Religie abrahamiczne

Religie abrahamiczne symbole oznaczające trzy dominujące religie monoteistyczne – judaizm, chrześcijaństwo i islam

Religie abrahamiczne odnoszą się do trzech siostrzanych religii monoteistycznych (judaizmu, chrześcijaństwa i islamu), które twierdzą, że prorok Abraham (hebr: Avraham אַבְרָהָם ; arabski: Ibrahim ابراهيم ) jako ich wspólnego przodka. Religie te stanowią dziś ponad połowę ludności świata.

Prorok Abraham jest uważany przez Żydów za przodka Izraelitów, podczas gdy jego syn Izmael (Isma’il) jest postrzegany w tradycji muzułmańskiej jako przodek Arabów. W tradycji chrześcijańskiej Abraham jest opisywany jako „ojciec w wierze” (zob. Rz 4), co może sugerować, że wszystkie trzy religie pochodzą z jednego źródła.

W czasach współczesnych przywódcy wszystkich trzech wyznań abrahamowych zaczęli współdziałać i angażować się w konstruktywny dialog międzyreligijny. Zaczęli uznawać swoje wspólne bogactwa duchowe, aby pomóc przezwyciężyć bóle i uprzedzenia minionych epok i iść naprzód w budowaniu świata współpracy religijnej.

Mapa pokazująca przewagę „religii abrahamicznych” (fioletowy) i „religii indyjskich” (żółty) w każdym kraju.

Inne kategorie religijne używane do grupowania religii świata obejmują religie dharmiczne i chińskie religie Azji Wschodniej.

Origin of the expression

Wyrażenie „religie abrahamowe” pochodzi z Koranu, który wielokrotnie odnosi się do „religii Abrahama” (zob. Sury 2:130,135; 3:95; 6:123,161; 12:38; 16:123; 22:78). W szczególności wyrażenie to odnosi się konkretnie do islamu i jest czasami przeciwstawiane judaizmowi i chrześcijaństwu, jak na przykład w surze 2:135: „Mówią: „Zostańcie Żydami lub chrześcijanami, jeśli chcecie być prowadzeni (Do zbawienia)”. Powiedz ty: „Nay! (Wolałbym raczej) religię Abrahama Prawdziwego, a on nie dołączył bogów do Boga.” W Koranie oświadcza się, że Abraham był muzułmaninem, „nie był Żydem ani chrześcijaninem” (Surah 3:67). To ostatnie twierdzenie jest dokonane na podstawie tego, że boskie objawienie proroka Muhammada jest uważane za kontynuację objawień poprzednich proroków od Boga, stąd wszyscy oni są uważani za muzułmanów. Jednak wyrażenie „religie Abrahama” jest ogólnie używane w celu zasugerowania, że wszystkie te trzy religie mają wspólne dziedzictwo.

Adam, Noe i Mojżesz są również wspólne dla wszystkich trzech religii. Jeśli chodzi o to, dlaczego nie mówimy o rodzinie „adamowej”, „noachijskiej” czy „mojżeszowej”, może to być spowodowane obawą przed zamieszaniem. Adam i Noe są uważani za przodków całej ludzkości (choć jako postacie imienne są charakterystyczni dla tradycji biblijnej/Qur’anicznej). Mojżesz jest ściśle związany z judaizmem, a poprzez judaizm kontynuowany w chrześcijaństwie; Mojżesz jest uważany za proroka w islamie, ale termin „mojżeszowy” może sugerować linię genealogiczną, której pierwsi muzułmanie – będąc Arabami – nie podzielali (np. pochodzenie od Izmaela). Tak więc zakres sugerowany przez pierwsze dwa terminy jest większy niż zamierzony, podczas gdy trzeci jest zbyt mały.

Patriarchowie

W Biblii znajduje się sześć znaczących postaci przed Abrahamem: Adam i Ewa, ich dwaj synowie Kain i Abel, Enoch oraz jego prawnuk, Noe, który według opowieści uratował własną rodzinę i całe życie zwierzęce w Arce Noego. Nie jest pewne, czy którykolwiek z nich (zakładając, że istnieli) pozostawił po sobie jakikolwiek zapisany kodeks moralny: niektóre kościoły chrześcijańskie podtrzymują wiarę w starożytne księgi, takie jak Księga Enocha – a Księga Rodzaju wspomina o Prawach Noego danych przez Boga rodzinie Noego. W przeważającej części, ci „patriarchowie” służą jako dobre (lub złe, w przypadku Kaina) wzorce zachowań, bez bardziej szczegółowych wskazówek, jak interpretować ich działania w jakiejkolwiek religii.

