Wielka ilość została napisana o Imperium Rzymskim i jego najpopularniejszym cesarzu, Juliuszu Cezarze, ale bardzo niewiele zostało zapisane o jego dwóch inwazjach na Brytanię. Jedyne zachowane teksty z tej prawdziwie starożytnej epoki to zapiski samego Cezara, które zostały napisane później w Galii i z korzyścią dla rozważań i perspektywy czasu. W „De Bello Gallico” (jego relacji z wojen galijskich) Cezar stwierdza, że został zmuszony do ucieczki z Prittan i pozostawienia na plaży wielu łupów i niewolników z powodu „groźnej i zbliżającej się burzy”.
Banalne wyjaśnienie Cezara o niepowodzeniu tej pierwszej inwazji jest tendencyjne i głęboko podejrzane w skromnej opinii tego pisarza, więc wyruszyłem w celu zbadania tego mistycznego okresu w naszej historii i niektórych starożytnych opowieści związanych z rzymskimi wojnami. Odkryłem, że w późniejszych walijskich manuskryptach, odwieczna ustna tradycja tego okresu została spisana przez starych Bardów i nagrana dla potomności. Czy to fakty, czy fikcja, te starożytne walijskie teksty malują bardzo różny i żywy obraz najazdów Cezara i uważam, że narracja ta jest całkowicie fascynująca. Tak bardzo, że postanowiłem zbadać wydarzenia properly.
Podsumowując te późniejsze walijskie manuskrypty, pierwszy główny kontakt sojuszników z Cezarem po jego pierwszym lądowaniu w 55 r. p.n.e. został wykonany na płaskiej równinie ziemi w pobliżu twierdzy znanej jako CaerCant, (Canterbury Fort, Kent zasugerował). Starzy Bardowie twierdzili, że podczas tej bitwy król Nynniaw (1. Nennius) i mistrz miecza całej Brytanii był w stanie doprowadzić Cezara do pojedynczego starcia.
Portret z Tusculum, prawdopodobnie jedyna zachowana rzeźba Cezara wykonana za jego życia.
W tej walce na śmierć i życie, Nynniaw otrzymał straszliwy cios w głowę od samego Cezara, którego miecz wbił się w jego tarczę. Nynniaw odrzucił wtedy własny miecz i wyciągnął rzymski gladius z jego rozłupanej tarczy. Cezar uciekł po tej szokującej stracie, gdyż słynny syn Beli Mawra, choć ranny, ale teraz uzbrojony w rzymski gladius, zabił wielu Rzymian własnym ostrzem. Odważny i wiecznie ambitny rzymski generał zdołał jednak uciec ze swojego przyczółka i wraz z resztkami floty przedostać się do Galii. W owym czasie krążyły plotki, że „Cezar Zdradziecki” zatruł swoje ostrze, gdyż wszyscy, którzy zostali nim zranieni na polu bitwy, zmarli, podobnie jak sam Nynniaw 15 dni później w gorączkowej agonii. Podejrzewany o zatrucie gladius Cezara został przez ówczesnych Brytonów nazwany „Crocea Mors”, co oznaczało żółtą lub rumianą śmierć i wieczną klątwę.
Wydaje się, że Cezar tylko po prostu uciekł z życiem na tym pierwszym wtargnięciu w 55 pne, i niezależnie od jego późniejszych raportów osobistych napisanych w komfort i z korzyścią uzasadniającą spojrzenie wstecz, wydaje się, że otrzymał gruntowną trouncing na wzgórzach, polach i plażach Kentu przez sprzymierzonych Brytonów. Prowadzeni przez niesławnych synów zmarłego Najwyższego Króla Beli Mawra (Lludd Llaw Ereint, Nynniaw i Caswallawn), Brytonowie po raz pierwszy w historii jednoczą się, by odeprzeć rzymską inwazję.
Druga, bardziej udana inwazja Cezara była znacznie lepiej udokumentowana przez obie strony. Niektórzy historycy wątpili, że słoń został przywieziony do Brytanii na drugą inwazję Cezara, wielu uważało, że historia ta została pomylona z właściwą inwazją rzymską z 43 r. n.e. Podczas kolejnego najazdu Cezara w 55 r. p.n.e., Caswallawn (Cassivellaunus) w swej nieskończonej mądrości i pychy zdecydował, że nie potrzebuje północnej triady do pomocy, mimo że deklarowali oni chęć i gotowość do odbycia długiej podróży na południe w obronie Brytanii. To 'Północne Wykluczenie’ było ogromną zniewagą dla północnych plemion po tym wszystkim, co zrobiły w pierwszej inwazji i musiało wywołać wrzawę i wieczną niechęć do południowych plemion. Mogła to być nawet starożytna inspiracja dla obecnego podziału Wielkiej Brytanii na północ i południe, który jest widoczny do dziś!
Na przekór przygotowawczym fortyfikacjom Caswallawn’a w wielu częściach przybrzeżnego Kentu i bez względu na jego odwagę i przywództwo, szamba tej drugiej obrony i internecine i zdradzieckie, haniebne back-stabbing, które panowały, pozostaje smutnym i kluczowym punktem w rozwoju starożytnego Prydein (nowoczesna walijska nazwa dla Brytanii). W skromnej opinii tego pisarza, oznaczało to koniec naturalnego rozwoju starożytnej kultury celtycko-brytyjskiej w kontynentalnej części Brytanii, ostatecznie zmieniając formę i sposób bycia samych Brytyjczyków. Niezależnie od błagań południowych plemion do Rzymu, celtycka Brytania miała prawie sto lat na zorganizowanie się przed prawdziwą rzymską inwazją w 43 r. n.e., ale spędzili ten czas głównie przyjmując kulturę, ubiór i postawy Rzymu, walcząc między sobą i manewrując w celu uzyskania większej osobistej władzy, ziemi i bogactwa.
Smutno lub szczęśliwie, w zależności od punktu widzenia, cyniczna, technologiczna era zastąpiła mityczną, magiczną erę i nic w Wielkiej Brytanii już nigdy nie będzie takie samo, ale hej, przynajmniej drogi zostały uporządkowane!
Przez Eifion Wyn Williams. Jestem 60-letnim Walijczykiem wychowanym w Północnej Walii przez rodzinę historyków, poetów i nauczycieli. Mój ojciec był jednym z 11 dzieci wychowanych w Porthmadoc w Snowdonii i został dyrektorem mojej szkoły podstawowej i gimnazjum. Była to Szkoła Podstawowa Llanllechid, położona u zimnych podnóży Eryri i powyżej małego miasteczka Bethesda. Dzięki tak licznej i znającej się na rzeczy rodzinie, otrzymałem odpowiednie walijskie wykształcenie i od niemowlęctwa byłem przepojony głęboką i trwałą pasją do naszej starożytnej i chwalebnej historii.
Kreatywnie piszę od ponad czterdziestu lat, a te starożytne, w dużej mierze nieopowiedziane historie przekazane mi przez mojego ojca i dziadka, od dawna chwytają i utrzymują moją wyobraźnię. Mam nadzieję, że trylogia „Żelazna Krew & Ofiara” oddaje sprawiedliwość historii tego mistycznego okresu i że w jakiś niewielki sposób uhonorowałem naszych niezapomnianych i chwalebnych przodków.
.