Hydrochlorotiazyd i chlorek potasu w porównaniu z hydrochlorotiazydem i amilorydem w leczeniu łagodnego nadciśnienia tętniczego

A randomized, Badanie z randomizacją, z podwójnie ślepą próbą, metodą krzyżową, porównujące 50 mg hydrochlorotiazydu plus 5 mg amilorydu (HCTZ/A) z 50 mg hydrochlorotiazydu plus 26 mmol chlorku potasu (HCTZ/K) przeprowadzono u 18 pacjentów z łagodnym nadciśnieniem tętniczym samoistnym (ciśnienie rozkurczowe 90-105 mmHg). Sekwencja leczenia była następująca: placebo przez 2 tygodnie, jeden lek aktywny przez 3 tygodnie, placebo przez 2 tygodnie, drugi lek aktywny przez 3 tygodnie. Oba leki były istotnie i równie skuteczne w obniżaniu skurczowego i rozkurczowego ciśnienia tętniczego. Średnie stężenie potasu w surowicy w porównaniu z leczeniem wynosiło 3,82 vs. 3,78 mmol/l dla HCTZ/A i 3,82 vs. 3,70 mmol/l dla HCTZ/K. Zmniejszenie stężenia potasu w surowicy od wartości początkowej było znaczące w przypadku obu środków, ale nie różniło się znacząco, gdy porównywano dwie postaci leczenia. Obie formy leczenia zwiększały stężenie cholesterolu i glukozy w surowicy na czczo. Trójglicerydy i kwas moczowy w surowicy zwiększyły się znacząco po zastosowaniu HCTZ/K. Amiloryd może wpływać na kanalikową obróbkę kwasu moczowego, powodując zwiększone wydalanie kwasu moczowego, przeciwdziałając w ten sposób hiperurykemii wywołanej przez tiazydy. Podczas 3-tygodniowego przedłużenia badania głównego, 5 pacjentów otrzymywało HCTZ/A w podwójnej dawce początkowej (100 mg/10 mg), a 6 pacjentów otrzymywało HCTZ/K w podwójnej dawce początkowej (100 mg/52 mmol). Podczas leczenia tymi dawkami nie obserwowano dalszego obniżenia ciśnienia tętniczego. Średnie stężenie potasu w surowicy nie uległo dalszemu obniżeniu po podwojeniu dawki HCTZ/A, natomiast w przypadku HCTZ/K zaobserwowano istotny spadek (3,60 vs. 3,42 mmol/l) (p mniej niż 0,05, test t-test jednokońcowy). Obie kombinacje leków były dobrze tolerowane, a działania niepożądane nie różniły się istotnie od tych podczas podawania placebo. Badanie to wykazało, że 50 mg hydrochlorotiazydu plus 26 mmol chlorku potasu są tak samo skuteczne jak 50 mg hydrochlorotiazydu plus 5 mg amilorydu, zarówno w obniżaniu ciśnienia krwi, jak i zapobieganiu hipokaliemii w leczeniu nadciśnienia tętniczego. Niewielkie badanie rozszerzające wskazuje, że amiloryd może być bardziej skuteczny niż chlorek potasu w zapobieganiu hipokaliemii w przypadku podawania dużych dawek (100 mg/dobę) hydrochlorotiazydu.