W Księdze Rodzaju, Abraham jest specjalnie poinstruowany, aby opuścić Ur Chaldejskie, aby Bóg „uczynił z ciebie wielki naród.”Zgodnie z Biblią, patriarcha Abraham (lub Ibrahim, po arabsku) miał ośmiu synów z trzech żon: jednego (Izmaela) ze służącą swojej żony Hagar, jednego (Izaaka) ze swoją żoną Sarą i sześciu z inną żoną Keturą. Mojżesz, Jezus, Mahomet, Bahá’u’lláh i inne wybitne postacie są uważane za potomków Abrahama poprzez jednego z tych synów.

Żydzi uważają Abrahama za przodka narodu izraelskiego, poprzez jego potomków Izaaka i Jakuba. Chrześcijanie postrzegają Abrahama jako ważny przykład wiary i duchowego, jak również fizycznego przodka Jezusa. Ponadto, muzułmanie odnoszą się do Sabian, chrześcijan i Żydów jako „ludzi Księgi” („Księga” odnosi się do Tanachu, Nowego Testamentu i Koranu). Postrzegają oni Abrahama jako jednego z najważniejszych spośród wielu proroków posłanych przez Boga. Tak więc Abraham stanowi dla niektórych punkt wspólny, który starają się podkreślić za pomocą tej terminologii.

Znaczenie Abrahama

• Dla Żydów Abraham jest przede wszystkim czczonym przodkiem lub patriarchą (określanym jako „Nasz Ojciec Abraham”), któremu Bóg złożył kilka obietnic: że będzie miał niezliczonych potomków i że otrzymają oni ziemię Kanaan („Ziemia Obiecana”). Abraham jest również znany jako pierwsza osoba po potopie, która odrzuciła bałwochwalstwo poprzez racjonalną analizę. (Shem i Eber kontynuowali Tradycję od Noego), stąd symbolicznie jawi się jako postać fundamentalna dla religii monoteistycznej.

• Dla chrześcijan Abraham jest raczej duchowym przodkiem niż bezpośrednim przodkiem. Na przykład, ikonografia chrześcijańska przedstawia go jako wczesnego świadka Trójcy Świętej w postaci trzech „aniołów”, którzy go odwiedzili (Gościnność Abrahama). W wierze chrześcijańskiej Abraham jest wzorem wiary, a jego zamiar posłuszeństwa Bogu poprzez ofiarowanie Izaaka jest postrzegany jako zapowiedź ofiarowania przez Boga swojego syna, Jezusa. Długotrwała tendencja chrześcijańskich komentatorów jest interpretowanie obietnic Boga dla Abrahama, jako odnoszących się do chrześcijaństwa („Prawdziwy Izrael”), a nie judaizmu (którego przedstawiciele odrzucili Chrystusa).

• W islamie, Ibrahim jest uważany za część linii proroków zaczynającej się od Adama (Rdz 20:7 również nazywa go „prorokiem”), jak również za „pierwszego muzułmanina” – tj. pierwszego monoteistę w świecie, w którym monoteizm został utracony. Jest on również określany jako ابونة ابرهيم lub „Nasz Ojciec Abraham”, jak również Ibrahim al-Hanif lub Abraham Monoteista. Islam utrzymuje, że to raczej Ismael (Isma’il) niż Izaak został poinstruowany, aby złożyć Ibrahima w ofierze.

Wszystkie religie Abrahamowe są związane z judaizmem, jako praktykowane w starożytnych królestwach Izraela i Judy przed wygnaniem babilońskim, na początku pierwszego tysiąclecia przed naszą erą.C.E.

