przybywa na premierę w Los Angeles filmu „Captain America: The Winter Soldier” w El Capitan Theatre 13 marca 2014 roku w Hollywood w Kalifornii. (Photo by Gregg DeGuire/WireImage)
WireImage
W piątek dostaliśmy informację, że Samuel L. Jackson w roli Nicky’ego Fury’ego dostanie serial Disney+. Podczas gdy jestem szczęśliwy dla Jacksona i jestem pewien, że serial będzie stosunkowo przyjemny, to jest to kolejny przypadek, w którym telewizyjna dywizja Marvela opiera się na martwych lub tymczasowo martwych postaciach. Loki i Vision dostaną swoje własne programy telewizyjne, podczas gdy The Falcon i The Winter Soldier będą prawdopodobnie dotyczyć spuścizny niedawno zmarłego Chrisa Evansa.
Patrząc na to, jak fałszywa śmierć Nicka Fury’ego wpłynęła na Kapitana Amerykę: Zimowego Żołnierza i całe MCU, a także jaki wpływ miał Fury na filmy, które nastąpiły po nim, jestem coraz bardziej przekonany, że super-szpieg Jacksona powinien był wyłączyć się na dobre w tym drugim filmie Kapitana Ameryki.
Pierwszoaktowa egzekucja i trzecioaktowe ożywienie Nicka Fury’ego nie było pierwszą fałszywą śmiercią w MCU. Heck, zaledwie kilka miesięcy wcześniej, Loki Toma Hiddlestona pozornie spotkał się ze swoim końcem w „Mrocznym świecie”, tylko po to, by zostać ujawnionym jako żywy i obecnie podszywający się pod Odyna (Anthony Hopkins) na tronie Asgardu. W tamtym czasie krążyły plotki, że śmierć Lokiego w drugim filmie o Thorze miała być permanentna, a ujawnienie w ostatniej sekundzie zostało dodane później jako testament popularności postaci po Avengersach.
Ale zmartwychwstanie Samuela L. Jacksona, ponownie w tym samym filmie, w którym rzekomo zginął, czuło się jak początek jednego z najgorszych trendów Marvela, w samym filmie, który ustanowił Marvela jako króla góry blockbusterów. Kapitan Ameryka: Zimowy żołnierz prawie podwoił sumę 374 milionów dolarów brutto Kapitana Ameryki: Pierwszego Mściciela i ustanowił pojęcie filmów MCU z powodzeniem przybliżających hollywoodzkie gatunki, a często przewyższających te prawdziwe pod względem sukcesu krytycznego i komercyjnego.
Pozycjonował się jako przyziemny (ale nie ponury) thriller szpiegowski stawiający Steve’a Rogersa (Chris Evans) przeciwko siłom wewnątrz SHIELD i przeciwko nieustępliwemu zabójcy, który okazał się być nie całkiem martwym Buckym Barnesem z czasów II wojny światowej Steve’a. Jako „shit just got real” moment, aby zamknąć pierwszy akt, Nick Fury zostaje zastrzelony przez „zimowego żołnierza” w mieszkaniu Steve’a. Bez względu na to, czy wierzyliście, że śmierć była permanentna, ustanowiła ona stawkę, ustawiła Zimowego Żołnierza jako głównego przeciwnika i usunęła kolejną mentorską postać z naszych kumpli z Avengers.
Sam Jackson grał Nicka Fury’ego, poprzez cameos lub pełne występy, w Iron Man, Iron Man 2, Captain America: The First Avenger i The Avengers. Jego praca jako Nick Fury jest wciąż jego najlepszym występem w MCU, z przerażającą mową w windzie o pudełku na lunch jego ojca, która uosabia podejście filmu „komiksowa przygoda w prawdziwym świecie”. Niestety, w końcu odkrywamy, że Fury rzeczywiście został poważnie ranny, ale sfingował swoją śmierć i zszedł do podziemia, aby wymyślić złych facetów w swojej organizacji.
