door Salvatore J. Ciresi
De katholieke kerk is altijd gekenmerkt geweest door mannen en vrouwen van aanzien. De heilige Augustinus (430) valt op door zijn grote bekering. De heilige Teresa van Avila (overleden in 1582) liet haar erfenis na door haar diepgaande spiritualiteit. De heilige Robert Bellarmine (geb. 1621) vestigde zich door zijn torenhoog intellect. De heilige Theresia Lisieux (geb. 1897) is beroemd om haar oprechte vroomheid. Talloze anderen, alleen aan God bekend, kunnen bij deze kerkelijke getrouwen worden ingedeeld. Een eminent lid, die de bovengenoemde eigenschappen bezat, was de H. Paulus de Apostel. Het Nieuwe Testament dient als het voornaamste brondocument voor een onderzoek van zijn leven.
De heilige Paulus (geb. 67/8 na Chr.) werd geboren in de stad Tarsus in Cilicië (vgl. Handelingen 22:3), een provinciehoofdstad onder Hellenistische (Griekse) invloed. Tarsus was een opmerkelijke plaats, een plaats van cultuur en geleerdheid. Als Tarsusiaan kon de apostel zowel aanspraak maken op het staatsburgerschap van Tarsus als op dat van Rome. Dit dubbele burgerschap was een nuttig instrument, dat later door Paulus werd gebruikt toen hij zich voor de autoriteiten verdedigde als een christelijke “onruststoker” (vgl. Handelingen 16:35-39).
Het is niet verwonderlijk dat de opvoeding van de apostel zowel geleerdheid als vroomheid stimuleerde (vgl. Handelingen 26:4). Toen Paulus vijf jaar oud was, begon hij Hebreeuws te leren en het Oude Testament te bestuderen. Het is waarschijnlijk dat de toekomstige apostel in zijn gezin het Aramese dialect sprak. Vanwege de hellenistische achtergrond van Tarsus, kan Paulus ook de Griekse taal hebben geleerd. De Heilige Schrift bevestigt het gebruik van de Hebreeuwse en Griekse taal door de apostel (vgl. Hand. 21, 37-40).
Na een streng leven als Farizeeër te hebben geleid (vgl. Hand. 26, 5), verklaarde Paulus dat hij “de Wet” tot een grote mate van volmaaktheid en enthousiasme had gehouden (vgl. Gal. 1, 14). Dit Farizeïsche leven werd gevoed door zijn leraar, Rabbi Gamaliël, die beschouwd werd als de grootste meester van zijn tijd. Deze leraar kan dezelfde Gamaliël zijn geweest die voor het Sanhedrin stond en om tolerantie vroeg namens de christenen (vgl. Hand. 5:33-40).
De bekering van Paulus tot het christendom is een van de meest beslissende mijlpalen in de geschiedenis. Handelingen 9:1-9 vermeldt deze monumentale gebeurtenis tijdens de reis van de apostel naar Damascus; een verhaal dat bij twee andere gelegenheden wordt verteld (vgl. Handelingen 22:3-10; 26:12-18). Paulus hoorde de eigenlijke stem van de Heer Jezus Christus; een ontmoeting met een blijvende invloed. De woorden van de Heiland over Zijn relatie tot de Kerk, opgetekend in Handelingen 9,4 (“waarom vervolgt gij Mij?”), is een thema dat Paulus in de toekomst zou uiteenzetten: de leer van het “Mystieke Lichaam van Christus” (vgl. Rom. 12,4-8; 1Kor. 12,4-30).
De invloed van Paulus op het christendom is onmetelijk groot. Zijn onvermoeibare werk als missionaris om het Evangelie te verspreiden, en zijn schrijven van een aanzienlijk deel van het Nieuwe Testament, zullen in de toekomst worden onderzocht. Ongetwijfeld kunnen de gelovigen de grootheid van deze geïnspireerde apostel waarderen, Gods uitverkoren vat in de beginjaren van de Katholieke Kerk.
Ciresi is verbonden aan de faculteit van de Notre Dame Graduate School of Christendom College.