Wspólne bogactwo duchowe i cechy wspólne

Wśród judaizmu, chrześcijaństwa i islamu występuje wiele znaczących cech wspólnych:

• Monoteizm. Wszystkie trzy religie czczą jednego Boga, chociaż Żydzi i muzułmanie czasami krytykują wspólną chrześcijańską doktrynę Trójcy Świętej jako politeistyczną. Rzeczywiście, istnieje wśród ich wyznawców ogólne zrozumienie, że czczą tego samego, jedynego Boga.
• Tradycja prorocka. Wszystkie trzy religie uznają postacie zwane „prorokami”, choć ich listy różnią się, podobnie jak ich interpretacje roli prorockiej.

• Semickie pochodzenie. Judaizm i islam wywodzą się z ludów semickich – odpowiednio Żydów i Arabów – podczas gdy chrześcijaństwo wyrosło z judaizmu.

• Podstawa w boskim objawieniu, a nie, na przykład, w filozoficznej spekulacji lub zwyczaju.

• Zorientowanie etyczne. Wszystkie trzy religie mówią o wyborze między dobrem a złem, co jest mylone z posłuszeństwem lub nieposłuszeństwem wobec Boga.

• Liniowa koncepcja historii, zaczynająca się od Stworzenia i koncepcja, że Bóg działa poprzez historię.

• Stowarzyszenie z pustynią, które zdaniem niektórych komentatorów nadało tym religiom szczególny etos.

• Przywiązanie do tradycji zawartych w Biblii i Koranie, takich jak historie Adama, Noego, Abrahama i Mojżesza.

„Tarcza Dawida” (lub Magen Dawid) jest ogólnie uznanym symbolem Gminy Żydowskiej i judaizmu.

Monoteizm

Judaizm i islam czczą Najwyższe Bóstwo, które pojmują ściśle monoteistycznie jako jedną istotę; chrześcijaństwo zgadza się z tym, ale chrześcijański Bóg jest jednocześnie (według większości głównego nurtu chrześcijaństwa) niepodzielną Trójcą, co nie jest podzielane przez inne religie. Znaczna mniejszość chrześcijan i wyznań chrześcijańskich nie popiera wiary w doktrynę Trójcy, a czasami sugeruje, że idea Trójcy powstała w rzymskiej kulturze religijnej, szczególnie sugerując, że została ona sformułowana w wyniku wchłonięcia przez Rzym niektórych ideologii zoroastryjskich i pogańskich jako części ich zhomogenizowanej kultury, a nie była częścią pierwotnego, pierwotnego chrześcijaństwa.

Ta Najwyższa Istota jest określana w Biblii Hebrajskiej na kilka sposobów, takich jak Elohim, Adonai lub przez cztery hebrajskie litery „Y-H-V (lub W) -H” (tetragrammaton), który przestrzegający Żydzi nie wymawiają jako słowo. We współczesnym judaizmie używa się również hebrajskich słów Eloheynu (Nasz Bóg) i HaShem (Imię), a także angielskich imion „Lord” i „God”. To ostatnie jest czasami pisane „G-d” w odniesieniu do tabu przeciwko wymawianiu tetragrammaton.

Allah jest standardowym tłumaczeniem arabskim dla słowa „Bóg”. Tradycja islamska opisuje również 99 imion Boga. Muzułmanie wierzą, że żydowski Bóg jest taki sam jak ich Bóg i że Jezus jest bosko natchnionym prorokiem, ale nie Bogiem. Dlatego uważa się, że zarówno Tora, jak i Ewangelie są oparte na boskim objawieniu, ale muzułmanie wierzą, że zostały one skorumpowane (zarówno przypadkowo przez błędy w przekazie, jak i celowo przez Żydów i chrześcijan na przestrzeni wieków). Muzułmanie czczą Koran jako ostateczne, nieskorumpowane słowo Boga lub ostatni testament przyniesiony przez ostatniego proroka, Mahometa. Muhammad jest uważany za „Pieczęć Proroków” i Islam jest postrzegany jako ostateczna wiara monoteistyczna dla całej ludzkości.

Pisma religijne (Ludzie Księgi)

Wszystkie trzy religie Abrahamowe opierają się na korpusie pism świętych, z których niektóre są uważane za słowo Boga – stąd święte i niepodważalne – a niektóre są dziełem ludzi religijnych, czczonych głównie przez tradycję i do tego stopnia, że uważa się je za bosko natchnione, jeśli nie podyktowane, przez istotę boską.