To był prawdziwy cios dla zaangażowania filmu w wiarygodność, nawet po tym, jak film już zdewoluował od „skorumpowanych rządowych bandziorów przekraczających swoje uprawnienia w imię nadgorliwych obaw o bezpieczeństwo” do „nazistowskich duchów w maszynie, które potajemnie stały za każdą większą katastrofą ostatnich 50 lat”. Podczas gdy krótka kulminacyjna rozmowa Sama Jacksona z Hydrą Roberta Redforda jest przekonująca w tym momencie, nie ma nic, co nastąpiło po tym momencie, co uzasadniałoby trzymanie się Fury’ego w pobliżu.
Miał jedną rozszerzoną scenę dialogową w Age of Ultron, ale poza tym trzymał się w cieniu przez całą Fazę Trzecią. Nawet wśród filmów osadzonych na Ziemi, nie pojawia się w Civil War, żadnym z filmów o Ant-Manie, Doktorze Strange, Czarnej Panterze czy Spider-Man: Homecoming. Jedyne teraźniejsze występy Jacksona od czasu Age of Ultron to post-credit cameo w Infinity War (rzekomo dodane późno w grze, by powiązać z Kapitanem Marvelem) i blink-and-you-miss-it appearance podczas Titanic-like roll call na pogrzebie Tony’ego w Endgame. Występuje w Kapitanie Marvelu, który był prequelem z 1995 roku, i występuje w Spider-Man: Far from Home, nawet gdy Nick Fury i Maria Hill (Cobie Smulders) zostają ujawnieni (ponownie, w sekwencji post-credit) jako Krulls w przebraniu.
Oprócz może rozmowy Fury’ego na farmie z Tonym w Avengers: Age of Ultron, nie ma nic, co Nick Fury wniósł do narracji MCU, z czym nie mogłaby sobie poradzić Maria Hill. Jest to doskonały przykład tego, co stało się jedną z pięt achillesowych Marvela. Sukces MCU był zakorzeniony w popularnych postaciach, a te stały się zbyt popularne, by je uśmiercić, nawet gdy logika nakazywała im (jak Philowi Coulsonowi Clarka Gregga, który grał w Agents of SHIELD, ale w filmach pozostaje oficjalnie martwy) wygasnąć.
Loki sfingował swoją śmierć dwa razy, w Thor i Thor: The Dark World, zanim dostał neck-snapped dla prawdziwego przez Thanos w prologu Avengers: Infinity War. Ale on będzie z powrotem, jako alternatywna wersja linii czasowej dzięki uprzejmości Avengers: Endgame, w Disney+’s Loki. Jarvis, sztuczna inteligencja, został „zabity” przez Ultrona (James Spader) tylko po to, aby program komputerowy ujawnił się żywy w trzecim akcie tego filmu. On / ona został zasadniczo wstawiony do tego, co stało się Vision, postaci, która sama została zabita w Infinity War tylko po to, by teraz gwiazdorzyć (w tym, co jest wyraźnie przekrzywiającą rzeczywistość horrorową fantazją) w Disney+’s WandaVision.
Vin Diesel’s Groot dokonał ostatecznego poświęcenia w Guardians of the Galaxy, ale film zakończył się z wtórnym Baby Grootem zajmującym jego miejsce. Gamora Zoe Saldany została zrzucona z klifu w Infinity War, ale postać istnieje teraz ponownie dzięki podróży w czasie na końcu Endgame. Czarna Wdowa Scarlett Johansson skoczyła z tego samego klifu w Endgame pięć lat później, ale teraz w końcu doczeka się swojego solowego filmu, nawet jeśli jest to wprawdzie prequel typu „zjedz ciastko i zjedz je też”, prawdopodobnie osadzony między Civil War a Infinity War. Bucky Barnes Sebastiana Stana pogrążył się w śmierci w The First Avenger tylko po to, by zostać ujawnionym jako żywy i nie tak dobrze w The Winder Soldier.
