De productie van kalfsvlees is een controversieel onderwerp op het gebied van dierenwelzijn en sommige methoden worden door meerdere dierenwelzijnsorganisaties als dierenmishandeling aangemerkt. Deze organisaties en sommige van hun leden beschouwen verschillende praktijken en procedures bij de productie van kalfsvlees als onmenselijk. Publieke inspanningen van deze organisaties zetten de kalfsvleesindustrie onder druk om een aantal van haar methoden te veranderen.
Enkele van deze controversiële praktijken zijn relevant voor zowel groepshuisvestingssystemen als individuele huisvestingssystemen.
Beperkte ruimteEdit
In het verleden was een aspect van de kalfsvleesproductie dat in de industrie als wreedheid werd aangemerkt het gebrek aan ruimte dat de kalveren werd geboden. De ruimte werd door de producent vaak opzettelijk beperkt om het dier te beletten te bewegen, omdat men dacht dat het vlees daardoor roder en taaier zou worden. In de moderne kalverhouderijen in de VS hebben de kalveren voldoende ruimte om te liggen, te staan, zich uit te rekken en zich te wassen. Alle met melk gevoede vleeskalveren worden in de VS na de leeftijd van 10 weken in groepshokken grootgebracht.
Abnormale darmontwikkelingEdit
In sommige systemen van kalfsvleesproduktie worden kalveren opgefokt die geen toegang hebben tot vast voeder en worden gevoed met een vloeibaar melkvervangingsmiddel. Ook kan hun strooisel worden ontnomen om te voorkomen dat ze ervan eten. Deze voedingsbeperking verstoort de normale ontwikkeling van de pens volledig en maakt het kalf vatbaar voor besmettelijke darmontsteking (schuren of diarree) en chronische indigestie. Bovendien hebben kalveren met een onderontwikkelde pens bij het slachten vaker haarballen in de pens; de ophoping van haarballen in de pens kan de spijsvertering belemmeren.
Abnormaal gedragEdit
Kalveren opvoeden onder behoeftige omstandigheden zonder speen kan leiden tot de ontwikkeling van abnormaal mondgedrag. Sommige daarvan kunnen zich ontwikkelen tot orale stereotypieën zoals zuigen, likken of bijten aan levenloze voorwerpen, en door tongrollen en tongspelen. “Doelgerichte orale activiteit” neemt 15% van de tijd in beslag bij kalveren in kooien, maar slechts 2-3% bij kalveren in groepshuisvesting.
Verhoogde vatbaarheid voor ziektenEdit
De inname van ijzer via de voeding van vleeskalveren werd beperkt om een streefwaarde voor de hemoglobineconcentratie van ongeveer 4,6 mmol/l te bereiken; de normale concentratie van hemoglobine in het bloed bedraagt meer dan 7 mmol/l. Kalveren met een hemoglobineconcentratie in het bloed van minder dan 4,5 mmol/l kunnen tekenen vertonen van verhoogde vatbaarheid voor ziekten en immunosuppressie.
Anternatieve agrarische toepassingen voor mannelijke melkkalveren zijn het fokken van biefkalfsvlees (dat geslacht wordt als het twee of drie dagen oud is), het fokken van kalveren als “rood kalfsvlees” zonder de strenge dieetbeperkingen die nodig zijn om bleek vlees te verkrijgen (waardoor minder antibiotische behandelingen nodig zijn en de kalversterfte lager is), en als melkrundvlees.
In 2008 tot 2009 steeg in de VS de vraag naar vrijgehouden kalfsvlees snel.
KalfskrattenEdit
Kalfskratten waren een close-confinement systeem van het opvoeden van kalfkalveren. Veel kalveren die voor de kalfsvleesproductie werden gehouden, ook in Canada en de Verenigde Staten, werden opgesloten in kratten die meestal ongeveer 66-76 cm breed waren. De kalveren werden individueel gehuisvest en de kratten kunnen fysiek contact tussen naast elkaar gelegen kalveren verhinderen, en soms visueel contact. In het verleden werden kalveren in kratten vaak aan de voorkant van de krat vastgebonden met een touw dat de bewegingsvrijheid beperkte. De vloeren zijn vaak geribbeld en schuin. Hierdoor kunnen urine en mest onder de kist vallen, wat bijdraagt tot een schone omgeving voor het kalf. In sommige kalverkratten werden de kalveren ook in het donker gehouden zonder strooisel en kregen zij alleen maar melk te eten. De kalfskisten waren zo ontworpen dat de beweging van het dier werd beperkt omdat de producenten geloofden dat het vlees roder en taaier werd als de dieren mochten bewegen. Het dieet is soms sterk gereglementeerd om de bronnen van ijzer te controleren, waardoor het vlees weer roder wordt.