Święte pisma judaizmu składają się z Tanachu, hebrajskiego akronimu, który oznacza Torę (Prawo lub Nauki), Newi’im (Prorocy) i Ketuvim (Pisma). Są one uzupełniane i dopełniane przez różne tradycje ustne: Midraszami, Miszną, Talmudem i zebranymi pismami rabinicznymi. Hebrajski tekst Tanachu, a w szczególności Tory, uważany jest za święty.

Świętą księgą chrześcijan jest Pismo Święte, które składa się zarówno ze Starego, jak i Nowego Testamentu. Korpus ten jest zwykle uważany za bosko natchniony. Chrześcijanie wierzą, że przyjście Jezusa jako Mesjasza i zbawiciela ludzkości rzuci światło na prawdziwą relację między Bogiem a ludzkością, przywracając nacisk na uniwersalną miłość i współczucie (jak wspomniano w Szema) ponad innymi przykazaniami, a także odsuwając na dalszy plan bardziej „legalistyczne” i materialne nakazy Prawa Mojżeszowego (takie jak ograniczenia dietetyczne i rytuały świątynne). Niektórzy chrześcijanie wierzą, że związek między Starym i Nowym Testamentem w Biblii oznacza, że judaizm został zastąpiony przez chrześcijaństwo jako „nowy Izrael”, i że nauki Jezusa opisywały Izrael nie jako miejsce geograficzne, ale jako związek z Bogiem i obietnicę zbawienia w niebie.

Najświętszą księgą islamu jest Koran, składający się z 114 sury („rozdziały Koranu”). Jednak muzułmanie wierzą również w teksty religijne judaizmu i chrześcijaństwa w ich oryginalnych formach, a nie w obecnych wersjach, które uważają za skorumpowane. Według Koranu (i głównego nurtu wierzeń muzułmańskich) wersety Koranu zostały objawione Prorokowi Muhammadowi przez Archanioła Gabriela przy różnych okazjach. Objawienia te zostały spisane za życia Mahometa i zebrane w jeden oficjalny egzemplarz w 633 r. p.n.e., rok po jego śmierci. Wreszcie, Koran otrzymał swój obecny porządek w 653 C.E. przez trzeciego kalifa (Uthman ibn Affan).

Koran wspomina i czci kilku proroków izraelskich, w tym Jezusa, między innymi. Historie tych proroków są bardzo podobne do tych w Biblii. Jednak szczegółowe nakazy Tanachu i Nowego Testamentu nie są przyjęte w całości; są one zastąpione przez nowe przykazania objawione bezpośrednio przez Boga (przez Gabriela) Mahometowi i skodyfikowane w Koranie.

Muzułmanie uważają oryginalny tekst arabski Koranu jako nieskorumpowany i święty do ostatniej litery, a wszelkie tłumaczenia są uważane za interpretacje znaczenia Koranu, jak tylko oryginalny tekst arabski jest uważany za boskie Pismo Święte.

Koran jest uzupełniony przez Hadith, zestaw książek przez późniejszych autorów, które rejestrują wypowiedzi proroka Mahometa. Hadith interpretować i rozwijać Qur’anic nakazów. W islamie nie ma zgody co do autorytetu zbiorów hadisów, ale uczeni islamscy sklasyfikowali każdy hadis na jednym z następujących poziomów autentyczności lub isnad: prawdziwy (sahih), rzetelny (hasan) lub słaby (da’if). Wśród muzułmanów szyickich, żaden hadith nie jest uważany za Sahih, a hadith w ogóle są akceptowane tylko wtedy, gdy nie ma niezgodności z Koranem.

Eschatologia

Religie Abrahamowe również podzielają oczekiwanie jednostki, która będzie zwiastować czas końca (grecki: eschaton), i/lub przyniesie Królestwo Boże na Ziemi, innymi słowy spełnienie proroctwa mesjańskiego. Judaizm oczekuje na przyjście żydowskiego Mesjasza (żydowska koncepcja Mesjasza różni się od chrześcijańskiej na kilka istotnych sposobów). Chrześcijaństwo czeka na powtórne przyjście Chrystusa. Islam oczekuje zarówno powtórnego przyjścia Jezusa (w celu dokończenia jego życia i śmierci, ponieważ mówi się, że zmartwychwstał żywy, a nie ukrzyżowany), jak i przyjścia Mahdiego (sunnici w jego pierwszym wcieleniu, szyici w powrocie Muhammada al-Mahdiego). Muzułmańska Wspólnota Ahmadiyya wierzy, że zarówno Mahdi, jak i Drugie Przyjście Chrystusa spełniły się w Mirzy Ghulamie Ahmadzie.

