14 Crime Scene Photos That Weren’t Photoshopped

De gruizige wereld van de moord is een wereld die voor de meesten van ons onbekend is, het idee van een mens die het leven van een ander neemt is nauwelijks voor te stellen. Zeker, de ziel heeft de aarde verlaten en is ergens anders heen gegaan, maar het bewijs van hun bestaan en wat er met hen is gebeurd blijft altijd in de vorm van een lichaam. We hebben allemaal wel eens een plaats delict gezien, op het nieuws met vervaagde gezichten, maar het komt zelden voor dat we een ruwe blik krijgen op het fenomeen moord. In deze lijst reizen we van plaats delict naar plaats delict, waarbij we alleen stoppen om de meest schokkende foto’s te zien van degenen die hun leven verloren. Daarnaast zijn de verhalen over hun heengaan net zo maagomdraaiend.

14 Don’t Drink the Kool-Aid

De massamoord in Jonestown is de massale zelfmoord van zowel mannen, vrouwen als kinderen, gepropageerd door de beruchte leider van de sekte, Jim Jones. 918 mensen waren het totale dodental van het bloedbad in Guyana, op 18 november 1978. Jim Jones begon zijn sekte zoals ze dat allemaal doen, aanvankelijk schijnbaar onschuldig. De People’s Temple was een kerk in de Bay Area die in de jaren ’70 wat populariteit verwierf door het socialisme voor te staan. Maar toen de parochie naar Guyana verhuisde voor een landbouwproject, begonnen de problemen. Jones verplaatste zijn parochie naar een compound dat hij aan het bouwen was in Guyana, hij noemde het Jonestown. Kort na de aankomst van de volgelingen deden vreemde verhalen de ronde in de Verenigde Staten dat Jim Jones als enige man seks mocht hebben met de vrouwen op de compound, dat hij zijn volgelingen, waaronder kinderen, streng strafte en dat niemand de compound mocht verlaten. Het was de welzijnscontrole die congreslid Leo Ryan uitvoerde naar de compound die zou aanzetten tot deze beruchte massamoord/zelfmoord. Nadat hij de opdracht had gegeven om congreslid Ryan te vermoorden, beval Jones zijn volgelingen om allemaal te drinken uit een enorm vat met sap en cyanide.

13 9/11 Suicide Jumpers

Het dodental van 9/11 bedroeg ongeveer 3.000 mensen, en naar schatting 6.000 anderen raakten gewond. Een minder algemeen besproken aspect van de grimmige septemberochtend is echter hoeveel mensen zelfmoord pleegden. Naar schatting 200 mensen sprongen die dag uit vrije wil uit de Twin Towers, toen ze oog in oog kwamen te staan met de gruwel van 9/11. Ooggetuigenverslagen onthullen dat sommigen probeerden parachutes te maken van dekens, tafelkleden en gordijnen in een tragische laatste poging om hun leven te redden. Andere ooggetuigen vertellen dat een stel elkaars handen vasthield toen ze vielen. De val van tien seconden naar hun graf moet surrealistisch zijn geweest voor de 9/11 slachtoffers, met net genoeg tijd om een laatste gebed te zeggen. Ze zijn voor altijd vereeuwigd door de ruwe stills van hun keuze om naar hun dood te vallen, maar ze blijven naamloos, zonder enige manier om de springers te identificeren.

12 De Mooiste Zelfmoord

Zelfs voor 9/11 had het Empire State Building zijn deel aan verdachten, één in het bijzonder is de zelfmoord van Evelyn McHale. Evelyn had een rustig leven geleid voordat ze het onderwerp van de krantenkoppen werd door haar nu beruchte zelfmoordfoto. Ze was een boekhoudster uit New York, voorafgaand aan haar zelfmoord bezocht ze de dag ervoor het huis van haar verloofde Barry Rhodes. Toen hem later gevraagd werd naar Evelyn en haar zelfmoord, beweerde hij dat er absoluut geen tekenen waren dat ze zelfmoord zou plegen. Echter, op 1 mei 1947 klom ze helemaal naar de 86ste verdieping van het Empire State Building en sprong haar dood tegemoet. Een uittreksel van haar cryptische zelfmoordbriefje luidde: “Mijn verloofde heeft me gevraagd om in juni met hem te trouwen. Ik denk niet dat ik een goede vrouw voor iemand zou zijn. Hij is veel beter af zonder mij. Zeg tegen mijn vader dat ik te veel neigingen van mijn moeder heb.”

