Języki, w których stosuje się pismo sylabiczne, to między innymi japoński, Cherokee, Vai, języki Yi z Azji Wschodniej, angielski język kreolski Ndyuka, Xiangnan Tuhua i starożytny język grecki mykeński (Linear B). Dodatkowo, nierozszyfrowany kreteński Linear A jest również uważany przez niektórych za pismo sylabiczne, choć nie jest to udowodnione.
Chińskie znaki, pismo klinowe używane w językach sumeryjskim, akadyjskim i innych, oraz dawne pismo Majów są w dużej mierze sylabiczne w przyrodzie, choć oparte na logogramach. Dlatego są one czasami określane jako logosylabiczne.
Współczesny język japoński używa dwóch sylabariuszy razem zwanych kana (oprócz niesylabicznych systemów kanji i romaji), mianowicie hiragana i katakana, które zostały opracowane około 700 roku. Ponieważ w języku japońskim używa się głównie sylab CV (spółgłoska + samogłoska), sylabariusz dobrze nadaje się do zapisu tego języka. Jak w wielu sylabariuszach, sekwencje samogłosek i końcowe spółgłoski są zapisywane za pomocą oddzielnych glifów, tak że zarówno atta jak i kaita są zapisywane za pomocą trzech kana: あった (a-t-ta) i かいた (ka-i-ta). Dlatego czasami nazywa się go systemem pisma moraicznego.
Języki, które używają dziś sylabariuszy, mają tendencję do prostej fonotaktyki, z przewagą sylab monomorycznych (CV). Na przykład, nowoczesny skrypt Yi jest używany do pisania języków, które nie mają dyftongów lub kodeków sylabowych; nietypowo wśród sylabariuszy, jest oddzielny glif dla każdej kombinacji spółgłoska-samogłoska-ton (CVT) w języku (oprócz jednego tonu, który jest wskazany diakrytykiem).
Niewiele sylabariuszy ma glify dla sylab, które nie są monomorficzne, a te, które kiedyś miały, uprościły się z czasem, aby wyeliminować tę złożoność. Na przykład, sylabariusz Vai pierwotnie miał oddzielne glify dla sylab kończących się kodą (doŋ), długą samogłoską (soo) lub dyftongiem (bai), choć nie było wystarczającej ilości glifów, by rozróżnić wszystkie kombinacje CV (niektóre rozróżnienia zostały zignorowane). Współczesne pismo zostało rozszerzone, by objąć wszystkie morasy, ale jednocześnie zredukowane, by wykluczyć wszystkie inne sylaby. Sylaby bimoraiczne są teraz zapisywane dwoma literami, jak w języku japońskim: dyftongi są zapisywane za pomocą glifów V lub hV, a koda nosowa jest zapisywana za pomocą glifu dla ŋ, który może tworzyć własną sylabę w Vai.
W Linii B, która była używana do transkrypcji greki mykeńskiej, języka ze złożonymi sylabami, złożone nagłosy spółgłosek były albo zapisywane dwoma glifami albo uproszczone do jednego, podczas gdy kody były generalnie ignorowane, np.np. ko-no-so dla Κνωσός Knōsos, pe-ma dla σπέρμα sperma.
Sylabariusz Cherokee generalnie używa samogłosek dummy dla spółgłosek coda, ale również posiada segmentalny grafem dla /s/, który może być używany zarówno jako coda jak i w początkowym /sC/ zbitku spółgłoskowym.