Kontekst: Bakteryjne zakażenia skóry i tkanek miękkich (SSTI) tradycyjnie dobrze reagowały na leczenie antybiotykami beta-laktamowymi (np. pochodnymi penicyliny, cefalosporynami pierwszej lub drugiej generacji) lub makrolidami. Istnieją jednak obawy, czy są one nadal skuteczne, biorąc pod uwagę pojawiającą się oporność gatunków Staphylococcus i Streptococcus. W związku z tym lekarze zaczęli stosować beta-laktamy o szerszym spektrum działania (np. cefalosporyny trzeciej generacji) lub fluorochi-nolony w leczeniu SSTI, wierząc, że mogą one być bardziej skuteczne, mimo ograniczonych dowodów na poparcie tego podejścia. Falagas i współpracownicy przeprowadzili metaanalizę badań porównujących beta-laktamy z fluorochinolonami w empirycznym leczeniu SSTIs.
Badania: Bazy danych PubMed i Cochrane wykorzystano do identyfikacji odpowiednich badań opublikowanych między styczniem 1980 roku a lutym 2006 roku. Aby badania mogły zostać włączone, musiały być randomizowanymi, kontrolowanymi próbami, które badały kliniczną lub mikrobiologiczną skuteczność leków. Wykluczono badania z udziałem gorączkujących pacjentów z neutropenią, a także badania oceniające niekliniczne markery skuteczności (np. analiza farmakokinetyczna). Badania również zostały wykluczone, jeśli dotyczyły antybiotyków, które zostały wycofane z rynku.
Wyniki: Dokonano przeglądu dwudziestu badań obejmujących 4 817 pacjentów. Do badań włączono beta-laktamy o rozszerzonym spektrum działania (amoksycylina/klawulonian, ampicylina/sulbaktam i piperacylina/tazobaktam), cefalosporyny pierwszej generacji (cefaleksyna) i cefalosporyny trzeciej generacji (cefotaksym i ceftazydym). Fluorochinolony obejmowały ofloksacynę (Floxin), ciprofloksacynę (Cipro), fleroksacynę (niedostępna w Stanach Zjednoczonych), lewofloksacynę (Levaquin) i moksyfloksacynę (Avelox).
Ogółem, fluorochinolony były skuteczniejsze niż antybiotyki beta-laktamowe w empirycznym leczeniu SSTI, ale różnica była niewielka (90,4 versus 88,2 procent rozdzielczości). Fluorochinolony były również skuteczniejsze w leczeniu łagodnych i umiarkowanych SSTI. Jednak obie te zalety zniknęły, gdy z analizy wyłączono cefalosporyny trzeciej generacji. Nie było również różnicy między klasami antybiotyków w leczeniu umiarkowanych do ciężkich zakażeń.
Fluorochinolony nie były bardziej skuteczne niż antybiotyki beta-laktamowe w leczeniu ropni i zakażeń ran, ani nie były bardziej skuteczne w leczeniu pacjentów hospitalizowanych z powodu SSTI. Pod względem mikrobiologicznym wskaźniki eradykacji zakażeń S. aureus i paciorkowców były takie same dla obu grup leków. Jednakże fluorochinolony były bardziej skuteczne w przypadku stwierdzenia zakażeń wywołanych przez bakterie Gram-ujemne lub beztlenowe.
Nie stwierdzono różnicy we wskaźnikach śmiertelności pomiędzy grupami. Chociaż większość zdarzeń niepożądanych związanych z lekami była łagodna i dotyczyła przewodu pokarmowego, fluorochinolony były związane z istotnie wyższą częstością zdarzeń niepożądanych w porównaniu z antybiotykami beta-laktamowymi (odpowiednio 19,2 i 15,2 procent).
Wniosek: Autorzy doszli do wniosku, że chociaż fluorochinolony były nieco skuteczniejsze w leczeniu SSTI w porównaniu z antybiotykami beta-laktamowymi, różnica ta zniknęła po wykluczeniu cefalosporyn trzeciej generacji. Po uwzględnieniu większego profilu działań niepożądanych fluorochinolonów nie stwierdzono istotnej przewagi ich stosowania nad antybiotykami beta-laktamowymi w empirycznym leczeniu SSTI. Chociaż cefalosporyny trzeciej generacji są często stosowane w leczeniu SSTI, wydają się być mniej skuteczne niż penicyliny o rozszerzonym spektrum działania i cefalosporyny pierwszej generacji.
.