Życie pozagrobowe

Religie Abrahamowe (w większości ich odłamów) zgadzają się, że istota ludzka składa się z ciała, które umiera, i duszy, która nie musi tego robić. Dusza, zdolna do pozostania przy życiu po śmierci człowieka, niesie ze sobą istotę tej osoby, a Bóg osądzi życie tej osoby odpowiednio po jej śmierci. Znaczenie tego, nacisk na to, oraz dokładne kryteria i końcowy rezultat różnią się między religiami.

Reinkarnacja i transmigracja nie mają tendencji do wyróżniania się w religiach Abrahamowych. Chociaż z reguły wszystkie one patrzą na jakąś formę życia pozagrobowego, chrześcijaństwo i islam popierają kontynuację życia, zwykle postrzeganą jako wieczną, a nie reinkarnację i transmigrację, które są powrotem (lub wielokrotnymi powrotami) na tę Ziemię lub inną płaszczyznę, aby przeżyć całkowicie nowy cykl życia od nowa. Kabalistyczny judaizm, jednakże, akceptuje koncepcję powrotu w nowych narodzinach poprzez proces zwany „gilgul neshamot,” ale nie pochodzi on z Tory i jest zazwyczaj badany tylko wśród uczonych i mistyków w obrębie wiary.

Poglądy judaizmu na życie pozagrobowe („świat, który nadejdzie”) są dość zróżnicowane i nie zachęca się do dyskusji na ten temat. Można to przypisać faktowi, że chociaż w Biblii Hebrajskiej wyraźnie istnieją tradycje o życiu pozagrobowym, judaizm skupia się na tym życiu i na tym, jak prowadzić święte życie, aby zadowolić Boga, a nie na przyszłej nagrodzie, a jego postawa może być głównie podsumowana przez rabiniczną obserwację, że na początku Księgi Rodzaju Bóg przyodział nagich (Adama i Ewę), na końcu Księgi Powtórzonego Prawa pochował zmarłych (Mojżesza), dzieci Izraela opłakiwały przez 40 dni, a następnie kontynuowały swoje życie. Jeśli istnieje życie pozagrobowe, wszyscy zgadzają się w judaizmie, że dobro wszystkich narodów dostanie się do nieba i jest to jeden z powodów, dla których judaizm normalnie nie prozelityzm.

W islamie, Bóg jest powiedziane, że jest „Najbardziej współczujący i najbardziej miłosierny” (Koran 1:1). Jednak Bóg jest również „najbardziej sprawiedliwy”, Islam nakazuje dosłowne piekło dla tych, którzy nieposłuszeństwo Bogu i popełniają grzech ciężki. Ci, którzy są posłuszni Bogu i poddają się Bogu, zostaną nagrodzeni własnym miejscem w raju. Podczas gdy grzesznicy są karane ogniem, istnieje również wiele innych form kary opisane, w zależności od popełnionego grzechu; Piekło jest podzielone na wiele poziomów, pomysł, który znalazł drogę do literatury chrześcijańskiej przez Dantego pożyczania muzułmańskich tematów i tropów dla jego Inferno.

Tych, którzy czczą i pamiętają Boga są obiecane wieczne mieszkanie w fizycznym i duchowym raju. W islamie, niebo jest podzielone na wiele poziomów, z wyższych poziomów raju jest nagrodą dla tych, którzy byli bardziej cnotliwe. Na przykład, najwyższe poziomy mogą zawierać proroków, tych zabitych za wiarę, tych, którzy pomagają sierotom i tych, którzy nigdy nie mówią kłamstwa (wśród wielu innych kategorii cytowanych w Koranie i Hadith).

