Większą część regionu nordyckiego łączą języki tak blisko spokrewnione, że przy odrobinie wysiłku większość ludzi rozumie się nawzajem.
Inne języki używane w regionie są mniej blisko spokrewnione, a język angielski zyskuje na popularności zarówno w kontekście zawodowym, jak i kulturowym, co stanowi wyzwanie dla naszego rozumienia języków sąsiednich.
Wspólnota językowa osób posługujących się językiem duńskim, norweskim i szwedzkim jest zagrożona również w inny sposób. Nasze oczekiwania i postawy wobec zakresu naszego wzajemnego zrozumienia wpływają na to, jak wchodzimy w interakcje z osobami z sąsiednich krajów nordyckich.
Te oczekiwania i postawy opierają się między innymi na tym, jak często spotykamy się z sąsiednimi językami w naszym codziennym życiu. Na przykład w 2016 roku norweski dramat internetowy SKAM (Wstyd) wywołał znaczne zainteresowanie nordycką społecznością językową wśród młodych i nie tak młodych ludzi w całym Regionie.
Niektóre słowa i zwroty z SKAM osiągnęły wśród fanów status niemal kultowy. Czas pokaże, czy któreś z tych zapożyczeń ze SKAM przetrwają jako slang, a nawet codzienne określenia w innych językach nordyckich.
Nauczyciele szkół ponadgimnazjalnych w całym regionie wykorzystali serię do skupienia się na językach sąsiednich i pracy z nimi, a także do badania wspólnych nordyckich odniesień kulturowych i społecznych. Interesujące będzie zobaczyć, jaki wpływ na nauczanie języków sąsiednich będzie miało zjawisko kultury młodzieżowej takie jak SKAM w dłuższej perspektywie czasowej.
SKAM zmienił oczekiwania wielu fanów co do tego, czy będą w stanie zrozumieć język norweski. Jest to równie ważne jak formalne nauczanie języków sąsiednich, które w przeciwnym razie mogłoby mieć nieco ograniczony efekt w dłuższej perspektywie. Zamiast tego idea, że nauka norweskiego jest łatwa – a nawet przyjemna – będzie miała trwały wpływ na pokolenie SKAM.
Języki w regionie nordyckim
Historycznie wielu mieszkańców krajów nordyckich było w stanie rozumieć się nawzajem. Ta językowa wspólnota wykraczała poza granice i pomagała kulturowo spajać region.
Poczucie wspólnoty w regionie jest wynikiem uwarunkowań językowych i historycznych.
Przez wieki państwa nordyckie i terytoria autonomiczne były częścią różnych związków i innych formalnych wspólnot, w wyniku czego Danię, Norwegię i Islandię łączą bliskie więzi kulturowe – podobnie jak Finlandię i Szwecję. Związki te zostały splecione – i jeszcze bardziej wzmocnione – przez unię norwesko-szwedzką oraz przez Grenlandię i Wyspy Owcze będące autonomiczną częścią Królestwa Danii oraz Wyspy Alandzkie będące autonomiczną częścią Republiki Finlandii. Norwegia uzyskała niepodległość w 1905 roku, Finlandia w 1917 roku, a Islandia w 1944 roku. Wcześniej językami administracyjnymi, edukacyjnymi i kościelnymi w tych krajach były duński lub szwedzki. Łączyła je również historia literatury oraz wspólnota językowa i kulturowa, która trwała nadal – przynajmniej w takim zakresie, w jakim nordyckie narody i ludzie uznali za stosowne ją utrzymać.
Większość języków nordyckich należy do rodziny indoeuropejskiej. Farerski, islandzki, norweski, duński i szwedzki są językami północnogermańskimi, które wywodzą się z tego samego wspólnego języka, którym mówili Wikingowie. Od tego czasu języki te rozdzieliły się na zachodnie i wschodnie gałęzie: duński i szwedzki z jednej strony, a norweski, farerski i islandzki z drugiej. Język farerski i islandzki stanowią grupę języków wyspiarskich. Nie są one wzajemnie zrozumiałe z tzw. kontynentalnymi językami nordyckimi, czyli językami skandynawskimi: duńskim, norweskim i szwedzkim. Wynika to m.in. z rozbieżności w rozwoju wymowy. Innymi słowy, mają one różne systemy dźwiękowe.
Różnice w wymowie są największą przyczyną problemów, jeśli chodzi o zrozumienie sąsiadujących języków. W dzisiejszych czasach, co może być zaskakujące, istnieje większy stopień zrozumienia między norweskim i szwedzkim niż między duńskim i szwedzkim.
Języki fiński i sámi należą do rodziny języków ugrofińskich. Język Sámi używany jest w północnej części regionu nordyckiego, w Norwegii, Szwecji i Finlandii. Niewielkie mniejszości posługują się również językami Karelian w Finlandii, Kven w Norwegii i Meänkieli w Szwecji, które nie są łatwo zrozumiałe dla osób posługujących się głównymi językami nordyckimi.
Język grenlandzki (lub Kalaallisut) należy do eskimoskiej gałęzi języków eskimo-aleuckich, tj. trzeciej rodziny językowej, i jest używany na Grenlandii. Jest on spokrewniony z wieloma językami używanymi w północnej Kanadzie i na Alasce.
As well as the spoken languages, the Nordic countries also have their own national variants of sign language, which are again divided into eastern and western branches. Fińskie, fińsko-szwedzkie i szwedzkie języki migowe są blisko spokrewnione, podobnie jak duńskie, norweskie i islandzkie. Języki migowe grenlandzki i farerski są oparte na duńskim, z pewnymi narodowymi różnicami.
W krajach nordyckich mówi się również wieloma językami imigrantów.
.