Inleiding tot communicatie

Nu je weet hoe je communicatiestudie moet definiëren, ben je in staat om een eenvoudige definitie van communicatie te ontwikkelen? Probeer een een-zin-definitie van communicatie te schrijven!

We gokken dat het moeilijker is dan je denkt. Laat u niet ontmoedigen. Al tientallen jaren hebben communicatieprofessionals moeite om tot een consensus te komen over de definitie van de term communicatie (Hovland; Morris; Nilsen; Sapir; Schramm; Stevens). Zelfs vandaag de dag is er geen eensluidende definitie van communicatie. In 1970 en 1984 keek Frank Dance naar 126 gepubliceerde definities van communicatie in onze literatuur en zei dat de taak om te proberen één enkele definitie van communicatie te ontwikkelen die iedereen bevalt, is als proberen jello aan een muur te spijkeren. Dertig jaar later voelt het definiëren van communicatie nog steeds als het vastspijkeren van jello aan een muur.

Communication Study Then

Aristotle The Communication Researcher

Aristotle

Aristotle zei: “De retorica valt uiteen in drie divisies, bepaald door de drie klassen van toehoorders van toespraken. Want van de drie elementen in het spreken – spreker, onderwerp en geadresseerde – is het de laatste, de toehoorder, die het doel van de toespraak bepaalt.”

Voor Aristoteles was het “tot wie” dat bepaalde of de communicatie plaatsvond en hoe effectief deze was. Aristoteles richtte zich in zijn studie over “wie zegt wat, via welke kanalen, tegen wie, en wat zullen de resultaten zijn” op overtuigingskracht en het effect daarvan op het publiek. Aristoteles vond het uiterst belangrijk om zich in communicatie-uitwisselingen te richten op het publiek.

Wat interessant is, is dat we bij communicatie vaak “meer bezig zijn met onszelf als bron van de communicatie, met onze boodschap, en zelfs met het kanaal dat we gaan gebruiken. Maar al te vaak wordt er helemaal geen rekening gehouden met de luisteraar, kijker, lezer (Lee).

De bovenstaande uitspraak van Aristoteles toont aan dat mensen die communicatie hebben bestudeerd, al heel lang vaste ideeën hebben over hoe je effectief kunt communiceren. Ook al hebben mensen communicatie al heel lang formeel bestudeerd, het is nog steeds nodig om communicatie te blijven bestuderen om het te verbeteren.

Lee, Dick. Developing Effective Communications. Universiteit van Missouri Uitbreiding. 31 maart 2008. Web. Dec. 2014.

We erkennen dat er talloze goede definities van communicatie zijn, maar we vinden het belangrijk om u onze definitie te geven, zodat u begrijpt hoe we elk hoofdstuk in dit boek benaderen. Wij beweren niet dat deze definitie van communicatie de enige is die u levensvatbaar zou moeten achten, maar u zult de inhoud van deze tekst beter begrijpen als u begrijpt hoe wij tot onze definitie van communicatie zijn gekomen. Voor het doel van deze tekst definiëren we communicatie als het proces van het gebruik van symbolen om betekenis uit te wisselen.

Laten we twee modellen van communicatie bekijken om u verder te helpen deze definitie te begrijpen. Shannon en Weaver stelden een Mathematisch Model van Communicatie voor (vaak het Lineaire Model genoemd) dat als basismodel van communicatie dient. Dit model stelt dat communicatie eenvoudigweg de overdracht is van een boodschap van de ene bron naar de andere. Het bekijken van YouTube video’s is hier een voorbeeld van. Jij bent de ontvanger wanneer je video’s bekijkt, en je ontvangt boodschappen van de bron (de YouTube video). Laten we, om dit beter te begrijpen, elk onderdeel van dit model uitsplitsen.

Het lineaire model van communicatie is een model dat suggereert dat communicatie slechts in één richting verloopt. De Verzender codeert een Boodschap, gebruikt dan een bepaald Kanaal (verbale/non-verbale communicatie) om het naar een Ontvanger te zenden die de Boodschap decodeert (interpreteert). Ruis is alles wat de oorspronkelijke gecodeerde boodschap stoort of verandert.

– Een zender is iemand die een boodschap codeert en deze via een bepaald kanaal naar een ontvanger zendt. De afzender is de initiator van de communicatie. Wanneer u bijvoorbeeld een vriend een sms stuurt, een leraar een vraag stelt of naar iemand zwaait, bent u de afzender van een bericht.

– Een ontvanger is de ontvanger van een bericht. Ontvangers moeten berichten decoderen (interpreteren) op een manier die voor hen betekenisvol is. Bijvoorbeeld, als u uw vriend oogcontact ziet maken, glimlacht, zwaait en “hallo” zegt als u passeert, ontvangt u een boodschap die voor u bestemd is. Wanneer dit gebeurt moet u de verbale en non-verbale communicatie decoderen op manieren die voor u betekenisvol zijn.

