1929-1950sEdit
Most został zbudowany między czerwcem a listopadem 1929 roku kosztem 350 000 dolarów (równowartość 4,2 miliona dolarów w 2019 roku), co stanowiło przekroczenie budżetu o 100 000 dolarów (równowartość 1,2 miliona dolarów w 2019 roku). Projekt został sfinansowany przez Lona P. Pipera, prezesa Royal Gorge Bridge and Amusement Company z San Antonio w Teksasie. Piper zatrudnił George’a E. Cole’a jako głównego inżyniera, a most został ukończony w ciągu około sześciu miesięcy bez ofiar śmiertelnych i poważnych obrażeń. Uroczyste otwarcie nastąpiło 8 grudnia 1929 roku. Piper zgodził się na dwudziestoletnią dzierżawę wąwozu i otaczających go gruntów, które są własnością Cañon City, płacąc miastu roczną opłatę w wysokości 1000 dolarów (równowartość 11 900 dolarów w 2019 roku), z obniżoną opłatą w wysokości 500 dolarów (równowartość 6 000 dolarów w 2019 roku) w niektórych latach trudności.
W 1931 roku zbudowano wąskotorową kolejkę pochyłą o szerokości 3 stóp (914 mm) do dna wąwozu przez wąską rozpadlinę tuż na zachód od północnego końca mostu. Pierwsze samobójstwo miało miejsce jeszcze w tym samym roku, kiedy to mężczyzna z Pueblo w Kolorado skoczył z mostu. W 1937 roku zainstalowano system oświetleniowy, aby oświetlić most i ściany wąwozu.
W 1947 roku, po zmaganiach przez wiele lat przez Wielki Kryzys i II wojnę światową, Piper sprzedał most i prawa do dzierżawy grupie lokalnych biznesmenów z Kolorado i Clintowi Murchisonowi, Teksańczykowi, który zbił fortunę na ropie, gazie i nieruchomościach. Długoletni pracownik parku stwierdził, że Murchison, który zmarł w 1969 roku, nigdy nie odwiedził zakupionego przez siebie mostu, nawet po tym, jak stał się jego jedynym właścicielem.
W latach 50. przy wąwozie zbudowano domek, a kolejka wąskotorowa Silver Rock Railway 2 ft (610 mm) z miniaturową lokomotywą Chance Rides C.P. Huntington zaczęła kursować wzdłuż krawędzi wąwozu w pobliżu mostu. W 1956 roku Murchison i jego Royal Gorge Bridge Company z siedzibą w Dallas zgodzili się płacić miastu procent od dochodów zamiast 1000 dolarów rocznej opłaty za dzierżawę. Umowa procentowa okazała się bardzo korzystna dla miasta w następnych latach, pozwalając na znaczne obniżenie podatków od nieruchomości. Stawka podatku od nieruchomości stała się od tego czasu najniższa w Kolorado.
Lata 1960-1990Edit
W 1967 roku odbył się otwarty przetarg na prawa do dzierżawy z kilkoma firmami wyrażającymi zainteresowanie przejęciem. Przetarg wygrała firma Murchisona, która podpisała z miastem kolejną, dwudziestoletnią umowę. Tramwaj powietrzny został otwarty w 1969 roku, przecinając wąwóz na wschód od mostu. Również w 1969 roku, po śmierci Murchisona, jego synowie, John i Clint, Jr, odziedziczyli most i dzierżawę.
W 1979 roku Lucille Murchison, żona Johna Murchisona, odziedziczyła most i dzierżawę po śmierci męża.
Most i kolejka pochyła zostały wpisane do Krajowego Rejestru Zabytków 2 września 1983 roku. Oficjalne rządowe dokumenty rejestracyjne wskazują, że miasto Cañon City stało się właścicielem mostu i kolejki pochyłej w pewnym momencie od lat 40-tych, oprócz posiadania ziemi, którą dzierżawiło Royal Gorge Bridge Company.
Most przeszedł znaczące renowacje w latach 1980-1984. Zainstalowano nowe kotwy linowe i pręty zawieszenia, a most został ponownie pomalowany. Koszt renowacji wyniósł ponad 2,8 miliona dolarów, więcej niż pierwotna cena zakupu po uwzględnieniu inflacji do lat 80-tych.
W 1984 roku firma Leisure and Recreational Concepts z Dallas została zatrudniona przez Murchisona do nadzorowania operacji w Royal Gorge Bridge and Park.
W lipcu 1998 roku William Fehr, właściciel firmy żwirowej z siedzibą w Parkdale przy wejściu do wąwozu, zakupił linie kolejowe przez wąwóz. Sprzedaż nastąpiła po tym, jak Southern Pacific i Union Pacific połączyły się w 1996 roku i postanowiły prowadzić swoje pociągi po lepszych torach przez północne Kolorado. W ramach zakupu, o czym Fehr nie wiedział w tamtym czasie, sprzedaż obejmowała „prawa powietrzne” nad torami biegnącymi przez wąwóz, w tym przestrzeń zajmowaną przez Royal Gorge Bridge. Opłata za prawa lotnicze była negocjowana z firmami kolejowymi na 200 dolarów rocznie od 1929 roku, plus kolejne 200 dolarów rocznie za przestrzeń zajmowaną przez podstawę kolejki pochyłej. W styczniu 1999 roku Fehr złożył ofertę kupna całej koncesji od miasta, ponieważ umowa dzierżawy spółki operacyjnej miała wygasnąć w 2001 roku. Kiedy oferta została odrzucona bez rozpatrzenia, Fehr zdecydował się podnieść opłatę za prawa lotnicze do 750 000 dolarów rocznie. Miasto zaczęło badać procedury prawne w celu ewentualnego przejęcia praw lotniczych. Ostatecznie miasto i Fehr zgodzili się na stałe służebności, które kosztowały miasto jednorazową opłatę w wysokości 99 000 USD.
XXI wiekEdit
The Royal Rush Skycoaster został otwarty po południowej stronie wąwozu w 2003 roku tuż na wschód od mostu.
W dniu 5 października 2003 roku, podczas wykonywania demonstracji bliskości, wingsuiter Dwain Weston zginął próbując przelecieć nad mostem. Weston miał na sobie wingsuit, kombinezon do skoków spadochronowych z tkaniną przedłużoną poniżej ramion do ciała i między nogami, aby złapać powietrze, co pozwala na podróżowanie w poziomie podczas skoków spadochronowych. Miał przelecieć nad mostem, podczas gdy kolega spadochroniarz Jeb Corliss miał przelecieć pod nim. Źle oceniając odległość od mostu, Weston uderzył w barierkę przy prędkości około 120 mil na godzinę, przecinając nogę w biodrze. Spadł na gzyms w wąwozie pod spadochronem, który otworzył się na uderzenie, choć zakłada się, że już zmarł.
Od marca do maja 2012 roku, trzy osoby popełniły samobójstwo skacząc z mostu. Średnia liczba samobójstw w poprzednich dwunastu latach wynosiła jeden na rok, według dyrektora generalnego Royal Gorge Bridge and Park. W wyniku większych niż normalnie kosztów poniesionych przy wydobywaniu ciał, Cañon City zostało obciążone przez Royal Gorge Express LLC – właścicieli linii kolejowej biegnącej pod mostem – kwotą 5 025 dolarów za użycie specjalistycznego sprzętu i wykwalifikowanego personelu przy wydobywaniu ciał. Trzy samobójstwa miały miejsce 6 marca, 14 marca i 8 maja. Trzeci incydent wymagał czterech wycieczek do wąwozu, a ciało zostało znalezione tydzień później przez rzecznych flisaków.