11 Bind, Martel, Dood

De polaroids die Dennis Rader zou bewaren van zijn moorden, en andere memorabilia van zijn misdaden zouden uiteindelijk leiden tot de ontdekking van de raadselachtige moordenaar met de zelf gegeven bijnaam B.T.K. De letters stonden voor Rader’s kenmerkende methode: binden, martelen, doden. De B.T.K. moorden besloegen meer dan 20 jaar en bereikten een totaal van 10 slachtoffers in Wichita, Kansas. De slachtoffers varieerden in leeftijd en fysieke beschrijving en waren zowel mannen als vrouwen. De misdaden zouden misschien niet met elkaar in verband zijn gebracht als Rader geen cryptische communicatie had gevoerd met zowel de politie als de media. Hij eiste de verantwoordelijkheid op voor de moord op de familie Otero, Nancy Fox, Kathryn Bright en Shirley Vian in een gedicht dat hij de titel “Oh! Dood aan Nancy” meegaf. Maar het waren deze wulpse brieven aan de politie die uiteindelijk tot zijn arrestatie zouden leiden, toen zij een diskette terug traceerden naar een plaatselijke kerk, waarvan hij een vooraanstaand lid was. Hij zit nu levenslang in de gevangenis, waar hij geen nieuws meer mag zien over zijn misdaden.

10 The Hillside Stranglers

In 1975, op 41-jarige leeftijd, maakt Angelo Buono contact met zijn neef Kenneth Bianchi en haalt hem over om hem te helpen een paar plaatselijke vrouwen te prostitueren. Al snel escaleert hun geweld van verkrachter tot moordenaar en vermoorden ze 10 vrouwen tussen de 12 en 28 jaar in Los Angeles, Californië. De pers noemde hen “de wurgsters van de heuvels” nadat ze de levenloze lichamen van hun slachtoffers langs de kant van de weg en op de heuvels hadden gedumpt. Ze hadden geëxperimenteerd met andere methoden van doden, maar uiteindelijk keerden ze terug naar wurging. Tijdens het jaar van de moorden solliciteerde Kenneth Bianchi naar een baan als politieagent bij de LAPD. Hij zou later getuigen dat hij verschillende keren meereden met de politie toen ze op zoek waren naar de wurger op de heuvel, niet wetende dat één van de daders vlak naast hen zat.

9 The Calico Kidnapping

Op 15 juni 1989 haalde een mysterieuze polaroid de krantenkoppen, 28 jaar later zijn er meer vragen dan antwoorden gekomen over de foto. Op de foto zien we een schrijnende foto van een jongen en een meisje, duct tape over hun mond, in een schemerig verlichte ruimte die is ingericht met slecht bij elkaar passende lakens en kussenslopen. Als je naar hun handen kijkt, zie je dat ze op hun rug gebonden zijn. Dus wie waren de 2 kinderen op de foto, en wat is er met hen gebeurd? Eerst werd gezegd dat de kleine jongen Michael Henly was, maar later werden Henley’s resten gevonden en werd geconcludeerd dat hij was verdwaald in een nabijgelegen gebergte en stierf aan de gevolgen van blootstelling. Het meest controversiële deel van de foto is echter de vrouw aan de linkerkant, naar verluidt Tara Calico. De politie was sceptisch dat het om het vermiste meisje ging, hun redenering was dat de polaroid 1.600 mijl verwijderd was van waar ze het laatst gezien was en dat haar gezicht te vermagerd was. Vreemd genoeg is het boek naast het meisje My Sweet Audrina van V.C. Andrews, een van Calico’s favoriete auteurs.

8 The Glamour Girl Slayer

De reeks moorden die Harvey Glatman pleegde, leverde hem in de media de beruchte naam de “glamour girl slayer” op. Harvey Glatman verhuisde in 1957 naar zijn uiteindelijke jachtgebied, Los Angeles, Californië. Hij had nieuwe en creatieve manieren gevonden om in contact te komen met model types, hij vond uiteindelijk 3 vrouwen die voldeden. Glatman deed zich voor als een belangrijk persoon en bood hen drukwerk aan in een Pulp Fiction publicatie, zodra ze met hem naar het appartement terugkeerden bond hij hen vast, verkrachtte hen en vermoordde hen dan. Judith Dull, hierboven afgebeeld, was een van zijn drie slachtoffers. De televisiefilm Dragnet was de fictieve bewerking van deze moorden. In de film zegt Glatman: “Ik heb die meisjes vermoord omdat ze het me vroegen, allemaal” waarop de detective antwoordt: “Ze vroegen het je?” Glatman antwoordt ijzingwekkend: “Natuurlijk. Ze zeiden dat ze liever dood waren dan bij mij.” Deze dialoog zou rechtstreeks afkomstig zijn van de opnames van politieverhoren met de echte Harvey Glatman.