Upon skruchy do Boga, wiele grzechów może być wybaczone, jak Bóg jest powiedział, że jest najbardziej miłosierny. Dodatkowo ci, którzy ostatecznie wierzą w Boga, ale prowadzili grzeszne życie, mogą być karani przez pewien czas, a następnie ostatecznie zwolniony do raju. Jeśli ktoś umiera w stanie Shirk (stowarzyszenie Boga w jakikolwiek sposób, takie jak twierdzenie, że jest równy z niczym lub czczenie innych niż on), to jest możliwe, że pozostanie na zawsze w piekle, jednak mówi się, że każdy, kto ma „jeden atom wiary” ostatecznie osiągnie niebo, a literatura muzułmańska zapisuje również odniesienia do nawet bardzo grzeszne, muzułmańskich i innych, w końcu jest ułaskawiony i zwolniony do raju.

Zgodnie z islamem, raz osoba jest dopuszczony do raju, ta osoba będzie trwać tam na wieczność.

Worship

Worship, ceremonie i religii związane zwyczaje różnią się substantiallybetween różnych religii Abrahama. Wśród kilku podobieństw jest siedmiodniowy cykl, w którym jeden dzień jest nominalnie zarezerwowany dla kultu, modlitwy lub innych działań religijnych; zwyczaj ten jest związany z biblijną historią z Księgi Rodzaju, gdzie Bóg stworzył wszechświat w sześć dni i odpoczął w siódmym. Islam, który ma piątek jako dzień dla specjalnych congregationalprayers, nie podpisuje się do „dzień odpoczynku” concept.

Żydowskie mężczyźni są zobowiązani do modlitwy trzy razy dziennie i cztery razy dziennie w szabat i większość świąt żydowskich, a pięć razy na Jom Kippur. Przed zburzeniem Świątyni żydowscy kapłani składali tam ofiary; po tym wydarzeniu zaprzestano tej praktyki. Obowiązki modlitewne żydowskich kobiet różnią się w zależności od sekty; tradycyjnie (wg judaizmu Tory) kobiety nie czytają z Tory i są zobowiązane do odmawiania tylko niektórych części nabożeństw dwa razy dziennie. Judaizm konserwatywny, judaizm reformowany i ruch rekonstrukcjonistyczny mają inne poglądy.

Chrześcijaństwo nie ma żadnych obrzędów ofiarnych jako takich, ale jego cała teologia opiera się na koncepcji ofiary złożonej przez Boga z jego syna Jezusa, aby jego krew mogła zadośćuczynić za grzechy ludzkości. Jednakże ofiary na rzecz kościołów chrześcijańskich i dobroczynność na rzecz ubogich są wysoce zalecane i zajmują miejsce ofiary. Dodatkowo, samoofiara w postaci postu, skruchy i pokory, w imię Chrystusa i zgodnie z jego przykazaniami (por. Kazanie na Górze), jest uważana za formę ofiary, która odwołuje się do Boga.

Wyznawcy islamu, muzułmanie, mają przestrzegać Pięciu Filarów Islamu. Pierwszy filar jest wiara w jedności Boga (Boga) i w Muhammada jako jego ostatecznego proroka. Drugim jest modlitwa pięć razy dziennie (salat) w kierunku (qibla) Kaaby w Mekce. Trzecim filarem jest Zakah, czyli część majątku, która musi być oddana ubogim lub innym określonym przyczynom, co oznacza oddanie określonej części swojego majątku i oszczędności osobom lub przyczynom, które Bóg wymienia w Koranie. Normalny udział, który należy zapłacić, wynosi dwa i pół procenta od zaoszczędzonych zarobków. Post podczas muzułmańskiego miesiąca Ramadan jest czwartym filarem islamu, do którego tylko sprawni muzułmanie są zobowiązani pościć. Wreszcie, muzułmanie są również wezwani do podjęcia pielgrzymki do Mekki co najmniej raz w życiu. Jedynie osoby, których sytuacja finansowa i zdrowie są niewystarczające, są zwolnione z odbycia hadżdż. Podczas tej pielgrzymki muzułmanie spędzają kilka dni na nabożeństwach, pokutują, a przede wszystkim okrążają Kaabę wśród milionów innych muzułmanów. Na koniec hadżdżu dokonuje się uboju owiec i innych dozwolonych zwierząt, aby upamiętnić moment, w którym Bóg zastąpił syna Abrahama, Izmaela, owcą, uniemożliwiając złożenie go w ofierze. Mięso z tych zwierząt jest następnie rozprowadzane na całym świecie do potrzebujących muzułmanów, sąsiadów i krewnych.

