By Nathan D. Jensen
Plany i budowa
Jako zdecydowany zwolennik robót publicznych Napoleon zamówił liczne projekty budowlane w całym Cesarstwie Francuskim. Po zwycięstwie nad Trzecią Koalicją pod Austerlitz w 1805 r., aby upamiętnić swoje zwycięstwa, zlecił wykonanie trzech dzieł publicznych: Łuku Triumfalnego, Kolumny Vendôme i Łuku Triumfalnego. Największa z tych budowli, Łuk Triumfalny, miała honorować przywódców wojskowych i zwycięstwa Rewolucji Francuskiej, Konsulatu i Cesarstwa.
W 1806 roku architekt Jean François Thérèse Chalgrin został zatrudniony do przeanalizowania najlepszej możliwej lokalizacji i na podstawie tej analizy Napoleon wybrał Place de l’Étoile. Pierwszy kamień położono symbolicznie w dniu urodzin Napoleona, 15 sierpnia tego samego roku. W 1808 roku Chalgrin został jedynym architektem, a w 1810 roku ukończył rewizję planów, które stały się podstawą do ukończenia budowli w ciągu następnych 26 lat. W tym samym roku Paryżanie otrzymali wstępny obraz pomnika, ponieważ na miejscu zbudowano pełnowymiarową drewnianą replikę z okazji ślubu Napoleona z arcyksiężniczką austriacką Marią Luizą. Chalgrin zmarł w następnym roku, a jego uczeń Louis Robert Goust został nowym architektem, kontynuując prace.
Po abdykacji Napoleona w 1814 roku wszystkie prace nad Łukiem Triumfalnym zostały wstrzymane, mimo że ponad jedna trzecia została już zbudowana. Minęło prawie dziesięć lat bez dalszych prac i wtedy armia francuska, dowodzona przez siostrzeńca króla, księcia Angoulême, podjęła udaną interwencję militarną w Hiszpanii. Król Ludwik XVIII nakazał wznowić prace nad Łukiem Triumfalnym, ale zmienił zamiar, aby uhonorować sukces swojego siostrzeńca i jego armii w Hiszpanii. Architekt Jean Nicolas Huyot został wybrany do prowadzenia prac, ale kontrowersje nękały projekt i niewielki postęp został dokonany.
Z rewolucją lipcową z 1830 roku i wstąpieniem króla-obywatela Ludwika Filipa, atmosfera polityczna stała się przyjazna w kierunku uhonorowania rewolucji i imperium. Ludwik Filip rozkazał, aby Łuk Triumfalny został ukończony i uhonorował rewolucyjne i cesarskie armie, przywódców i zwycięstwa. Ludwik Filip zwolnił również Huyota jako architekta w 1832 roku i zastąpił go Guillaume Abel Blouet. W 1833 r. minister spraw wewnętrznych Adolphe Thiers doprowadził do wyboru rzeźbiarzy, którzy mieli dokończyć cztery główne rzeźby na dolnej zewnętrznej części filarów.
Odejście ochotników z 1792 roku autorstwa François Rude
Triumf z 1810 roku autorstwa Jean Pierre Cortot
.
Opór 1814 roku przez Antoine’a Etex
Pokój 1815 roku przez Antoine’a Etex
Nazwiska wygrawerowane
W międzyczasie, Ministerstwu Wojny zlecono stworzenie listy nazwisk oficerów i bitew, które miały być wyryte na pomniku, a generał baron Saint-Cyr Nugues został wybrany do ustalenia nazwisk. Gdy pomnik zbliżał się do ukończenia, Saint-Cyr Nugues przedstawił 384 godnych uwagi oficerów, 30 wielkich zwycięstw i 96 mniejszych bitew. Łuk Triumfalny został ostatecznie odsłonięty w 1836 roku, ale nie bez kontrowersji. Kiedy listy Saint-Cyr Nugues’a zostały upublicznione, wiele rodzin znamienitych generałów Rewolucji lub Cesarstwa skarżyło się Ministerstwu Wojny i Ministerstwu Robót Publicznych, że ich znakomity członek rodziny nie został uwzględniony.
