IBAN vs. SWIFT Code: Wat is het'verschil?

International Bank Account Number (IBAN) vs. Society for Worldwide Interbank Financial Telecommunication (SWIFT) Code: Een overzicht

Er zijn twee internationaal erkende, gestandaardiseerde methoden om bankrekeningen te identificeren wanneer een bankoverschrijving wordt gedaan van het ene land naar het andere: een International Bank Account Number (IBAN) en een Society for Worldwide Interbank Financial Telecommunication (SWIFT)-code. Het voornaamste verschil tussen de twee methoden ligt in de informatie die de codes overbrengen.

Een SWIFT-code wordt gebruikt om een specifieke bank te identificeren tijdens een internationale transactie, terwijl een IBAN wordt gebruikt om een individuele rekening te identificeren die bij de internationale transactie betrokken is. Zowel SWIFT-codes als IBAN’s zijn essentiële onderdelen van het proces waarmee personen in staat zijn geld over te maken naar het buitenland, en ze spelen beide een essentiële rol in de soepele werking van de internationale financiële markt.

International Bank Account Number (IBAN)

Een IBAN maakt het mogelijk gemakkelijk het land te identificeren waar de bank is gevestigd en het rekeningnummer van de ontvanger van de geldovermaking. Het IBAN dient ook als methode om te controleren of de transactiegegevens correct zijn. Het nummer begint met een tweecijferige landcode, dan twee cijfers, gevolgd door maximaal vijf alfanumerieke tekens.

Deze controle- en identificatiemethode wordt in de meeste landen van de Europese Unie en in andere Europese landen gebruikt.

In 1997 ontwikkelde de Internationale Organisatie voor Normalisatie (ISO) – een internationaal normeringsorgaan dat is samengesteld uit vertegenwoordigers van diverse nationale normalisatie-organisaties – voor het eerst een normaliseringssysteem voor IBAN’s. Er werd echter bezorgdheid geuit, vooral door het European Committee for Banking Standards (ECBS) – thans de European Payments Council, het besluitvormings- en coördinatieorgaan van het Europese bankwezen – dat de voorgestelde normen te veel flexibiliteit boden. De herziene versie van de norm bevatte een bepaling die voorschreef dat het IBAN voor elk land een vaste lengte moest hebben. Ook werd bepaald dat binnen het IBAN alleen hoofdletters mochten worden gebruikt.

Society for Worldwide Interbank Financial Telecommunication

Het systeem van de Society for Worldwide Interbank Financial Telecommunication (SWIFT) is een berichtennetwerk dat financiële instellingen gebruiken om veilig informatie en instructies te verzenden via een gestandaardiseerd systeem van codes. Het werd opgericht in 1973. Het SWIFT-systeem kent elke financiële organisatie een unieke code toe die uit acht of uit elf tekens bestaat.

Het is nog steeds de methode waarmee het merendeel van de internationale geldtransfers wordt uitgevoerd. Een van de belangrijkste redenen hiervoor is dat het SWIFT-berichtensysteem banken in staat stelt een aanzienlijke hoeveelheid financiële gegevens uit te wisselen, waaronder de status van de rekening, debet- en creditbedragen en details met betrekking tot de geldovermaking.

Toegang hebben tot deze beide identificatiecodes – SWIFT-codes en IBAN – is essentieel voor een snelle en succesvolle internationale overboeking. Welke identificatiecode de bank nodig heeft, hangt af van de bank die wordt gebruikt, de bank van de ontvanger en de landen waar de overschrijving wordt geïnitieerd en ontvangen. Zonder een van beide nemen de kansen op een succesvolle overmaking echter aanzienlijk af.

Bijzondere overwegingen

Vóór de invoering van deze identificatiemethoden waren er geen internationaal erkende, gestandaardiseerde methoden om bankrekeningen te identificeren. De informatie die het ene land gebruikte om de bank en de individuele rekeningen van het verzendende land te identificeren, werd niet noodzakelijkerwijs door het ontvangende land erkend.

Het ontbreken van een standaardpraktijk betekende dat er geen manier was om ervoor te zorgen dat de ingevoerde informatie correct was. Als gevolg daarvan konden theoretisch betalingen worden gedaan aan de verkeerde personen of organisaties. Evenzo konden betalingen worden uitgesteld terwijl de identificatiegegevens werden bevestigd. Gemiste, vertraagde en foutieve betalingen veroorzaakten extra kosten voor zowel de verzendende als de ontvangende bank.

De invoering van deze identificatiemethoden was van cruciaal belang om het proces van internationale geldovermakingen te helpen stroomlijnen.