– Een boodschap is de specifieke betekenis of inhoud waarvan de afzender wil dat de ontvanger die begrijpt. De boodschap kan opzettelijk of onopzettelijk zijn, geschreven of gesproken, verbaal of non-verbaal, of een combinatie daarvan. Als u bijvoorbeeld over de campus loopt, ziet u misschien een vriend naar u toe lopen. Wanneer u oogcontact maakt, zwaait, glimlacht en “hallo” zegt, geeft u een boodschap af die opzettelijk, gesproken, verbaal en non-verbaal is.

Lineair model van communicatie door Andy Schmitz

– Een kanaal is de methode die een zender gebruikt om een boodschap naar een ontvanger te zenden. De meest gebruikte kanalen zijn verbale en non-verbale communicatie, die we in hoofdstuk 2 en 3 in detail zullen bespreken. Verbale communicatie berust op taal en omvat spreken, schrijven en gebarentaal. Non-verbale communicatie omvat gebaren, gezichtsuitdrukkingen, paralegrafie en aanraking. We maken ook gebruik van communicatiekanalen die worden bemiddeld (zoals televisie of de computer), die gebruik kunnen maken van zowel verbale als non-verbale communicatie. Aan de hand van het voorbeeld van de begroeting hierboven, omvatten de communicatiekanalen zowel verbale als non-verbale communicatie.

– Lawaai is alles wat het zenden of ontvangen van een boodschap verstoort. Lawaai is extern (een hamer buiten het raam van uw appartement of luide muziek in een nachtclub), en intern (fysieke pijn, psychologische stress, of nervositeit over een aanstaande test). Externe en interne ruis bemoeilijken het coderen en decoderen van boodschappen. Om ons voorbeeld uit het verleden te gebruiken: als u op weg bent naar de lunch en naar muziek luistert op uw telefoon wanneer uw vriend u begroet, hoort u uw vriend misschien geen “hallo” zeggen, en misschien wilt u niet kletsen omdat u honger hebt. In dit geval hebben zowel interne als externe ruis de communicatie-uitwisseling beïnvloed. Ruis is in elke communicatiecontext aanwezig, en daarom wordt GEEN enkele boodschap precies zo ontvangen als hij door een zender is verzonden, omdat ruis de boodschap op de een of andere manier vervormt.

Een belangrijk punt van kritiek op het lineaire model van communicatie is dat het suggereert dat communicatie slechts in één richting plaatsvindt. Het laat ook niet zien hoe context, of onze persoonlijke ervaringen, communicatie beïnvloeden. Televisie is een goed voorbeeld van het lineaire model. Heb je ooit tegen je televisie gepraat terwijl je er naar keek? Misschien keek u naar een sportwedstrijd of een dramatische show en sprak u tegen de mensen op de televisie. Hebben zij op u gereageerd? We zijn zeker dat ze dat niet deden. Televisie werkt in één richting. Het maakt niet uit hoeveel u tegen de televisie praat, zij zal niet op u reageren. Pas dit idee nu toe op de communicatie in uw relaties. Het lijkt belachelijk te denken dat we op deze manier regelmatig met elkaar communiceren. Dit voorbeeld toont de beperkingen van het lineaire model voor het begrijpen van communicatie, in het bijzonder van mens tot mens communicatie.

Gezien de beperkingen van het Lineaire Model, paste Barnlund het model aan om beter weer te geven wat in de meeste menselijke communicatie-uitwisselingen voorkomt. Het Transactionele Model toont aan dat de deelnemers aan communicatie gelijktijdig optreden als zenders EN ontvangers, en door hun interacties werkelijkheid creëren. Communicatie is niet een eenvoudige eenrichtingsoverdracht van een bericht: De persoonlijke filters en ervaringen van de deelnemers beïnvloeden elke communicatie-uitwisseling. Het Transactionele Model toont aan dat wij tegelijkertijd zenders en ontvangers zijn, en dat ruis en persoonlijke filters altijd de uitkomsten van elke communicatie-uitwisseling beïnvloeden.

Transactioneel model van communicatie door Andy Schmitz

Het Transactioneel model van communicatie vult het Lineair model aan door te suggereren dat beide partijen in een communicatie-uitwisseling gelijktijdig als zender en ontvanger optreden, waarbij ze berichten naar en van elkaar coderen en decoderen op hetzelfde moment.

Hoewel deze modellen overdreven simplistische voorstellingen van communicatie zijn, illustreren zij enkele van de complexiteiten van het definiëren en bestuderen van communicatie. Om terug te komen op Smith, Lasswell en Casey: als communicatiewetenschappers kunnen we ervoor kiezen ons te richten op één, alle of een combinatie van de volgende zaken: zenders van communicatie, ontvangers van communicatie, communicatiekanalen, boodschappen, ruis, context, en/of het resultaat van communicatie. We hopen dat je inziet dat het bestuderen van communicatie tegelijkertijd detailgericht is (kijken naar kleine onderdelen van menselijke communicatie), en verstrekkend (het onderzoeken van een breed scala aan communicatie-uitwisselingen).