Sophia Antipolis, Francja – 29 sierpnia 2020 r: Mavacamten poprawia czynność serca i objawy u pacjentów z obturacyjną kardiomiopatią przerostową, zgodnie z wynikami badania EXPLORER-HCM przedstawionymi w sesji Hot Line dziś na Kongresie ESC 2020.1
„Wyniki tego kluczowego badania potwierdzają rolę specyficznej dla choroby terapii obturacyjnej kardiomiopatii przerostowej (HCM), która leczy przyczynę, a nie tylko objawy” – powiedział główny badacz, profesor Iacopo Olivotto ze Szpitala Uniwersyteckiego Careggi we Florencji we Włoszech.
HCM występuje u około 1 na 500 osób. Charakteryzuje się przerostem lewej komory serca, który nie może być wyjaśniony przez inną chorobę serca lub układu. U większości pacjentów z HCM występuje obturacyjna HCM, w której połączenie przerostu mięśnia sercowego, nadmiernej kurczliwości i nieprawidłowego ruchu zastawki mitralnej blokuje lub ogranicza przepływ krwi z lewej komory do aorty – nazywane niedrożnością drogi odpływu lewej komory (LVOT).
Częste objawy obejmują duszność, nietypowy ból w klatce piersiowej, kołatanie serca, zmęczenie, uczucie oszołomienia lub omdlenia. Niektórzy ludzie mają niewiele objawów lub nie mają ich wcale. Jednak dla innych HCM jest wyniszczającą i zmieniającą życie chorobą, powodującą ograniczenia fizyczne i obniżenie jakości życia. U niektórych pacjentów przebudowa lewej komory prowadzi do opornej na leczenie niewydolności serca.
Dostępne obecnie metody leczenia koncentrują się na łagodzeniu objawów i nie uwzględniają przyczyn leżących u podstaw obturacyjnej postaci HCM. Te niespecyficzne środki często mają niewielką skuteczność lub znaczne działania niepożądane. Chirurgiczna miomektomia przegrody i alkoholowa ablacja przegrody są skuteczne, ale niosą ze sobą ryzyko związane z inwazyjnymi procedurami i wymagają specjalistycznej wiedzy, która nie zawsze jest dostępna. Dlatego też skuteczna farmakologiczna terapia obturacyjnej HCM stanowi ważną, niezaspokojoną potrzebę.
Mavacamten jest pierwszym w swojej klasie inhibitorem miozyny sercowej, który bezpośrednio oddziałuje na patofizjologię HCM i przywraca prawidłową czynność serca. We wczesnych badaniach klinicznych leczenie preparatem mavacamten prowadziło do znacznej poprawy objawów, czynności fizycznej, wydolności wysiłkowej i jakości życia oraz do zmniejszenia niedrożności LVOT u pacjentów z obturacyjną postacią HCM.
EXPLORER-HCM był kluczowym, globalnym, randomizowanym badaniem klinicznym fazy 3, kontrolowanym placebo, w którym badano skuteczność i bezpieczeństwo stosowania preparatu mavacamten w leczeniu objawowej obturacyjnej postaci HCM. Łącznie 251 pacjentów otrzymywało raz na dobę mavacamten lub placebo przez 30 tygodni. Punkty końcowe wybrano w celu zbadania zdolności wysiłkowej, objawów, niedrożności LVOT, stanu czynnościowego i jakości życia.
Pierwszorzędowy punkt końcowy oceniał wpływ leczenia mavacamtenem w 30. tygodniu w stosunku do placebo zarówno na objawy, jak i czynność serca. Został on zdefiniowany jako osiągnięcie 1) ≥1,5 mL/kg/min poprawy szczytowego zużycia tlenu (peak VO2) i ≥1 zmniejszenia klasy New York Heart Association (NYHA) LUB 2) ≥3,0 mL/kg/min poprawy peak VO2 i brak pogorszenia klasy NYHA.
Drugorzędowe punkty końcowe obejmowały zmianę od linii podstawowej do tygodnia 30 w gradiencie LVOT po wysiłku oraz wyniki zgłaszane przez pacjentów, takie jak Kansas City Cardiomyopathy Questionnaire-Clinical Summary Score (KCCQ-CSS) i HCM Symptom Questionnaire-Shortness-of-Breath (HCMSQ-SoB) subscore.
W tygodniu 30, 45 (36,6%) pacjentów otrzymujących mavacamten spełniło pierwszorzędowy złożony punkt końcowy w porównaniu do 22 (17,2%) pacjentów otrzymujących placebo (p=0,0005). Wszystkie drugorzędowe punkty końcowe, w tym gradient LVOT po wysiłku oraz wyniki zgłaszane przez pacjentów, również wykazały istotną statystycznie poprawę w przypadku mavacamtenu w porównaniu z placebo (wszystkie p<0,0006).
Bezpieczeństwo i tolerancja mavacamtenu były podobne do placebo. Odnotowano 11 poważnych zdarzeń niepożądanych u 8,1% pacjentów przyjmujących mawakamten w porównaniu z 20 zdarzeniami u 8,6% pacjentów przyjmujących placebo. Poważne kardiologiczne zdarzenia niepożądane wystąpiły u czterech pacjentów leczonych mavacamtenem (u dwóch migotanie przedsionków, u dwóch kardiomiopatia stresowa), a u czterech w grupie placebo (u trzech migotanie przedsionków, u jednego migotanie przedsionków i zastoinowa niewydolność serca).
Profesor Olivotto powiedział: „Całościowość i spójność wyników wykazała korzyści z leczenia mavacamtenem w porównaniu z placebo u pacjentów na terapii HCM w tle. Mavacamten poprawił wydolność funkcjonalną, gradient LVOT, objawy i kluczowe aspekty jakości życia u pacjentów z obturacyjną HCM i był ogólnie dobrze tolerowany.”
ENDS
.