In de VS was het gebruik van kettingen in de kalverkisten om beweging van de kalveren te voorkomen een belangrijke bron van controverse in de kalverhouderij. Veel kalverhouders zijn in de jaren 2000 begonnen met het verbeteren van de omstandigheden in hun kalverhouderijen. Het aanbinden van kalveren wordt bekritiseerd omdat de bewegingsvrijheid van de kalveren sterk wordt beperkt; omdat de kratten soms een ongeschikte vloer hebben; omdat de kalveren hun hele leven binnen doorbrengen en langdurig sensorisch, sociaal en exploratief worden beperkt; en omdat de kalveren vatbaarder zijn voor grote hoeveelheden stress en ziekten. Alle met melk gevoede vleeskalveren in de VS zijn nu niet meer aangebonden en worden in groepen grootgebracht vanaf de leeftijd van ten minste 10 weken, zo niet eerder.
Wreedheid tegen kalverenEdit
Kalveren moeten bewegen voor een normale ontwikkeling van botten en spieren. Kalveren in de wei lopen niet alleen, maar rennen ook rond, springen en spelen. Kalveren in kalverkisten kunnen zich niet omdraaien, laat staan lopen of rennen. Wanneer de kalveren uiteindelijk uit hun krat worden gehaald om te worden geslacht, kunnen zij struikelen of moeite hebben met lopen. Er is een algemene toename van zwelling van de knieën en de spronggewrichten naarmate de breedte van de boxen afneemt. Deze problemen bestaan niet langer nu de landbouwers in de VS zijn overgestapt op de praktijk van het houden van kalfsvlees in groepen.
Onder natuurlijke omstandigheden blijven kalveren 3 tot 6 maal per dag zogen gedurende ten hoogste 5 maanden. Kalfskisten verhinderen duidelijk deze sociale interactie. Bovendien werden sommige kalveren opgefokt in kooien met massieve wanden die visueel of tactiel contact met hun buren verhinderden. Het is aangetoond dat kalveren zullen werken voor sociaal contact met andere kalveren.
Om persoonlijke hygiëne te handhaven en ziekten te helpen voorkomen, likken kalveren zichzelf om zich te verzorgen. Runderen likken van nature alle delen van hun lichaam die ze kunnen bereiken, maar het aanbinden verhindert kalveren om de achterste delen van hun lichaam te likken. Overmatig likken van de voorpoten (een ander abnormaal gedrag) komt vaak voor bij stal- en aanbindsystemen.
In de VS mogen jonge, met melk gevoede vleeskalveren in individuele boxen worden grootgebracht tot zij maximaal 10 weken oud zijn, en staan zij doorgaans in visueel en tactiel contact met hun buren. Melkgevoede vleeskalveren worden nooit vastgebonden, zodat ze zichzelf gemakkelijk kunnen verzorgen.
MedicijngebruikEdit
De voorschriften van het Amerikaanse Ministerie van Landbouw (USDA) staan het gebruik van hormonen bij vleeskalveren, om welke reden dan ook, niet toe. Zij keuren echter het gebruik van antibiotica in de kalverhouderij goed om ziekte te behandelen of te voorkomen.
In 2004, uitte het USDA zijn bezorgdheid dat het gebruik van illegale drugs in de kalverindustrie wijdverbreid zou kunnen zijn. In 2004 vond een USDA-ambtenaar een knobbel op een kalf in een kalfsboerderij in Wisconsin, die een illegale hormoonimplantatie bleek te zijn. In 2004 verklaarde het USDA: “Penicilline wordt niet gebruikt in de kalverhouderij: tetracycline is goedgekeurd, maar wordt niet op grote schaal gebruikt.”