Het oogsten van palmvruchten van de wilde woestijnpanpalm

Palmvruchten zijn afkomstig van waaierpalmsoorten die inheems zijn in het zuidwesten van de VS en het noorden van Mexico.

De woestijnwaaierpalm is in feite Amerika’s grootste inheemse palmsoort en heeft gediend als een steunpilaar in het dieet en als materiaalbron voor specifieke Amerikaanse Indianenvolken, zoals de Cahuilla van het binnenland van Zuid-Californië.

Zekere soorten waaierpalmen zijn onmiddellijk herkenbaar aan hun brede stammen die meestal bedekt zijn met grote gedroogde palmbladeren. Ze hebben ook lange trossen donkerblauwe vruchten die tussen het vroege voorjaar en het najaar overvloedig groeien.

Het dunne vruchtvlees, dat een lichtbruin gekleurd zaad omhult, is een smakelijk vers of gedroogd tussendoortje dat lijkt op de mineraalrijke smaak van melasse en dadels.

Deze kleine vruchten, ter grootte van een kleine bosbes, kunnen een ander alternatief voor wilde variëteiten zijn om toe te voegen aan uw lijst van wilde eetwaren en kruiden.

Eén van de beste delen over het wildcraften van uw eigen palmvruchten is dat ze vaak recht uit een natuurlijke woestijnoase groeien!

Het betreden van een met wilde waaierpalmen beboste locatie is een zeer unieke en magische ervaring. Het is er een die we ten zeerste aanbevelen aan uw “bucket list” toe te voegen. Wanneer u palmvruchten eet van deze ongerepte boomtoppen, kunt u niet anders dan de essentie van dit landschap in u opnemen.

Van palm oases bestaan voornamelijk in droge, zanderige, hete klimaten met een adequate bron van zoet water, meestal gelegen bij alkalische bronnen, beekjes of rivieren.

Vele oases gedijen wanneer er een ondergrondse aquiferbron is, die zorgt voor het dichte mineraalgehalte dat in de vruchten zit. Dit gebeurt vaak in geïsoleerde bergachtige ravijnen, aan de voet van woestijnheuvels of op andere plaatsen waar het water het diepe wortelsysteem van de bomen kan bereiken via breuklijnen in de aarde.

Washingtonia filifera ook wel California fan palm genoemd omdat het specifiek inheems is in dorre woestijngebieden, met name de Sonoran, Mojave en Colorado woestijn locaties van Zuid-Californië, Death Valley en Baja. Washingtonia filifera, en de nauw verwante soort Washingtonia robusta, komt van nature ook veel voor in Zuidwest-Arizona en gebieden in Noord-Mexico.

Woestijnwaaierpalmen hebben zich aangepast aan andere delen van de wereld, waaronder Florida en vele mediterrane klimaten, en zijn genaturaliseerd in streken van Hawaii, de Maagdeneilanden en Australië.

Het typische kenmerkende uiterlijk van de waaierpalmboom ontstaat wanneer de grote waaiervormige bladeren afsterven en naar beneden buigen om een rok of petticoat rond de stamvoet te vormen.

De waaierpalmen worden 15-20 meter hoog en 3-6 meter breed. Gegroepeerde opstanden van waaierpalmen zorgen voor een natuurlijk mooi bladerdak, worden gebruikt als leefgebied voor wilde dieren en zijn historisch gebruikt als schuilplaats en voedselvoorziening door inheemse volkeren en vroege migrerende kolonisten.

Palmvruchten ontwikkelen zich als “infructescences” van de bloeiende bloeiwijzen die uiteindelijk op de grond vallen waar ze door landdieren kunnen worden geconsumeerd. U kunt de uitwerpselen rond de palmbossen zien liggen. In Zuid-Californië zijn ze een voedselbron voor coyotes, grote gehoornde schapen en allerlei andere wilde dieren.

De vruchten ontwikkelen zich uit de witte tot perzikkleurige bloemen of vertakte bloeiwijzen, die erg lijken op die van de kokospalm en de bloesems die worden gebruikt om kokosnectar en kokossuiker van te maken.

Palmboomvruchten zijn ongeveer zo groot als een kleine bosbes en groeien ook in geclusterde strengen die veel lijken op die van acaibessen of rode palmvruchten die worden gebruikt om rode palmolie te maken, welke beide variëteiten een “tropische” palmsoort zijn.

Elke donkerblauwe vrucht die van de hoofdstengel groeit, is verdeeld in twee delen, die beide afzonderlijke zaden hebben.

Palmboomvruchten zijn kleverige, zoete, donkere vruchten die eetbaar zijn van het late voorjaar tot het late najaar. Het is geen typische sappige fruitsoort, maar heeft een dun, kauwbaar vruchtvlees met een licht gedroogde textuur. Ze zijn vaak bedekt met een suikerachtig sap dat smaakt naar een combinatie van melasse en butterscotch.

