Discussion
With the increasing incidence of MRSA in ear, throat, and sinonasal infections not much is known about the best way to manage it. Prawdopodobnym czynnikiem ryzyka były wcześniejsze operacje nosa u dorosłych i wcześniejsza zwiększona częstość stosowania antybiotyków u dzieci. Obaj pacjenci z opisanymi powyżej zakażeniami MRSA byli operowani z powodu przewlekłego zapalenia zatok szczękowych i niebezpiecznego przewlekłego ropnego zapalenia ucha środkowego. Obaj mieli historię przewlekłego stosowania antybiotyków na ich infekcje przed operacją. Badania udokumentowały odzyskanie MRSA z rdzenia i powierzchni migdałków usuniętych z powodu nawracającego zapalenia migdałków wywołanego przez paciorkowca beta-hemolizującego grupy A. Nosicielstwo MRSA w gardle u personelu szpitalnego z zapaleniem migdałków gardłowych było opisywane we wcześniejszych badaniach. Może ono służyć jako potencjalne źródło rozprzestrzeniania się tych drobnoustrojów także na inne miejsca ciała. Opisany powyżej pacjent z zatokowym zakażeniem MRSA przebył tonsillektomię 6 tygodni przed zabiegiem, co może być źródłem zakażenia zatok. Zakażenia MRSA występowały również częściej w przewlekłym zapaleniu ucha środkowego niż w ostrych infekcjach. Częstość występowania MRSA w zakażeniach ucha z wyciekiem stanowi coraz większy problem. Stwierdzono, że częstość występowania MRSA jest istotnie wyższa u dorosłych z zapaleniem ucha środkowego niż u dzieci .
Zdecydowana większość zakażeń MRSA jest nabywana w szpitalach, bardziej przy długotrwałym pobycie. Głównym rezerwuarem MRSA w szpitalach są pacjenci skolonizowani lub zakażeni MRSA. Podobnie jak w przypadku innych szczepów S. aureus, miejscem najczęściej kolonizowanym przez MRSA jest okolica przedniej ściany nozdrzy. U około 40% do 60% hospitalizowanych pacjentów skolonizowanych MRSA rozwija się jawne zakażenie. Zakażenia te wiążą się z dłuższym pobytem w szpitalu. U obu opisanych powyżej pacjentów pobyt w szpitalu na oddziale ogólnym trwał co najmniej 9 dni. Prawdopodobnym źródłem zakażenia może być również transmisja szpitalna.
Dożylna wankomycyna i daptomycyna są uważane za antybiotyki pierwszego wyboru w leczeniu bakteriemii MRSA. Pojawienie się MRSA opornego na wankomycynę dowodzi konieczności stosowania antybiotyków nowej generacji, takich jak linezolid w leczeniu zakażeń MRSA.
Linezolid, członek klasy leków oksazolidynonowych, jest syntetycznym antybiotykiem aktywnym wobec większości bakterii gram dodatnich, które są oporne na kilka innych antybiotyków. Jako inhibitor syntezy białek dokładny mechanizm działania linezolidu jest unikalny, ponieważ blokuje on etap inicjacji, w przeciwieństwie do innych inhibitorów syntezy białek, które hamują wydłużanie.
Jedną z zalet linezolidu jest jego wysoka biodostępność (bliska 100%). Po podaniu doustnym cała dawka dociera do krwiobiegu. Linezolid w niewielkim stopniu wiąże się z białkami osocza (około 31%); pozorna objętość dystrybucji w stanie stacjonarnym wynosi około 40-50 litrów. Linezolid wykazuje odpowiednią penetrację do tkanek z utrzymującymi się stężeniami powyżej minimalnych stężeń hamujących przez większość okresu między dawkami. Wykazano, że linezolid konsekwentnie prowadzi do eradykacji mikrobiologicznej u pacjentów z MRSA .
Terapia doustna linezolidem jest bezpieczna i dobrze tolerowana, skraca pobyt w szpitalu i jest efektywna kosztowo w porównaniu z wankomycyną i innymi antybiotykami stosowanymi pozajelitowo w zakażeniach MRSA . Badania farmakoekonomiczne wykazały ogólne zmniejszenie całkowitych kosztów bezpośrednich ponoszonych przez płatnika na korzyść linezolidu w porównaniu z lekami porównawczymi. Podawany przez krótsze okresy linezolid jest lekiem bezpiecznym. Może być stosowany u pacjentów w każdym wieku, u osób z chorobami wątroby lub słabą czynnością nerek.
Pacjenci z poważnymi chorobami podstawowymi często pozostają skolonizowani w przedniej części nosa przez dłuższy czas, często kilka lat.
Obecnie środkiem z wyboru do eradykacji nosicielstwa MRSA w nosie jest maść mupirocynowa. Często skuteczna jest aplikacja niewielkiej ilości maści do przedniej części nosa 2-3 razy dziennie przez 5 dni. Miejscowa aplikacja mupirocyny okazała się przydatna w leczeniu zaostrzenia MRSA w przewlekłym zapaleniu błony śluzowej nosa i ropniu okołomigdałkowym. Wykazano, że długotrwałe leczenie mupirocyną donosową u pacjentów będących nosicielami MRSA i przebywających długo w szpitalu zmniejszyło liczbę nabytych zakażeń i nosicielstwo MRSA .