7 No Flash Photography Please

Het proces en de daaropvolgende veroordeling van Jodi Ann Arias voor de moord op haar ex-vriend Travis Alexander, zou het grootste proces blijken te zijn sinds de zaak O.J. Simpson, bijna tien jaar daarvoor. Op 4 juni, Arias was het naar verluidt beu om ex-vriend Travis Alexander’s vieze geheimpje te zijn, stak ze hem neer, onthoofdde hem bijna en schoot hem neer. Na een turbulente breuk met de emotioneel onstabiele femme fatale, zou Alexander een seksuele relatie met Arias hebben voortgezet, terwijl hij ook met andere vrouwen omging. Naar verluidt keurden Travis Alexanders vrienden en familie Arias af, omdat ze wisten dat er iets vreemds was met de jonge fotograaf. Arias was een onmiddellijke verdachte voor de moord, maar Arias zou zeggen dat ze Travis niet had gezien. Toen de politie Jodi confronteerde met bewijs dat haar op de plaats delict plaatste, vertelde ze hen eerst dat ze waren aangevallen door twee willekeurige aanvallers. Toen dat niet bleek te kloppen, claimde ze zelfverdediging. Echter, de nagel aan Jodi’s doodskist zou de camera zijn die ze dacht te hebben vernietigd met foto’s van Travis in de douche vlak voor de moord, en zelfs foto’s van de daad zelf, allemaal genomen door niemand minder dan Jodi Arias.

6 This is the Zodiac Speaking

Misschien wel een van de beruchtste onopgeloste moorden aller tijden, waren de spree-moorden die de Bay Area in de jaren ’60 en ’70 achtervolgden. Net als Dennis Rader eerder op de lijst, had Zodiac er plezier in om te communiceren met de politie en de media. Zodiac richtte zich op schijnbaar willekeurige mensen, variërend in leeftijd van 16 tot 29, sommige waren dubbele moorden op koppels. De Zodiac begon met de media te communiceren in 1969 door een paar kranten, maar vooral The San Francisco Examiner, een 408 brief te sturen die volledig uit symbolen bestond. Dat klopt, de communicatie van de dierenriem was niet in gewoon Engels, maar een cijfer dat ontcijferd moest worden. Toen de code van de zodiac ongeveer een week later eindelijk werd gebroken door een plaatselijk bejaard echtpaar, waren de woorden die terugstaarden schokkend. De brief begon met “Ik hou ervan mensen te doden omdat het zo leuk is” en in een huiveringwekkende verwijzing naar het motief voor deze zinloze misdaden, zegt Zodiac verder dat hij door de moorden slaven verzamelt voor het hiernamaals

5 We Hebben Je Dochter

Op de ochtend van 26 december 1996 werd Patsy Ramsey, moeder van de 6-jarige schoonheidskoningin JonBenet Ramsey, wakker met een losgeldbrief die netjes op de trap van het landhuis van de familie lag. Het losgeldbriefje beschreef dat de schrijver de Ramsey’s dochter had en eiste $118.000 in ruil voor de veiligheid van hun dochter. Toen rechercheurs uit Boulder, Colorado ter plaatse kwamen, vonden ze echter het lichaam van de 6-jarige JonBenet onder een wit laken in de kelder. Ze was onherkenbaar, met duct tape op haar mond en haar handen gebonden. Op haar gezicht en rug was een brandwond van een taser gevonden. JonBenet had een stomp trauma op haar achterhoofd, dat leek overeen te komen met een zaklamp die in het huis was gevonden, en was ook gewurgd met een geïmproviseerde garrote gemaakt van een verfkwast die ook in het huis was gevonden. De plaats delict werd onmiddellijk vervuild door het gebrek aan ervaring van Boulder met moorden, en daarom kon niet vertrouwd worden op enig forensisch bewijs. De ouders John en Patsy Ramsey werden jarenlang verdacht door politie en media, maar zijn sindsdien vrijgesproken en de moord op het kleine meisje is nooit opgelost.

