyli wewnętrzny krąg uczniów Jezusa (Piotr, Jakub i Jan), najmniej wiemy o apostole Jakubie. Wiemy jednak, że apostoł Jakub był najstarszym bratem apostoła Jana i że ich ojciec miał na imię Zebedeusz (ich matka miała na imię Salome.)
Jakub, jego brat Jan, Piotr i Andrzej byli partnerami w biznesie rybackim zanim zostali powołani przez Chrystusa Jezusa do naśladowania Go. Zebedeusz był również partnerem w tym biznesie.
Istnieją pewne dowody na to, że Jakub był pierwszym kuzynem Jezusa Mesjasza i był z Nim zaznajomiony od niemowlęctwa. Uważa się, że jego matka Salome była siostrą matki Jezusa, Marii.
Niewiele wiadomo o jego służbie po zmartwychwstaniu Jezusa. Uważa się jednak, że żył on jeszcze 14 lat przed swoją męczeńską śmiercią. W rzeczywistości, apostoł Jakub był pierwszym apostołem, który poniósł śmierć męczeńską. Z rozkazu Heroda Agryppy I Jakub został ścięty w Jerozolimie około święta Wielkanocy w 44 r. n.e.
Uważa się, że w ciągu tego 14-letniego okresu Jakub odwiedził żydowskich kolonistów i niewolników w Hiszpanii, aby głosić Ewangelię.
Powiedziano, że kiedy apostoł Jakub został wyprowadzony na śmierć, człowiek, który wniósł przeciwko niemu fałszywe oskarżenia, szedł z nim na miejsce egzekucji. Niewątpliwie spodziewał się zobaczyć Jakuba bladego i przestraszonego, ale zamiast tego zobaczył go jasnego i radosnego, jak zwycięzcę, który wygrał wielką bitwę. Fałszywy świadek bardzo się temu dziwił i przekonał się, że Zbawiciel, w którego wierzył więzień u jego boku, musi być prawdziwym Bogiem, bo inaczej nie mógłby obdarzyć człowieka, który ma umrzeć, taką pogodą ducha i odwagą. Dlatego też człowiek ten nawrócił się na chrześcijaństwo i został skazany na śmierć wraz z Jakubem Apostołem (obaj zostali ścięci tego samego dnia i tym samym mieczem).
Mniej więcej w tym samym okresie Tymon i Parmenas (dwaj z siedmiu pierwotnych diakonów) ponieśli śmierć męczeńską (pierwszy w Koryncie, a drugi w Filippi w Macedonii).