Röntgenfoto’s van de gebroken arm van de auteur
Een paar weken geleden brak tijdens een geïmproviseerde wedstrijd armworstelen na de Iditarod-race in Nome, Alaska, de arm van een vrouw genaamd Grace Liu. Volgens de Alaska Dispatch News, “Er was een misselijkmakende knal, gevolgd door een angstaanjagende stilte” toen iedereen zich realiseerde dat Grace’s arm was gebroken.
Als dit klinkt als een beetje veel, dan heb je duidelijk nog nooit de scores van YouTube-video’s gezien die precies dit ding documenteren (kijk op eigen risico). Arm worstel wedstrijden breken een handvol armen per jaar, en het is veel makkelijker te doen dan je zou denken. Ik kan het weten, want het is mij overkomen.
Het was kerstavond en ik was de vakantie aan het doorbrengen met mijn beste vriend en zijn familie. Mijn vriendin en ik waren drie maanden eerder uit elkaar gegaan, en ik probeerde mijn testosteron op te krikken door met mijn vrienden te trainen. Met nieuw gevonden concurrentie, arm worstelen werd onze nieuwe tijdverdrijf, en we hadden besloten om het opzetten van een toernooi voor kerstavond.
Iedereen verzameld rond de eettafel als ik mijn weg gespierd naar een gemakkelijke overwinning tegen de broer van mijn beste vriend. Mijn vriend was de volgende die op de stoel van de uitdager ging zitten. Ik veranderde het en gebruikte mijn verse, maar niet-dominante, linkerarm. Deze wedstrijd bleek een strijd te zijn, maar mijn competitieve drang steeg toen iedereen juichte, en ik gaf mijn laatste zetje naar de overwinning.
Ik moet vermelden dat ik geen erg grote jongen ben. En ondanks het gewichtheffen, ben ik nooit echt gespierd geworden. Als je naar de video hieronder kijkt, zie je dat ik niet echt goed ben als je mijn armen vergelijkt met de dikkere armen van mijn vriend, maar ik had het gevoel dat ik kracht en strategie in mijn voordeel had. Met genoeg moeite, was ik er zeker van dat ik het tij van de wedstrijd kon keren. Maar de wetten van de fysica wilden er niets van weten. Er was een luide krak. De kamer viel stil. Waarschuwing: In de onderstaande video wordt de arm van een man gebroken
De noodlottige armworstelwedstrijd van de auteur
Ik herinner me een golf van pijn, toen ik mijn arm vastpakte en hem in mijn schoot trok. Hij bewoog op een manier die een arm niet hoort te bewegen. Verwarring drong door in de kamer, en iedereen keek misselijk naar mijn arm die rondzwaaide. Toen drong het paniekerige besef door dat het vakantieplezier voorbij was. Iemand – ik weet niet meer wie – belde 112 en er kwam een ambulance.
Het blijkt dat een gebroken arm niet genoeg is om je meteen te laten onderzoeken en ik moest acht uur wachten op de eerste hulp voordat iemand me ging helpen. Het was genoeg tijd voor mijn familie om te arriveren, en voor mijn arm, schouder en nek om hun eigen pijnen en pijn terwijl ik mijn hele lichaam geplooid om te compenseren voor de blessure en de daaruit voortvloeiende zwelling. Toen ik eindelijk werd teruggeroepen, trokken de verpleegsters pijnlijk aan mijn arm terwijl ze röntgenfoto’s maakten. De ER-arts bekeek mijn dossier, bevestigde dat het ernstig was en gaf me eindelijk pijnstillers via mijn infuus.
Ik werd wakker in de ziekenhuiskamer waar ik de volgende twee dagen zou blijven. Er is mij verteld dat ik in die tijd bezoek kreeg van veel familie en vrienden, en dat ik zelfs een telefoontje kreeg van mijn ex-vriendin, die ermee instemde om het nog een keer met mij te proberen nadat ik hersteld was. Ik werd geopereerd, waarbij een donorbot van een kadaver, een metalen plaat en acht metalen schroeven nodig waren om de breuk te herstellen. Zelfs mijn chirurg was geschokt door de schade die was toegebracht in iets wat een tamelijk speelse wedstrijd hoort te zijn.
Hoewel mijn arm-snappage vrij ernstig was, lijkt het niet geheel ongewoon. Volgens Dr Clark Holmes, een gediplomeerd sportarts in Nashville, “is er een karakteristiek patroon dat optreedt bij een armworstel blessure.” Dat patroon ziet er ongeveer zo uit: Je elleboog zit vast aan de tafel en je draait met grote kracht je schouder terwijl je probeert de arm van je tegenstander vast te pinnen. “Dus je elleboog kan niet draaien, maar je roteert de schouder, en je krijgt deze enorme torsie over de humerusschacht.”
Vaak resulteert dit in een humerusschachtfractuur – iets dat volgens Holmes vaak genoeg voorkomt in de sport van het armworstelen dat er een behoorlijke hoeveelheid medische literatuur over bestaat. En inderdaad, die is er: Een studie uit 2014 waarschuwt dat “armworstelen is erkend als een populaire en potentieel gevaarlijke competitie” en beweert dat “rapporten over verwondingen gerelateerd aan armworstelen toenemen.” Er zijn een paar andere studies zoals deze, en interessant genoeg, een hele reeks armworstel blessureonderzoek uit de jaren 70 en 80 (zoals deze studie, die de geestige titel “Arm Wrestling Fractures-A Humerus Twist” heeft).
Holmes voegde eraan toe dat armworstelblessures zoals de mijne niet echt te voorkomen zijn – ze komen een beetje met het territorium. “Tenzij je de regels van het armworstelen volledig verandert, zou ik zeggen dat je als koper op je hoede moet zijn,” zegt hij. “Er is zeker een risico aan verbonden, en een behoorlijk aantal verwondingen komen ermee.”
Merendeel van de tijd eindigen deze verwondingen niet zo ernstig als de mijne. Zelfs nadat ik genezen was, bleef ik achter met een gruwelijk litteken. Maar de ex-vriendin en ik gingen weer uit toen ik weer normale kleren aan kon, en dat bleek de juiste zet te zijn: We zijn nu zeven jaar gelukkig getrouwd. Ik weet dat het een cliché is, maar het is waar: mijn arm breken was misschien het beste wat me ooit is overkomen.