Rozróżniamy dwie postacie choroby wysokościowej, postać mózgową zwaną ostrą chorobą górską oraz postać płucną zwaną wysokogórskim obrzękiem płuc (HAPE). Indywidualna podatność jest najważniejszym czynnikiem warunkującym wystąpienie HAPE. Cechą charakterystyczną HAPE jest nadmiernie podwyższone ciśnienie w tętnicy płucnej (średnie ciśnienie 36-51 mm Hg), spowodowane niejednorodnym, hipoksyjnym skurczem naczyń płucnych, co prowadzi do wzrostu ciśnienia we włośniczkach płucnych i zawartości białka oraz bogatego w czerwone krwinki płynu obrzękowego. Ponadto zmniejszony klirens płynu z pęcherzyków płucnych może przyczynić się do powstania niekardiogennego obrzęku płuc. Zaleca się natychmiastowe zejście z wysokości lub podanie dodatkowego tlenu i nifedypiny lub sildenafilu do czasu, gdy zejście z wysokości będzie możliwe. Osoby podatne mogą zapobiegać HAPE poprzez powolne wznoszenie się, przy czym średni przyrost wysokości nie może przekraczać 300 m/d powyżej 2500 m n.p.m. Jeżeli stopniowa aklimatyzacja na dużych wysokościach nie jest możliwa, należy zalecić profilaktykę nifedypiną lub tadalafilem w przypadku długich pobytów na dużych wysokościach lub deksametazonem w przypadku krótkiego pobytu, krótszego niż 5 dni.
.