Obrzezanie

Oba judaizmy i islam nakazują obrzezanie dla mężczyzn jako symbol poświęcenia dla religii. Islam również zaleca tę praktykę jako formę czystości. Zachodnie chrześcijaństwo zastąpiło ten zwyczaj ceremonią chrztu, która różni się w zależności od wyznania, ale na ogół obejmuje zanurzenie, aspersję lub namaszczenie wodą. W wyniku decyzji wczesnego Kościoła (Dzieje Apostolskie 15, Sobór Jerozolimski), że obrzezanie nie jest obowiązkowe, jest ono nadal opcjonalne, chociaż Sobór Florencki zakazał go, a paragraf #2297 Katechizmu Katolickiego nazywa niemedyczną amputację lub okaleczenie niemoralnym. Wiele krajów, w których większość stanowią wyznawcy chrześcijaństwa, ma niskie wskaźniki obrzezania (z godnym uwagi wyjątkiem Stanów Zjednoczonych i Filipin). Jednak wielu mężczyzn w chrześcijaństwie koptyjskim i etiopskiej ortodoksji nadal przestrzega obrzezania.

Ograniczenia żywieniowe

Judaizm i islam mają ścisłe prawa dietetyczne, z legalnym jedzeniem nazywanym koszernym w judaizmie i halaal w islamie. Obie religie zabraniają spożywania wieprzowiny; islam zabrania również spożywania napojów alkoholowych jakiegokolwiek rodzaju. Restrykcje halaal mogą być postrzegane jako podzbiór przepisów dietetycznych kaszrutu, więc wiele koszernych pokarmów jest uważanych za halaal; szczególnie w przypadku mięsa, które według islamu musi być zabijane w imię Boga. Protestanci nie mają ustalonych praw żywieniowych. Rzymski katolicyzm rozwinął jednak rytualne zakazy spożywania mięsa (ale nie ryb) w piątki, a chrześcijańskie kalendarze nakazują abstynencję od niektórych pokarmów w różnych porach roku; ale te zwyczaje różnią się w zależności od miejsca i zmieniały się z czasem, a niektóre sekty nie mają nic porównywalnego. Niektórzy chrześcijanie sprzeciwiają się spożywaniu napojów alkoholowych, podczas gdy kilku chrześcijan przestrzega również diety koszernej, czasami określanej jako dieta „Co zjadłby Jezus? Niektóre podejścia do praktyki rozwinęły się w denominacjach protestanckich, takich jak Kościół Adwentystów Dnia Siódmego, które zdecydowanie odradzają pewne pokarmy i w niektórych przypadkach zachęcają do wegetarianizmu lub weganizmu.

Proselityzm

Kazanie na Górze autorstwa Carla Heinricha Blocha.

Chrześcijaństwo zachęca do ewangelizacji, próbując przekonać innych do przejścia na tę religię; wiele organizacji chrześcijańskich, zwłaszcza kościołów protestanckich, wysyła misjonarzy do społeczności niechrześcijańskich na całym świecie.

Przymusowe nawrócenia na chrześcijaństwo zostały udokumentowane w różnych momentach w historii. Najbardziej znane zarzuty to nawrócenia pogan po Konstantynie; muzułmanów, Żydów i wschodnich prawosławnych podczas wypraw krzyżowych; Żydów i muzułmanów w czasie hiszpańskiej inkwizycji, gdzie oferowano im wybór między wygnaniem, nawróceniem lub śmiercią; oraz Azteków przez Hernana Cortesa. Przymusowe nawrócenia są potępiane jako grzeszne przez główne wyznania, takie jak Kościół rzymskokatolicki, które oficjalnie stwierdzają, że przymusowe nawrócenia zanieczyszczają religię chrześcijańską i obrażają godność ludzką, tak że przeszłe lub obecne przewinienia są uważane za skandal (przyczynę niewiary).

„Jest to jeden z głównych dogmatów doktryny katolickiej, że odpowiedź człowieka na Boga w wierze musi być wolna: nikt zatem nie może być zmuszony do przyjęcia wiary chrześcijańskiej wbrew własnej woli.”