Przez kilka następnych lat między Ministerstwem Robót Publicznych a Ministerstwem Wojny trwał pat, czy można było dodać więcej nazwisk. W końcu Ministerstwo Robót Publicznych poinformowało ministra wojny marszałka Soulta, że znalazło miejsce dla 128 nazwisk. Soult, który był w stanie rozstrzygnąć skargi, powołał komisję, która miała dodać kolejne nazwiska do uhonorowania. Marszałek Oudinot przewodniczył komisji, w skład której wchodzili generałowie Reille, Dode de la Brunerie, Petit, Pelet-Clozeau i Schneider, a sekretarzem był Saint-Mars. Marszałek Soult zdał sobie sprawę, że nie wszystkie rodzaje broni były odpowiednio reprezentowane i dodał do komisji generała Exelmansa, aby reprezentował kawalerię, generała Neigre, aby reprezentował artylerię i admirała Rosamela, aby reprezentował marynarkę.
Komisja rozpoczęła pracę 5 grudnia 1840 roku, a dziesięć dni później Łuk Triumfalny był świadkiem powrotu szczątków Napoleona do Paryża. Ponad 400 000 osób wzięło udział w ceremonii, podczas której trumna Napoleona została umieszczona w rydwanie zaprzężonym w dwanaście czarnych koni ozdobionych złotem. Procesja zatrzymała się bezpośrednio pod łukiem, zanim ostatecznie złożono szczątki Napoleona w Les Invalides.
W ciągu następnych kilku miesięcy komisja zdecydowała o serii nazwisk, które miały zostać dodane do pomnika, ale przekroczyła początkowe limity 128, zamiast tego przedkładając 233 nazwiska. Nowa bitwa między Ministerstwem Wojny a Ministerstwem Robót Publicznych toczyła się o liczbę nazwisk, które mogły zostać dodane. Ostatecznie wygrało Ministerstwo Wojny, kiedy architekt Blouet znalazł miejsce na dodanie kolejnych nazwisk, zachowując przy tym architektoniczną integralność pomnika. Pod koniec 1842 roku były już wypisane 652 nazwiska. Przez następne pięć dekad dodawano kolejne nazwiska, ostatnie w 1895 roku, co dało w sumie 660 nazwisk. Więcej informacji na temat 660 nazwisk, które zostały wyryte, można znaleźć w artykule „Nazwiska na Łuku Triumfalnym”. Jeśli chodzi o bitwy, ostatecznie wybrano 158 bitew, z których 30 uznano za wielkie zwycięstwa. Lista bitew, które zostały wygrawerowane, znajduje się w artykule „Bitwy na Łuku Triumfalnym”.
Grób Nieznanego Żołnierza
Podczas I wojny światowej rozpoczęły się dyskusje na temat pochówku niezidentyfikowanego żołnierza w Panteonie, aby upamiętnić tych, którzy zginęli za Francję i nigdy nie zostali zidentyfikowani. Po wojnie dyskusje postępowały, a kampania pisania listów ostatecznie przekonała rząd, że grób powinien znajdować się pod Łukiem Triumfalnym. Niezidentyfikowany żołnierz został złożony w Grobie Nieznanego Żołnierza pod Łukiem Triumfalnym w 1921 roku. Napis brzmiał „Ici repose un soldat Français mort pour la patrie”, co tłumaczy się na angielski jako „Tu spoczywa francuski żołnierz, który zginął za swój kraj”. Dwa lata później zainstalowano Znicz Pamięci, który został zapalony w Dniu Zawieszenia Broni. Płomień nigdy nie został zgaszony i jest zapalany każdego wieczoru o 18:30.
Bibliografia
- Fernandes, Dominique, Gilles Plum i Isabelle Rouge. Arc de Triomphe de l’Étoile. Paris: Éditions du patrimoine, 2000.
- La Sabretache. Karnet z La Sabretache: Revue Militaire Rétrospective. Vol 3. Paris: Berger-Levrault, 1895.
- Pomniki Cesarstwa
- Arc de Triomphe Paris
Updated December 2019
.