Rōnin, dowolny z pozbawionych mistrzostwa samurajów-wojowników arystokratów późnego okresu Muromachi (1138-1573) i Tokugawa (1603-1867), którzy często byli włóczęgami i rozrabiali, a czasem aktywnie się buntowali.
Fg2
Do XII wieku termin rōnin zaczął być używany w odniesieniu do samurajów, którzy w wyniku albo strat w bitwie, przedwczesnej śmierci ich pana, lub ich własnych występków, zostali pozbawieni lenna i szlachetnego sponsoringu. Podczas burzliwego okresu przed powstaniem szogunatu Tokugawa ich liczba szybko wzrosła; pozostawali oni wielką przyczyną niepokojów przez całą pierwszą połowę XVII wieku.
W połowie XIX wieku wielu zubożałych samurajów zostało przyciągniętych do ruchu mającego na celu wypędzenie zachodnich cudzoziemców z kraju i przywrócenie starej rodziny cesarskiej na należne im miejsce jako faktycznych władców Japonii. Wielu z tych samurajów opuściło swoich panów i zostało rōninami. Ci rōninowie wzmocnili rewolucyjne nastroje w kraju w latach poprzedzających restaurację Meiji w 1868 r., zabijając umiarkowanych urzędników, prozachodnich uczonych i obcokrajowców przebywających w Japonii. Chociaż przemoc trwała jeszcze przez krótki czas po restauracji, rōnin przestali istnieć po zniesieniu przywilejów samurajów w 1873 roku. Sprawa 47 rōninów z początku XVIII wieku, w której rōninowie pomścili śmierć swego pana, była tematem wielu popularnych japońskich dzieł teatralnych, kinowych i literackich.