De vruchten kunnen van de steel worden geplukt en direct worden geconsumeerd door vakkundig de dunne pulplaag te verwijderen en de harde zaden in het midden weg te gooien, ongeveer zoals je gepelde zonnebloempitten zou eten. De vruchten kunnen ook worden geweekt, ontdaan van de zaden en gedroogd om te drogen voor opslagdoeleinden.

Verse of gedroogde palmvruchtenpulp kan worden toegevoegd aan smoothies of desserts.

De vruchten kunnen in Cahuilla-stijl worden gegeten als geweekte en gedroogde cake, in drankjes worden gemengd of worden gebruikt om gelei van te maken.

Het oogsten van de fruittrossen is, als je eenmaal over het juiste gereedschap beschikt, een zeer bevredigende ervaring omdat je in korte tijd veel trossen kunt verzamelen van één of twee bomen.

Dit proces kan een beetje een uitdaging zijn omdat de bomen vrij hoog zijn en de vruchtstrengen niet vaak binnen handbereik hangen. Soms vind je binnen een groep een of twee bomen die ofwel dicht bij hoge rotsen groeien om op te klimmen, ofwel laaghangende vruchtstrengen leveren die met een mes of scherpe snoeischaar kunnen worden afgeknipt. Dit is echter zelden het geval bij de meeste waaierpalmoogsten.

De Cahuilla-indianen, zoals gedocumenteerd in het boek “Temalpakh: Cahuilla Indian Knowledge and Usage of Plants”, deden dit op twee verschillende manieren. De ene methode bestond erin de trossen vruchten met een touw vast te binden, de hoofdstreng stevig vast te grijpen en hem dan met kracht op de grond te trekken. Een zeil kan onder de boom worden gelegd of worden opgevangen door iemand die aan de voet wacht. De tweede Cahuilla-techniek voor wildcrafting bestond uit een lange wilgenstok met een inkeping aan de bovenkant die aan de hoofdstam kon worden gehaakt om deze effectief naar beneden te trekken.

Bij onze pogingen om hoog groeiende vruchten te bereiken, hebben we echter ondervonden dat een lange draagbare telescopische snoeistok het beste werkt voor de moderne manier van oogsten voor trekkers. De gedroogde stengels zijn vrij dik en taai, omdat ze het gewicht van veel vruchten moeten dragen. Een scherp voorwerp zoals een mes of een snoeischaar werkt daarom het meest geschikt.

Soms worden waaierpalmen ook gebruikt als decoratieve landschapsplanten in landelijke omgevingen, parken en woestijnsteden die gunstig zijn voor hun groei. Een ladder kan onder dergelijke omstandigheden natuurlijk ook een alternatieve methode zijn om vruchten te oogsten.

De waaierpalmboom en zijn vruchten werden zeer gewaardeerd als een betrouwbare en productieve wilde voedingsbron in droge en desolate woestijngebieden, waarbij een enkele streng van de vruchtbeginsels vaak tot 5-20 of meer pond woog.

De vruchten, maul genoemd, werden vers gegeten en vaak gedroogd om op te slaan voor toekomstig gebruik en waren nuttig als hoofdvoedsel koolhydraat.

Palmboomvruchten werden rauw gegeten, gekookt of tot meel vermalen en gedroogd als gebak door verschillende Indiaanse bevolkingsgroepen, waaronder zowel de Paiutes, Cahuilla en verwante stammen. De vruchten werden ook geweekt om een zoete drank te produceren en er werd gelei van gemaakt.

Gemalen zaden, en de zoetheid van de vruchten, maakten een soort meel dat kon worden toegevoegd aan ander meel, zoals eikel, en geconsumeerd als een moes.

De Cahuilla Indianen van de Coechella Vallei bij Palm Springs, Californië gebruikten op grote schaal alle delen van de woestijn waaierpalm als voedsel en als vezelrijke grondstof en bouwmateriaal voor het maken van ronde hutschuilplaatsen, sandalen, manden, naast kook- en schoonmaakgerei. Het woord filifera van de soortnaam Washingtonia filifera betekent “draaddragend.”

Woestijnwaaierpalmen worden vanwege hun aantrekkelijke uiterlijk en relatief geringe onderhoud vaak aangetroffen als een veel voorkomende sierboom in het landschap. Deze variëteiten worden vaak gemanicuurd om de onderste rokbladeren te verwijderen.

Voor degenen die in een zanderige, hete woestijnomgeving wonen, waar ook andere palmsoorten goed gedijen, kan de Washingtonia filifera ook worden vermeerderd. Het staat bekend als een snelgroeiende soort en hoewel de bomen eigenlijk droogtetolerant zijn, hebben ze de neiging om goed te gedijen met enige vorm van watervoorziening. Hij groeit het best in de USDA Zones 8-11.