4 Helter Skelter

De nacht nadat de Manson-familie de beruchte moord op Sharon Tate en haar huisgasten had gepleegd, dreven ze onder leiding van hun leider, Charles Manson, Los Angeles nog een keer binnen. Er wordt gezegd dat de handlangers urenlang rondreden voordat ze op 10 augustus 1969 het huis van Leno en Rosemary Labianca ontdekten. Manson ging naar het raam en wees op een slapende Leno Labianca en instrueerde de groep om naar binnen te gaan en hun missie te voltooien. Tex Watson en Leslie Van Haughten zouden de handen van de Labianca’s hebben vastgebonden met dingen die ze in het huis hadden gevonden, nadat ze hun hoofden hadden bedekt met kussenslopen. De groep stak de Labiancas dood met een verchroomde bajonet en een mes gevonden in de keuken van het slachtoffer zelf. Voor ze wegging, kerfde Patricia Krenwinkel, die de vorige nacht ook had deelgenomen aan de Tate-moorden, het woord “oorlog” in Leno Labianca’s ontblootte buik.

3 The Night Stalker

De misdaadgolf gepleegd door Richard Ramirez van juni 1984 tot augustus 1985, terroriseerde het grotere Los Angeles gebied. De pers had de mysterieuze aanvaller geridderd tot “de nachtelijke stalker”. Ramirez verdiende deze naam door het ontbreken van een patroon en voorkeur voor zijn misdaden. Hij pleegde woninginbraken, carjackings, verkrachtingen en natuurlijk moorden. De naam zinspeelde op het feit dat hij zijn slachtoffers in de gaten hield en een selectie maakte op basis van de gelegenheid die zich voordeed. Hoewel hij de moorden meestal pleegde met een .22 semi-automatisch pistool, werd hij ook gecrediteerd voor het doorsnijden van kelen, doodknuppelen van mensen en zelfs voor het wurgen van prostituees in het Cecil Hotel. Zijn slachtoffers varieerden in leeftijd, fysieke beschrijving en geslacht. Toen hij op 31 augustus 1985 eindelijk werd gearresteerd, nadat hij het gezicht van een publieke klopjacht was geweest, verscheen hij voor het eerst voor de rechter. Op zijn hand tekende hij een pentagram en riep “hail Satan!”

2 Handsome Devil

Top op de lijst staat Amerika’s beroemdste seriemoordenaar: Ted Bundy. Ted Bundy was in alle opzichten betrekkelijk normaal, hij was ook knap, succesvol en charmant. Hij was een kameleon geworden in de maatschappij, in staat om te opereren op extreem hoog functionerende interactieniveaus, niemand die ooit wist dat Bundy eigenlijk een seriemoordenaar was. Tegen de jaren 70 had Bundy meer dan 30 keer gemoord en sommigen zeggen dat dat enkel de slachtoffers zijn die we kennen. Bundy koos zijn slachtoffers uit en verzon dan een list om ze aan te spreken, hij deed soms alsof hij een politieagent was. Uiteindelijk, als hij de slachtoffers op een afgelegen plek kreeg, verkrachtte en vermoordde hij ze. Bundy zou later in de rechtbank zeggen dat hij niet wist waarom hij deze duistere driften had, hij had niet de misbruikende jeugd gehad die de meeste criminelen hebben en hij was nooit op een of andere manier benadeeld. Bundy beweert dat de drang onverzadigbaar was, en hem slechts korte tijd verliet nadat hij een moord had gepleegd, om dan terug te keren. Bundy bezocht zijn misdaden vaak voordat de lichamen werden gevonden, hij stond erom bekend seks te hebben met hun lijken.

1 The Milwaukee Cannibal

De beruchte seriemoordenaar Jeffrey Dahmer werd de Milwaukee Cannibal genoemd na een bijna 20 jaar durend schrikbewind. Van 1978 tot 1991 vermoordde Jeffrey Dahmer 17 mannen en jongens, en experimenteerde met hun lichamen, in sommige gevallen door ze op te eten. De latere arrestatie van Jeffrey Dahmer vond plaats na een incident met een man genaamd Tracy Edwards. Eerder die nacht bood Dahmer Edwards $100 in ruil voor Edwards om hem te vergezellen naar zijn appartement en naaktfoto’s van hem te maken. Edwards meldde dat er een vieze geur uit het appartement kwam, terwijl de Exorcist 3 speelde op Dahmer’s nabijgelegen televisie. Dahmer werd al snel gewelddadig en drukte een mes tegen Edwards hart, hij vertelde hem dat hij van plan was zijn hart op te eten. Edwards slaagde erin te ontsnappen nadat hij Dahmer in het gezicht had geslagen, en hij vlagde naar agenten. Toen de agenten terugkeerden naar Appartement 213 was wat ze aantroffen afschuwelijk. Ze vonden polaroids van lichamen in verschillende stadia van ontbinding en ontleding. Ze vonden lichamen in grote cilindervormige vaten. Maar het meest verontrustende van alles, in de koelkast lagen menselijke hoofden en andere lichaamsdelen.