Wszystką muzykę bożonarodzeniową można ułożyć wzdłuż pewnego spektrum. Na jednym końcu mamy „religijną cześć i chrześcijańską służbę Bogu”, a na drugim „nonsens związany z zimą”. Jeśli „Baby It’s Cold Outside” i „Jingle Bells” siedzą na końcu „Winter-Related Nonsense”, to „O Holy Night” siedzi dokładnie naprzeciwko. Ta kolęda od dziesięcioleci jest nieodłącznym elementem kościołów i filmów świątecznych, a jej sława jest w pełni zasłużona. Piosenka jest epicka, jak Władca Pierścieni w formie kolędy, z ogromnymi, pęczniejącymi akordami wspinającymi się do spokojnego rozwiązania. To chwalebne, ale spokojny, z odrobiną ciemności miesza się w.
„O Holy Night” jest produktem okoliczności w południowej Francji. W średniowiecznym miasteczku Requemaure w 1843 roku, proboszcz miejscowego kościoła chciał upamiętnić renowację organów kościelnych. Zaprowadziło go to do poety i handlarza winem Placide’a Cappeau, człowieka, który nie interesował się zbytnio religią. Cappeau przyjął prośbę i w dyliżansie w drodze do Paryża napisał wiersz „Minuit, chrétiens”, czyli „O północy, chrześcijanie”. Zupełnie bez związku z wierszem, ale Cappeau miał jedną rękę, stracił prawą jako dziecko, kiedy jego przyjaciel przypadkowo go zastrzelił. Zaimponuj swoim przyjaciołom i rodzinie następnym razem, gdy „O Holy Night” spadnie.
Ksiądz zasugerował Cappeau, aby zaniósł swój wiersz kompozytorowi Adolphe Adamowi. Adam był rzeczywiście przyjacielem Cappeau (nie ten, który go zastrzelił), i wykorzystał wiersz jako podstawę kompozycji.
Adam był płodnym kompozytorem, pisząc muzykę do kilku oper i baletów, w tym Giselle, i może być umieszczony na długiej liście żydowskich kompozytorów, którzy napisali muzykę świąteczną. Powstała kolęda została zatytułowana po prostu „Cantique de Noël” lub „Christmas Carol,” i miała premierę w 1847 roku, w wykonaniu lokalnej śpiewaczki operowej Emily Laurey.
Kolęda zyskała natychmiastową popularność, ale gwałtownie straciła na popularności, gdy dowiedziano się o Cappeau. Cappeau był ateistą z silną pogardą dla religijnego autorytetu. Oburzony, władze kościelne zakazały śpiewania tej pieśni we francuskiej liturgii. Francuzi nie dali jednak za wygraną i przez pewien czas pieśń ta żyła poza kościołem. W końcu melodia ta dotarła do uszu Johna Sullivana Dwighta, amerykańskiego unitariańskiego ministra, wpływowego krytyka muzycznego i półetatowego podszywacza się pod Świętego Mikołaja.
W 1855 roku Dwight zdecydował się przetłumaczyć ją na język angielski, a powstałe tłumaczenie jest tym, co obecnie znamy jako „O Holy Night”. Ze względu na jego bardziej religijnych filozofii, Dwight postanowił wziąć kilka swobód z tekstami Cappeau, a „O Holy Night” jest znacznie mniej stonowane przez porównanie. Dwight zmienił refren Cappeau „Ludzie, uklęknijcie, oczekujcie wybawienia. Christmas, Christmas, here is the Redeemer” na „O night divine, the night when Christ was born”. Dwight był Transcendentalistą, zasadniczo ruchem reakcyjnym wobec Intelektualizmu, który stwierdza, że istnieje wrodzona dobroć we wszystkim i wszystkich. „O Holy Night” przedstawia noc i samo wydarzenie jako święte, co jest elementem nieobecnym w oryginale. Ta wersja stała się popularna, przyćmiewając oryginał, i z kilkoma poprawkami tu i tam w ciągu ostatnich stu sześćdziesięciu kilku lat, mamy nowoczesną wersję.
Jest jeszcze jedno małe dziwactwo z tą historią. Legenda głosi, że „Cantique de Noël” odegrał pewną rolę w wojnie francusko-pruskiej. Podczas przerwy w bitwie 24 grudnia 1870 roku, francuskie oddziały zaczęły śpiewać kolędę ze swoich okopów, a to tak bardzo poruszyło niemieckich żołnierzy, że zaczęli śpiewać jeden z hymnów Marcina Lutra. Improwizowana bitwa zespołów zaowocowała 24-godzinnym rozejmem, dzięki któremu żołnierze po obu stronach mogli świętować Boże Narodzenie. Nie ma wiele dowodów na to, że to rzeczywiście się stało, ale może to prowadzić do wzrostu popularności melodii w całej Francji w tym czasie i jego ewentualnego przywrócenia do francuskich kościołów.
Więc to jest „O Holy Night,” piosenka napisana przez Żyda, oparta na wierszu francuskiego ateisty, odrzucona przez kościół, przetłumaczona przez amerykańskiego transcendentalistę, być może śpiewana na polach bitew z niemieckimi żołnierzami, i z pewnością śpiewana każdego roku przez coraz więcej piosenkarzy, którzy mają w dupie to wszystko.
.