Nawet jak to zmartwychwstanie było zsynchronizowane z uznanym łukiem komiksowym Eda Brubakera z kilku lat wcześniej, to nadal istniało jako wśród wzorców. Niezależnie od tego, czy chodzi o fałszywe ataki, zmartwychwstania czy przeskoki w czasie, śmierć jest dla MCU tylko chwilową udręką. Można by wręcz powiedzieć, że Avengers: Endgame było niemal meta-komentarzem do tego tropa, ponieważ jego fabuła dotyczy garstki Avengersów próbujących cofnąć śmierć nie tylko głównej postaci lub dwóch, ale połowy populacji wszechświata. MCU nie jest jedyną winną franczyzą, a to mówi o większym problemie w branży, w której wszystko musi być franczyzą. Kiedy każdy hit filmowy chce zrodzić franczyzę wypełnioną postaciami marquee, popularni bohaterowie muszą trzymać się w pobliżu.
Batman v Superman zakończył się tym, że Człowiek ze Stali został przebity przez Doomsdaya, nawet jeśli sugerował jego ewentualne zmartwychwstanie w Lidze Sprawiedliwości tuż przed napisami końcowymi. Nie jestem zachwycony Chrisem Pine’em pojawiającym się w Wonder Woman 1984, ale zakładam, że jego zmartwychwstanie jest podstępem, który zostanie cofnięty w kulminacyjnym momencie filmu. Kingsman: Złoty krąg zawiązał się w narracyjne węzły, cofając śmierć głównego bohatera Colina Firtha. Dzień Niepodległości: Resurgence cofnął brutalną śmierć głupkowatego naukowca Bretta Spinera tylko po to, aby umieścić go w śpiączce na 20 lat, a następnie kazać mu być świadkiem śmierci jego ekranowego ukochanego (John Storey).
Superhero TV, z całym szacunkiem dla materiału źródłowego, robi to do śmiesznego stopnia. Drugi sezon Legends of Tomorrow widział naszych podróżujących w czasie wyrzutków / odrzutków robiących bitwę z mini-Legionem Zagłady. To było zabawne, ale wszyscy trzej złoczyńcy (Reverse Flash Toma Cavanagha, Dark Archer Johna Barrowmana i Damien Darhk Neala McDonougha) byli postaciami, które zostały zabite w poprzednich sezonach Arrow lub The Flash. W tamtym czasie było to odważne, ale teraz chęć Wesa Cravena, by zabić ulubieńca fanów, Randy’ego (Jamie Kennedy) w Krzyku 2 i nie wskrzesić go w Krzyku 3 (pomimo protestów fanów) kwalifikuje się jako cud.
To nie jest tak bardzo, że show lub film musi zabić swoich bohaterów jako jedyny sposób, aby ustanowić stawki. Bez spoilerów, ale finał trzeciego sezonu Lost i finał drugiego sezonu Alias były świetnymi przykładami wstrząsów, które nie były z natury związane z głównymi postaciami, które zostały spisane na straty. Ale jeśli zamierzasz przedstawić postać, która zostaje uśmiercona, nie cofaj tego prawie natychmiast tylko po to, by zachować postać do przyszłego wykorzystania przez IP.
Nie zabijaj Elsy w Frozen II tylko po to, aby w magiczny sposób wskrzesić ją w ostatniej chwili. Trzymaj się swoich broni, jak widzieliśmy to w przypadku „Kotka w butach” DreamWorks (którego kulminacją był najlepszy przyjaciel bohatera poświęcający się, aby uratować miasto) i „Jak wytresować smoka 2” (bez spoilerów, ale zamordowany patriarcha Gerard Butler nie powraca w „Jak wytresować smoka: The Hidden World). I mój panie, jeśli Fast & Furious mógłby przestać przynosić postacie z powrotem z martwych, to byłoby super.
Again, I don’t begrudge jeden z największych aktorów mojego życia coraz do reprise rolę on wyraźnie cieszy. Ale nawet ten serial Disney+ mógł bardzo łatwo zostać osadzony przed wydarzeniami z Zimowego Żołnierza, jako sposób na utrzymanie status quo. Nick Fury powinien był zginąć w Zimowym żołnierzu, tak samo jak Loki powinien był zginąć w Mrocznym świecie. T’Challa grany przez Chadwicka Bosemana może wierzyć, że śmierć nie jest końcem, a jedynie punktem zwrotnym. Jednak nie sądzę, aby miał to na myśli dosłownie.
Śledź mnie na Twitterze. Zajrzyj na moją stronę internetową. Wyślij mi bezpieczną wskazówkę.
.