Międzynarodowy Numer Rachunku Bankowego (IBAN) vs. Kod Stowarzyszenia na rzecz Światowej Międzybankowej Telekomunikacji Finansowej (SWIFT): An Overview
Istnieją dwie międzynarodowo uznane, standardowe metody identyfikacji kont bankowych, gdy przelew bankowy jest wykonywany z jednego kraju do drugiego: Międzynarodowy Numer Konta Bankowego (IBAN) oraz kod Stowarzyszenia na rzecz Światowej Międzybankowej Telekomunikacji Finansowej (SWIFT). Podstawowa różnica między tymi dwiema metodami polega na tym, jakie informacje przekazują kody.
Kod SWIFT jest używany do identyfikacji konkretnego banku podczas transakcji międzynarodowej, natomiast IBAN jest używany do identyfikacji indywidualnego konta biorącego udział w transakcji międzynarodowej. Zarówno kody SWIFT, jak i IBAN są istotnymi elementami procesu, dzięki któremu osoby fizyczne mogą przekazywać pieniądze za granicę, i oba odgrywają zasadniczą rolę w sprawnym funkcjonowaniu międzynarodowego rynku finansowego.
Key Takeaways
- Międzynarodowe numery rachunków bankowych (IBAN) i kody Stowarzyszenia na rzecz Światowej Międzybankowej Telekomunikacji Finansowej (SWIFT) ułatwiają dokonywanie międzynarodowych transferów pieniężnych.
- Kod SWIFT (Society for Worldwide Interbank Financial Telecommunication) służy do identyfikacji konkretnego banku podczas transakcji międzynarodowej.
- Międzynarodowy Numer Rachunku Bankowego (IBAN) służy do identyfikacji indywidualnego konta biorącego udział w transakcji międzynarodowej.
Międzynarodowy Numer Rachunku Bankowego (IBAN)
Numer IBAN pozwala na łatwą identyfikację kraju, w którym znajduje się bank, oraz numeru rachunku odbiorcy przekazu pieniężnego. IBAN służy również jako metoda sprawdzenia poprawności danych transakcji. Numer zaczyna się od dwucyfrowego kodu kraju, następnie dwóch cyfr, po których następuje do trzeciego piątego znaku alfanumerycznego.
Ta metoda sprawdzania i identyfikacji jest stosowana w większości krajów Unii Europejskiej i innych krajów europejskich.
W 1997 roku Międzynarodowa Organizacja Normalizacyjna (ISO)- międzynarodowy organ normalizacyjny składający się z przedstawicieli różnych krajowych organizacji normalizacyjnych – po raz pierwszy opracowała system normalizacji dla numerów IBAN. Jednakże pojawiły się obawy, głównie ze strony Europejskiego Komitetu Standardów Bankowych (ECBS) – obecnie Europejskiej Rady ds. Płatności, organu decyzyjnego i koordynacyjnego europejskiego sektora bankowego – że proponowane standardy były zbyt elastyczne. Przepracowana wersja standardu zawierała przepis, który wymagał, aby numer IBAN dla każdego kraju miał stałą długość. Stanowił on również, że tylko wielkie litery mogą być używane w IBAN.
Society for Worldwide Interbank Financial Telecommunication
System Society for Worldwide Interbank Financial Telecommunication (SWIFT) jest siecią komunikacyjną, którą instytucje finansowe wykorzystują do bezpiecznego przekazywania informacji i instrukcji za pomocą znormalizowanego systemu kodów. Powstał on w 1973 roku. System SWIFT przypisuje każdej organizacji finansowej unikalny kod składający się z ośmiu lub jedenastu znaków.
Pozostaje on metodą, za pomocą której dokonuje się większości międzynarodowych transferów funduszy. Jednym z głównych powodów jest to, że system komunikatów SWIFT pozwala bankom na wymianę znacznej ilości danych finansowych, w tym statusu konta, kwot debetowych i kredytowych oraz szczegółów związanych z transferem pieniędzy.
Możliwość dostępu do obu tych identyfikatorów – kodów SWIFT i numerów IBAN – jest niezbędna do zapewnienia szybkiego i udanego transferu międzynarodowego. Identyfikator wymagany przez bank zależy od używanego banku, banku odbiorcy oraz krajów, w których przelew jest inicjowany i odbierany. Jednakże, bez jednego z nich, szanse na pomyślne wykonanie przelewu znacznie maleją.
Specjalne rozważania
Przed wprowadzeniem tych metod identyfikacji, nie istniały międzynarodowo uznane, znormalizowane metody identyfikacji kont bankowych. Informacje, które jeden kraj wykorzystywał do identyfikacji banku i indywidualnych rachunków kraju wysyłającego, niekoniecznie były uznawane przez kraj otrzymujący.
Brak standardowych praktyk oznaczał, że nie było sposobu na zapewnienie, że wprowadzone informacje są poprawne. W rezultacie, płatności mogły być teoretycznie dokonywane na rzecz niewłaściwych osób lub organizacji. Podobnie, płatności mogły być opóźnione do czasu potwierdzenia danych identyfikacyjnych. Brakujące, opóźnione i błędne płatności powodowały dodatkowe koszty zarówno dla banków wysyłających, jak i otrzymujących.
Wprowadzenie tych metod identyfikacji miało kluczowe znaczenie dla usprawnienia procesu dokonywania międzynarodowych transferów pieniężnych.
.