In het licht van de lancering van de #MyFemmeSelf-campagne van sociaal LGBT-netwerk Hornet bekijkt James Harris hoe belangrijk het is om over vrouwelijkheid te praten in de homogemeenschap.
Er gaat een hashtag rond, en het is belangrijk dat we erover praten.
#MyFemmeSelf is de nieuwe campagne van Hornet om giftige mannelijkheid in de homogemeenschap te bestrijden. Problematische uitspraken als “no fems”, “no queens” of “masc4masc”, die vaak op dating-apps worden gebruikt, onderstrepen alleen maar de noodzaak om de vooroordelen te bestrijden waarmee vrouwelijke homoseksuele mannen te maken krijgen van leden van hun eigen gemeenschap.
De associatie tussen vrouwelijke eigenschappen van mannen en mannelijke homoseksualiteit is diep ingesleten. Bijgevolg worden camp/vrouwelijke mannen vaak automatisch als homoseksueel gecategoriseerd (of op zijn minst op de ‘misschien’-stapel gelegd), zichtbaar op een manier waarop andere, meer mannelijke, ‘hetero-acterende’ homoseksuele mannen dat niet zijn. Dit kan homofobe aandacht trekken, wat mogelijk een deel van de reden is waarom veel homoseksuele mannen de behoefte voelen om ‘door te gaan’ als hetero; om te voorkomen dat ze worden uitgekozen als doelwit voor misbruik, veroordeling en discriminatie.
Het concept van ‘doorgaan’ als hetero (of zelfs als een bepaald geslacht als je trans bent) is echter zeer verontrustend; het impliceert dat zowel vrouwelijk als mannelijk, en/of homoseksueel zijn beschamend en ongewenst is. Het impliceert ook dat er een onverenigbaarheid is tussen homoseksualiteit en mannelijkheid, dat mannelijkheid een exclusief heteroseksuele mannelijke eigenschap is – wat niet juist is, want er bestaan ook mannelijke homo’s. Net als hetero mannen die verwijfd zijn. De term ‘hetero-acteren’ benadrukt deze misvatting; je voordoen als iets wat je niet bent is je verschuilen achter een masker, ontkennen wie je bent uit schaamte.
Maar waarom zou je je überhaupt verbergen?
Historisch gezien is homoseksualiteit voorgesteld – en zelfs belachelijk gemaakt – als een komisch camp cliché, en dus wilden veel homoseksuele mannen zich begrijpelijkerwijs distantiëren van dergelijke beperkende, reductieve stereotypen. Niet dat er ook maar iets mis is met camp of verwijfd zijn natuurlijk; we zijn allemaal verschillend, en – zoals onze eigen ‘ENOUGH’-campagne uitdagend verdedigt – verschillen hoeven geen reden te zijn om te haten, maar om te vieren; verscheidenheid maakt de wereld een rijkere, interessantere plek. Het probleem is dat mannelijke homoseksuele campness en verwijfdheid op zo’n onflatteuze, pejoratieve manier werden afgeschilderd dat er onnauwkeurige negatieve connotaties (d.w.z. zwakheid) omheen ontstonden.
Ongelukkigerwijs lokt het ene uiterste het andere uit. Net zoals vrouwelijkheid van oudsher synoniem is met onderdanigheid en zwakheid, wordt mannelijkheid van oudsher intrinsiek geassocieerd met dominantie en kracht. In een overspannen poging om aan dergelijke negatieve connotaties van vrouwelijkheid te ontsnappen, lijkt het erop dat veel homoseksuele mannen (en mannen in het algemeen) zich te ver in de tegenovergestelde richting hebben gewaagd en daarbij de vrouwelijke kanten van hun aard hebben onderdrukt. En dat is zonde, want vrouwelijkheid is een prachtige, uiterst waardevolle eigenschap om mee gezegend te zijn; het is een eigen soort kracht, en kan ongelooflijk versterkend werken.
Er zijn veel manieren om sterk te zijn zonder mannelijk te zijn.
Homo’s die ook maar enigszins bevooroordeeld zijn ten opzichte van vrouwelijke mannen zouden zich eens moeten afvragen waarom, en daar eerlijk op antwoorden. Misschien ontdekken ze dat het terug te voeren is op hun eigen geïnternaliseerde homofobie (ja, die oude parasiet), een opwelling van misplaatste zelfhaat die op anderen wordt gericht.
Het is niet erg om je niet aangetrokken te voelen tot vrouwelijke mannen; we hebben allemaal een andere smaak en voorkeuren in wat we seksueel of romantisch aantrekkelijk vinden. Maar bevooroordeeld zijn is iets heel anders, en is volstrekt onaanvaardbaar. Bovendien is het automatisch afschrijven van iemand als een romantische mogelijkheid alleen maar omdat ze camp of vrouwelijk zijn niet alleen een slechte dienst aan onszelf (we vinden vaak liefde in de meest onverwachte mensen – beperk jezelf niet tot een al te specifiek ’type’) het is ook een oppervlakkige, algemene beoordeling van complexe individuen die respect verdienen en diepere erkenning. Om nog maar te zwijgen van het feit dat veel homoseksuele mannen van vrouwelijke jongens houden, en waar je misschien geen minnaar vindt, kun je nog steeds een vriend vinden.
We vinden het moeilijk om in anderen te accepteren wat we in onszelf moeilijk kunnen accepteren; waar het ons blij zou moeten maken, in plaats daarvan frustreert het ons vaak om anderen onbelast te zien door de onzekerheden waar we nog steeds door worden benadeeld. Bovendien, met frustratie komt woede, en met woede komt haat.
Niettemin, het hoeft niet zo te zijn.
Als we eenmaal beseffen dat vrouwelijkheid en campness geen gebreken of zwakheden zijn, dat homoseksualiteit geen reden tot schaamte is, dat mannelijkheid niet exclusief is voor hetero-mannen en vrouwelijkheid niet exclusief voor hetero-vrouwen, dat gender meer fluïde is dan rigide binaire normen ons doen denken, dan zullen we ophouden met het discrimineren van degenen die we juist solidariteit zouden moeten betonen.
We hebben allemaal een vrouwelijke kant, inclusief ikzelf. Toch ben ik vaak blij geweest als mensen veronderstelden dat ik hetero was. Deze oppervlakkige geruststelling is echter altijd van korte duur, en niet alleen misplaatst maar ook ongezond, omdat ze me belemmert mijn eigen vrouwelijke zelf volledig te accepteren – en te omarmen.
Wat je specifieke mix van seksuele geaardheid en genderidentiteit ook is, je bent genoeg precies zoals je bent.
Ik ben genoeg. Jij bent genoeg. Wij zijn genoeg.
Net zoals we zijn.
Links
Hornet’s #MyFemmeSelf campagne
LGBT Foundation’s ‘ENOUGH’ campagne