William Heffening stwierdza, że w Koranie „apostata jest zagrożony karą w następnym świecie tylko” jednak „w tradycjach, jest mało echo tych kar w następnym świecie … i zamiast tego, mamy w wielu tradycjach nowy element, kara śmierci.” Heffening stwierdza, że Shafi’is interpretują werset 2:217 jako przynoszący główny dowód na karę śmierci w Koranie. Koran posiada rozdział (Surę) traktujący o niewierzących (zwany „Al-Kafiroon”). W rozdziale tym znajduje się również często cytowany werset (ajat), który brzmi: „Nie ma przymusu w religii, ścieżka prowadzenia wyróżnia się wyraźnie od błędu” i . Oznacza to, że nikt nie ma być zmuszony do islamu i że sprawiedliwa ścieżka jest odrębna od reszty. Zgodnie z tym wersetem, konwertyci do islamu są te, które widzą tę ścieżkę. Ekspansja muzułmańska podczas dynastii Ummajadów trzymała się wiernie tego nauczania, przyznając obywatelstwo drugiej kategorii „ludziom Księgi” zamiast przymusowej konwersji. Niemniej jednak, należy zauważyć, że pogańskie plemiona arabskie otrzymały wybór: „Islam lub Jizya (podatek obronny) lub wojna”. Innym godnym uwagi wyjątkiem jest en masse przymusowe nawrócenie Żydów z Maszhadu w 1839 roku. W dzisiejszych czasach islam nie ma misjonarzy porównywalnych z chrześcijaństwem, chociaż zachęca swoich wyznawców do poznawania innych religii i nauczania innych o islamie.

Judaizm przyjmuje konwertytów, ale nie zachęca do nich i nie ma misjonarzy jako takich. Tylko kilka przymusowych konwersji na judaizm zostało zarejestrowanych, na przykład Idumeanie, zostali zmuszeni do konwersji na judaizm przez królów Hasmoneuszy. Judaizm stwierdza jednak, że nie-Żydzi mogą osiągnąć sprawiedliwość poprzez przestrzeganie Praw Noego, zestawu siedmiu uniwersalnych przykazań, których przestrzegania oczekuje się od nie-Żydów. W tym kontekście Rambam (rabin Mojżesz Majmonides, jeden z głównych żydowskich nauczycieli) skomentował: „Cytując naszych mędrców, sprawiedliwi ludzie z innych narodów mają miejsce w przyszłym świecie, jeśli zdobyli to, czego powinni się nauczyć o Stwórcy.” Ponieważ przykazania obowiązujące Żydów są znacznie bardziej szczegółowe i uciążliwe niż Prawa Noego, żydowscy uczeni tradycyjnie utrzymywali, że lepiej jest być dobrym nie-Żydem niż złym Żydem, co zniechęca do konwersji. Najczęściej konwertytami na judaizm są ci, którzy poślubiają Żydów.

Notes

• Anidjar, Gil (ed.). „Jeszcze raz, jeszcze raz: Derrida, the Jew, the Arab” Introduction to Jacques Derrida, Acts of Religion. New York & London: Routledge, 2001. ISBN 0415924006
• Arnold, T.W., R. Basset, H.A.R. Gibb, R. Hartmann, and W. Heffening. E.J. Brill’s Encyclopaedia of Islam. Brill, 1993. ISBN 978-9004097964
• Goody, Jack. The Logic of Writing and the Organization of Society. Cambridge University Press, 1986. ISBN 0521339626
• MacArhur, John. The MacArthur New Testament Commentary: Romans. (2 Vols) Chicago: Moody Press, 1996.
• Masumian, Farnaz. Życie po śmierci: A Study of the Afterlife in World Religions. Oxford: Oneworld Publications, 1995. ISBN 1851680748
• Partridge, Christopher A. Wprowadzenie do religii światowych. Augsburg Fortress Publishers. 2005. ISBN 0800637143
• Patai, Raphael. Jadid al-Islam: The Jewish „New Muslims” of Meshhed. Detroit: Wayne State University Press, 1997. ISBN 0814326528
• Smith, Jonathan Z. „Religion, Religions, Religious,” essay in Mark C. Taylor (ed.), A Guide to Critical Terms for Religious Studies. Chicago: University of Chicago Press, 1998. ISBN 978-0226791562

All links retrieved October 13, 2019.

• Comparison of Islam, Judaism and Christianity