Tor bobslejowy został zbudowany w 1930 roku. Według National Park Service:
Wykuty w dziczy i otoczony ze wszystkich stron lasem, półtoramilowy Olimpijski Tor Bobslejowy został zbudowany w 1930 roku i zbudowany specjalnie na Zimowe Igrzyska Olimpijskie w 1932 roku. Tor został zaprojektowany przez Stanislausa Sentzytsky’ego, znanego niemieckiego projektanta torów, który zaprojektował tor, który radykalnie różnił się od swoich europejskich odpowiedników. Trasa w Lake Placid była dłuższa, bardziej stroma i posiadała wyraźniejszy spadek zakrętów niż europejskie tory, co pozwoliło na bardziej stabilną jazdę i szybsze prędkości niż te uzyskiwane na wcześniejszych zawodach bobslejowych. Po tym jak amerykańska drużyna zdobyła dwa złote medale i jeden srebrny w 1932 roku, bobsleje, wcześniej nieznane w Ameryce, wzbudziły zainteresowanie kraju, a amerykańskie drużyny dominowały w tym sporcie aż do 1956 roku. Chociaż części kursu zostały wycofane, części oryginalnego Olympic Bobsled Run nadal są wykorzystywane do szkoleń i rekreacji.
Jako Mt. Van Hoevenberg Olympic Bobsled Run, struktura została wymieniona w U.S. National Register of Historic Places w dniu 4 lutego 2010 roku. Wpis został ogłoszony jako wyróżniona lista w cotygodniowej liście National Park Service z 19 lutego 2010 r.
Przed Zimowymi Igrzyskami Olimpijskimi w 1932 r. wyścigi bobslejów miały miejsce na stromej skoczni, gdzie skocznia narciarska Intervales byłaby ostatecznie zlokalizowana. Uczestnicy byli zachwyceni prędkościami bobslejów, chociaż kilka drużyn rozbiło się podczas biegu, wysyłając dwóch członków jednej z drużyn do szpitala jako rezultat. Tor Intervales przetrwał tylko jeden sezon (1929-30). Prowadzony przez Henry’ego Homburgera, pierwszy tor został zbadany i zbudowany w latach 1929-30 na górze Van Hoevenberg, znajdującej się w obszarze Whiteface Mountain, chociaż było to pomimo protestów dotyczących wykorzystania gruntów państwowych do budowy obiektu z powodów środowiskowych. Po zakończeniu budowy w okresie od sierpnia do grudnia 1930 roku, tor został oddany do użytku w Boże Narodzenie 1930 roku. Długość toru wynosiła 2,366 km (1,47 mil) z 26 łukami o spadku pionowym 228 m (748 stóp) i średnim nachyleniu 9,6%.
Po 1932 roku górne 0,829 km (0,515 mil) i dziesięć łuków toru zostało zlikwidowanych, skracając długość toru do 1,537 km (0,955 mil) z 16 łukami i średnim nachyleniem 9,3%. W 1949, tor stał się pierwszym miejscem poza Europą, które gościło Mistrzostwa Świata FIBT, chociaż zaczęło się od tragicznych wyników, kiedy Belg Max Houben zginął podczas treningu na zakręcie „Shady” przed wydarzeniem; belgijska drużyna wycofała się w rezultacie.
Było to kolejne dwanaście lat zanim tor gościł kolejne mistrzostwa świata po poprawie bezpieczeństwa na torze. Do tego czasu urzędnicy toru nawiązali współpracę z Międzynarodową Federacją Bobslejów i Saneczkarstwa (FIBT). Śmiertelny wypadek Sergio Zardiniego na „zakrętach Zig-Zag” 22 lutego 1966 r. doprowadził do dalszej poprawy bezpieczeństwa.
1980 Zimowych Igrzysk Olimpijskich
Po mistrzostwach świata w bobslejach w 1969, 1973, i 1978, wielu urzędników wyścigowych z tych mistrzostw będzie służyć w komitecie organizacyjnym dla bobslejowej części Zimowych Igrzysk Olimpijskich w 1980 roku. W 1978 r. w okresie od września 1978 r. do lutego 1979 r. rozpoczęto budowę żelbetowego, sztucznie chłodzonego toru bobslejowego. Tor bobslejowy został dopuszczony do zawodów w grudniu 1979 roku. Jesienią 1977 r. zbudowano osobny tor saneczkowy na Igrzyska 1980 r., pierwszy w Stanach Zjednoczonych, który został ukończony na czas przed zawodami testowymi w lutym 1979 r. Podczas przygotowań do Igrzysk w 1980 roku, rozważano połączenie dwuosobowego toru bobslejowego i saneczkowego, ale zrezygnowano z niego z powodu wysokich kosztów i tor został przeprojektowany za zgodą Międzynarodowej Federacji Saneczkowej (FIL). Po igrzyskach w 1980 roku, oba tory gościły odpowiednie mistrzostwa świata w 1983 roku. Tor z 1932 roku nadal był używany wyłącznie do jazdy pasażerskiej po tym, jak nowy tor kombinowany został usankcjonowany.
Wyścigi szkieletowe zadebiutowały w latach 90-tych, a część toru do bobslejów gościła mistrzostwa świata w 1997 roku. Pod koniec lat dziewięćdziesiątych, części obu torów zostały rozebrane, aby zrobić miejsce dla nowego toru, który został zbudowany na Zimowe Igrzyska Dobrej Woli w 2000 roku, które zostały ukończone w styczniu 2000 roku. Tor jest częścią kompleksu sportowego Lake Placid Olympic od zakończenia Zimowych Igrzysk Olimpijskich w 1980 roku jako część Olympic Regional Development Authority (ORDA).
Od 2006 roku jest gospodarzem Chevy Geoff Bodine Bobsled Challenge, corocznego wydarzenia, w którym kierowcy NASCAR biorą udział w biegu w dół toru, aby skorzystać z projektu Bo-Dyn Bobsled Project (współtworzonego przez byłego kierowcę NASCAR i zwycięzcę Daytona 500 z 1986 roku) używanego przez Stany Zjednoczone od początku Zimowych Igrzysk Olimpijskich w 1994 roku. W 2009 r. zawody odbyły się pomiędzy NASCAR a National Hot Rod Association (NHRA), które wygrał Jeg Coughlin Jr. (NHRA) wygrał te zawody. Wydarzenie 2010 odbyło się na torze 8-10 stycznia z Melanie Troxel na NHRA staje się pierwszą kobietą do konkuruje w event.
W 2009, tor stał się pierwszym gospodarzem bobslejów, saneczkarstwo, i skeleton mistrzostwa świata w tym samym roku w nie-zimowym roku olimpijskim (bobsleje, saneczkarstwo, i tor skeleton w Park City, Utah był pierwszym, aby to zrobić dla 2002 Zimowych Igrzysk Olimpijskich w sąsiednim Salt Lake City).
.