Stary Testament to zbiórthirty-nine książek o historii i religii narodu izraelskiego.Autorzy tych książek są nieznane, a każda książka posiada unikalny ton, styl i przesłanie. Indywidualnie zawierają one historie, prawa i powiedzenia, które mają funkcjonować jako wzorce religijnego i etycznego postępowania. Razem – poprzez setki postaci i szczegółowych wydarzeń – stanowią jednolitą narrację o Bogu i jego próbie nawiązania relacji z ludzkością poprzez odniesienie do konkretnej grupy ludzi.
Stary Testament zawiera cztery główne części: Pięcioksiąg, Prorocy Wcześniejsi (lub Księgi Historyczne), Pisma i Prorocy Ostateczni. Niniejszy przewodnik obejmuje księgi z pierwszych trzech działów.
Pięcioksiąg
Pięcioksiąg obejmuje pięć pierwszych ksiąg Starego Testamentu. Przedstawia serię początków – początek świata, ludzkości i Bożej obietnicy danej Izraelitom.
Genesis, pierwsza księga, rozpoczyna się stworzeniem świata przez Boga. Doskonały świat popada w zło, gdy ludzie są nieposłuszni Bogu, a populacja ludzka dzieli się na odrębne narody i języki. Po wielu pokoleniach, Bóg przemawia do człowieka o imieniu Abraham. Bóg zawiera apromis, czyli przymierze z Abrahamem, że uczyni z jego potomków wielki naród i da im wspaniałą ziemię. Abraham okazuje silną wiarę w Boga, a Bóg przypieczętowuje swoją obietnicę licznymi znakami i próbami. To szczególne przymierze z Bogiem przechodzi na syna Abrahama, Izaaka, oraz na jego wnuka, Jakuba. Razem stanowią oni patriarchów, czyli ojców narodu izraelskiego. Dwunastu synów Jakuba przenosi się do Egiptu po tym, jak najmłodszy brat, Józef, w cudowny sposób zostaje wysokim urzędnikiem w Egipcie.
W Księdze Wyjścia potomkowie dzieci Jakuba stali się ogromnym narodem, ale faraon egipski trzyma ich w niewoli. Bóg wybiera jednego człowieka, Mojżesza, aby uratował Izraelitów. Bóg zsyła na Egipt plagi, a Mojżesz, za pomocą cudownych znaków i cudów, wyprowadza lud z Egiptu i przeprowadza przez Morze Czerwone. Udają się na górę Synaj, gdzie Bóg pojawia się w obłoku grzmotu nad górą i potwierdza Izraelitom obietnicę daną Abrahamowi. Bóg nakazuje im czcić tylko siebie i daje im różne prawa etyczne i religijne.
Księgi Kapłańska, Liczb i Powtórzonego Prawa kontynuują objaśnianie praw religijnych Boga i jego obietnic dla ludzi.Ludzie muszą przestrzegać tych praw, aby wejść do ziemi obiecanej i cieszyć się nią, ku której zmierzają. Pomimo obecności Boga, Izraelici nieustannie skarżą się i są nieposłuszni, ściągając na siebie Boży gniew. Przez czterdzieści lat wędrują po pustyni w poszukiwaniu ziemi obiecanej. Księgi te kontynuują okres legendarnego przywództwa i cudów Mojżesza, aż do jego śmierci na końcu Księgi Powtórzonego Prawa.
Dawni Prorocy
Dawni Prorocy, czyli Księgi Historyczne, obejmują historię Izraelitów od śmierci Mojżesza do upadku narodu w 587 r. p.n.e.c. W księgach Jozuego i Sędziów Izraelici z powodzeniem zdobywają ziemię obiecaną im przez Boga, ale nie słuchają Boga, oddając cześć bóstwom okolicznych ludów. Sąsiednie narody najeżdżają i uciskają Izraelitów. Bóg ratuje lud Izraela, wyznaczając sędziów, czyli władców, którzy mają prowadzić lud w odpieraniu wrogów.
Dwie Księgi Samuela (Pierwsza Samuela i Druga Samuela) opisują powstanie zjednoczonego królestwa Izraela. Religijny przywódca Izraela, Samuel, mianuje króla o imieniu Saul. Saul jednak nie słucha Boga i Bóg wybiera innego człowieka, Dawida, na króla Izraela. Król Saul próbuje zabić młodego Dawida, ale mu się to nie udaje. Śmierć Saula zamyka pierwszą księgę. W drugiej księdze Dawid ustanawia wielkie królestwo Izraela. Podbija otaczających Izrael wrogów i ustanawia Jerozolimę jako religijne i polityczne centrum Izraela.
Księgi Królewskie (zwane 1 Księgą Królewską i 2 Księgą Królewską) śledzą upadek sukcesu Izraela. Bóg obdarza syna Dawida, Salomona, ogromną mądrością. Jako król, Salomon rozbudowuje Izrael w imperium i buduje wielką świątynię w Jerozolimie. Salomon nie słucha Boga i oddaje cześć innym bóstwom, a po jego śmierci królestwo rozpada się na królestwo północne, Izrael, i królestwo południowe, Judę. Zastępy złych królów prowadzą te dwa królestwa z dala od oddawania czci Bogu. Pomimo prób powstrzymania złego postępowania Izraela podejmowanych przez proroków Eliasza i Elizeusza, dwa królestwa upadają na rzecz imperiów asyryjskiego i babilońskiego. Jerozolima zostaje zniszczona, a ludzie zostają wysłani na wygnanie.
PISMA
Pisma są umieszczone po księgach historycznych w Biblii chrześcijańskiej. Niektóre z nich to opowiadania obejmujące czas wygnania Izraela w innych krajach i jego ostateczny powrót do ojczyzny. Księga Estery, na przykład, opowiada historię niepozornej żydowskiej dziewczyny, która zostaje królową Persji i odważnie ratuje naród żydowski przed ludobójstwem.
Wiele z Pism to księgi poezji i mądrości, należące do najważniejszej literatury Starego Testamentu. Księga Hioba jest długim dialogiem badającym sprawiedliwość Boga i problem ludzkiego cierpienia. Psalmy są lirycznymi poematami i hymnami – wiele z nich przypisuje się królowi Dawidowi – wyrażającymi tęsknotę ludzkości za Bogiem. Księgi Przysłów i Kaznodziei – podobnie przypisywane mądremu królowi Salomonowi – oferują powiedzenia i instrukcje dotyczące sensu życia i etycznego zachowania. Wreszcie Pieśń Salomona (również przypisywana Salomonowi) jest romantycznym, lirycznym dialogiem między młodą kobietą a jej kochankiem.