Pytanie: „Kim byli Rephaim?”
Odpowiedź: Jest kilka fragmentów w Starym Testamencie, które mówią o Rephaim (lub Rephaites), a kontekst opisuje ich jako gigantów. Nazwa tych ludzi dosłownie oznacza „straszni”. Hebrajskie słowo Rephaim ma dwa różne znaczenia: po pierwsze, w literaturze poetyckiej odnosi się do duchów zmarłych, których miejscem zamieszkania był Szeol. Jest to obrazowy opis zmarłych, podobny do naszego pojęcia ducha. Drugie znaczenie słowa Rephaim to „potężny lud o wysokim wzroście, który mieszkał w Kanaanie”. Słowo to nie wydaje się być etnocentryczne jak „Żyd” czy „Egipcjanin”, ale jest bardziej terminem opisowym. To drugie znaczenie będzie głównym tematem tego artykułu.
Pierwsze odniesienie do Rephaim jest w Księdze Rodzaju 14:5, kiedy to ludzie Rephaim, Zuzim i Emim zostali pokonani w bitwie z Kedorlaomerem i jego sprzymierzeńcami. Kiedy Izraelici po raz pierwszy zbliżyli się do Ziemi Obiecanej po wyjściu z Egiptu, bali się tam wejść, ponieważ była ona pełna „olbrzymów” (słowo użyte w Księdze Liczb 13:33 to Nefilim), synów Anaka. Giganci byli szeroko rozproszeni w Kanaanie, ale znani byli pod różnymi lokalnymi nazwami, w tym Rephaim, Zuzim, Emim i Anakim. Księga Powtórzonego Prawa 2:20-21 mówi, że Refaim byli silni i wysocy, jak Anakici. Og, król Baszanu, został opisany jako ostatni z Rephajów w swojej ziemi (Pwt 3:11), a jego łoże miało trzynaście stóp długości i sześć stóp szerokości.
Czy to możliwe, że Rephajowie byli dosłownymi olbrzymami? Septuaginta używa greckich słów gigas i titanes (źródło angielskiego titan) do tłumaczenia tych i innych wersetów, więc starożytni Żydzi z pewnością uważali ich za olbrzymów. Są oni opisani ogólnie jako mający od 7 do 10 stóp wzrostu i nazywani są „potężnymi ludźmi”. Egipcjanie pisali o gigantach, którzy żyli w ziemi Kanaan, a folklor innych narodów jest pełen takich odniesień. Ludzie starożytnego świata akceptowali obecność olbrzymów jako fakt historyczny, a Biblia przedstawia ich jako wrogów, którzy zostali zniszczeni albo przez sąd Boży, albo w walce z ludźmi.
Skąd więc wzięli się ci giganci? Jedna z teorii, oparta na Księdze Rodzaju 6:1-4, głosi, że upadli aniołowie (synowie Boży) utrzymywali stosunki seksualne z kobietami, w wyniku czego narodzili się giganci. Jest to niezwykle podobne do greckich i rzymskich mitów o półbogach, ale teoria ta ma pewne teologiczne i biologiczne przeszkody. Inna teoria, również oparta na Księdze Rodzaju 6, głosi, że upadli aniołowie, posiadając wiedzę na temat ludzkiej genetyki, przeniknęli do pewnych mężczyzn i kobiet, którzy posiadali cechy odpowiednie do stworzenia rasy olbrzymów i nakłonili ich do współżycia ze sobą. Trzecia teoria mówi, że giganci byli po prostu wynikiem normalnej zmienności genetycznej w społeczeństwie. Niezależnie od pochodzenia Rephaim, pewne jest, że rasa „olbrzymów” – silnych, wysokich ludzi – istniała w pewnym okresie i wiele kultur miało z nimi do czynienia. Nawet dzisiaj istnieją ludzie, którzy rosną do ekstremalnych rozmiarów, czy to przez zaburzenia genetyczne, takie jak gigantyzm, czy przez normalne dziedziczenie.
.